Νίκος Τσούλιας Μου είχε γίνει έμμονη ιδέα. Το αιώνιο βιβλίο. Μπορώ να το ξεφυλλίσω; Θέλω να μάθω! Ο κόσμος είναι εδώ μέσα; Ψάχνω να βρω τι είναι πέρα από τον ορίζοντα του γνώσιμου; Τι μπορώ να βρω αναζητώντας όλο και πιο άγνωστες πτυχές της πραγματικότητας;
Ήταν εκείνος ο μύθος για το απαγορευμένο δέντρο της Γνώσης… Τι να είναι άραγε αυτό; Μα δεν είναι παραμύθι, στο σχολείο μάς το είπε ο δάσκαλος στα θρησκευτικά. Ήταν τόσο αυστηρός, όταν το έλεγε. Μας φόβισε. Κανένας μας δε ρώτησε, αν είναι αλήθεια. Ίσως να ήταν κακό ακόμα και να το ρωτήσουμε…
Τα παιδικά φαντάσματα κούρνιασαν σε μια μικρή φωλιά, φούντωσε η βλάστηση τριγύρω της, σκεπάστηκε, δε φαινόταν πια. Όνειρα, φιλοδοξίες, σχέδια, επιτυχίες, απογοητεύσεις, το βλέμμα είναι εκεί καρφωμένο στο μέλλον. Ποια είναι η απόλυτη αλήθεια; Υπάρχει; Ποια είναι η αιτία των όλων όσων υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν; Υπάρχει; Ποιος είναι ο σκοπός τους; Υπάρχει;
Κυνηγούσα τον ορίζοντα του χρόνου τώρα και αυτός με πλάνευε και ξεμάκραινε. «Δεν υπάρχει ορίζοντας στο μέλλον», μου διαμήνυσε μια φωνή μέσα μου – δική μου ή όχι, δεν ξέρω – που έβλεπε πόσο καιρό με απασχολούσε. «Όταν θα τον συναντήσεις, δε θα τον καταλάβεις, γιατί τότε δε θα υπάρχεις». Της Μαύρης Τρύπας μήνυμα ήταν αυτό. Τρόμαξα. Τι γεννάει, το μυαλό σαν σκέφτεσαι τον «απαγορευμένο καρπό»…
Ο χρόνος… Μια μαγεία! Τον κομματιάσαμε, για να τον κατανοήσουμε. Το παρελθόν δεν υπάρχει. Υπήρξε. Και τι απέγινε; Το μέλλον δεν υπάρχει. Θα υπάρξει; Κανένας μας για τον εαυτό του δεν το έχει βέβαιο. Το παρόν μια μόλις λάμψη του χρόνου – μια ανάσα ύπαρξης. Μα όλα μαζί τα προσλαμβάνουμε: με τη μνήμη, με τη φαντασία, με τις αισθήσεις. Τελικά, σε ποιο κομμάτι του χρόνου ζούμε;
Ο χρόνος κύλησε, η φύση άλλαξε τον τόπο όλο. Μα σαν αδυνάτιζαν τα ονείρατα και οι σχεδιασμοί, ρήμωνε η φύση. Τα δέντρα γύμνωσαν. Τα κλωνάρια τους έσκιζαν με το πέσιμό τους τον κορμό των δέντρων – ό,τι τα δημιούργησε. Όλα χαμήλωναν ταπεινωμένα. Πήγαιναν κατά το χώμα. Μικρά κλαδάκια, γιατί να είναι μαζεμένα σαν κουβάρι; Κάποιο πουλί θα σφάλισε τα μικρά του. Κάποια ζωή ξεκίνησε εδώ μέσα. Μα τότε θα γεννήθηκαν μαζί της και κάποια όνειρα. Πού να ‘ναι τα όνειρα αυτά;
Χάθηκαν, ταξιδεύουν στα αστέρια. Εκεί πάνε οι ευχές. Εκεί πλανιέται ό,τι δεν ψηλάφισε την πραγματικότητα. Κυνηγούσα όλο και πιο πολύ τον ορίζοντα της Γνώσης. Τώρα ο ορίζοντας δεν ήταν του χρόνου ούτε και εκείνος ο μακρινός που μου φανερώθηκε τότε που δεν ήξερα ούτε καν τον τόπο μου και τον λάτρεψα, γιατί εκεί μέσα τίποτα δεν ήταν απαγορευμένο.
Ήταν ορίζοντας του κόσμου που είχα στο μυαλό μου – τόπος και χρόνος μαζί αγκαλιά. «Μα γιατί να αναζητώ πάντα ορίζοντες». «Για να εξηγήσεις, γιατί υπάρχεις», μου ξαναείπε η φωνή, και έσβησε σαν τρεμάμενη φλόγα του κεριού στη θύελλα.
«Τότε πρέπει να φτιάξω έναν μύθο», είπα και εγώ στον εαυτό μου και όλα θα εξηγηθούν. «Μύθο»; Και αυτή η φωλιά τι σχέση έχει; Η φωλιά των ονείρων, των ονείρων που φτερούγισαν μακριά. Και έμειναν αυτά τα κλαδάκια, ξέφτια της φύσης να παίζουν με την εικόνα της φωλιάς. Τα ερωτήματα πύκνωναν, η σκέψη σερνόταν να βρει μια αχτίνα, να ξεφύγει.
«Να ο Μύθος, εκείνος, ο ξεχασμένος, ο αρχέγονος, ο μύθος του φόβου ή της γνώσης»; Και όσο πέρναγαν τα χρόνια το μυαλό όλο και πιο πολύ στριφογύριζε εκεί, στο Μύθο. Γιατί να είναι απαγορευμένος ο καρπός της Γνώσης;
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Νέο Προσκλητήριο Προσλήψεων Εκπαιδευτών Ενηλίκων: Αφορά όλα τα πτυχία ΑΕΙ-ΤΕΙ - Πιστοποιηθείτε άμεσα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 29/8
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
