Τι λαχτάρα να ανοίξουν τα σχολεία! Περίμενα πώς και πώς να συναντήσω τους μαθητές και τις μαθήτριες μου, να δω τα μάτια τους, ν' ακούσω τη φωνή τους. Πώς μπορεί να υποκαταστήσει η τηλεκπαίδευση την ανθρώπινη ανάσα, τα γέλια, τα πειράγματα; Πώς μπορεί μία άψυχη οθόνη να καθρεφτίσει τη σκέψη και την αγωνία των παιδιών; Πώς μπορεί η ηλεκτρονική επικοινωνία να αναμετρηθεί με τις φλέβες της εφηβείας που πάλλονται ζεστές; Γι αυτό το άνοιγμα των σχολείων ήταν τόσο αναγκαίο. Αυτή την ανοιχτωσιά που σου προσφέρει η τάξη τη συρρικνώνουμε σε τετράγωνα κουτάκια, σε τεχνητές εφαρμογές. Καθετί το φυσικό υποκαθίσταται πια από το κατασκευασμένο. Γι αυτό και θέλαμε να επιστρέψουμε σε έδρες και θρανία.
Όμως, οι καιροί είναι χαλεποί. Γύρω μας κυριαρχεί ο φόβος και η πανδημία κυνηγά τα όνειρά μας. Μας κάνει καχύποπτους, επιφυλακτικούς και μουδιασμένους. Σε ένα τέτοιο κλίμα τα σχολεία για να ανοίξουν χρειάζονταν τουλάχιστον κάποια υποψία ασφάλειας. Παρ' ολαυτά τίποτα δεν έγινε. Ούτε υποχρεωτικά τεστ, ούτε μικρότερες τάξεις, ούτε καθημερινές απολυμάνσεις, ούτε θερμομετρήσεις. Τίποτα- μόνο η χρήση υποχρεωτικής μάσκας. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε κύριε κορωνοϊέ! Και φυσικά δεν χάσατε την ευκαιρία και μας επισκεφθήκατε. Αφού το περιβάλλον ήταν φιλικό σε εσάς γιατί να μην αδράξετε την ευκαιρία; Τώρα εμείς κλείσαμε αλλά εσείς κάνατε τη δουλειά σας. Τρέχουμε πανικόβλητοι να περιορίσουμε το κακό. Πάλι εικονικά χεράκια, πάλι η αγωνία της σύνδεσης, πάλι η μοναξιά της ψηφιακής τάξης. Μία μοναξιά που απλώνεται σαν διάφανο πέπλο στα μάτια μας. Μας καθορίζει-φοβάμαι θα ξεχάσουμε τι σημαίνει επαφή.
Όχι δεν είναι μελοδραματισμός. Σήμερα πιο πολύ από ποτέ νιώθω αναλώσιμη. Μία κουκκίδα σε κάποια καταχώρηση. Δεν έχω πρόσωπο-είμαι το όνομά μου. Ένα όνομα πού αν χαθεί ποιόν θα πειράξει; Ίσως επηρεάζομαι και από το τωρινό μου ανάγνωσμα " Η αστυνομία της μνήμης ". Ένα καθεστώς εξαφανίζει συνέχεια πράγματα από ένα νησί και τους κατοίκους του και επιβλέπει αν όντως τα έχουν ξεχάσει. Δεν πρέπει να θυμούνται αρώματα, τριαντάφυλλα, πουλιά. Πρέπει να τα ξεχάσουν. Μήπως κι εμείς ξεχάσουμε στο τέλος ποιοι είμαστε; Μήπως διαγράψουμε από τη μνήμη τη σημασία της ανθρώπινης επαφής; Θα ήταν εφιαλτικό. Μα αδύνατο;
Θυμάμαι τους στίχους του Κωστή Παλαμά:
"Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα,
γερά θεμελιωμένα, από της χώρας
ακάθαρτης, πoλύβοης, αρρωστιάρας
μακριά μακριά τ’ ανήλιαγα σοκάκια,
τα σκολειά χτίστε!"
Έναν σχεδόν αιώνα μετά τα σχολεία βρίσκονται στη μοίρα τους - ούτε γερά θεμέλια έχουν ούτε απλόχωρα είναι. Στενάζουν κάτω από το βάρος των πολιτικών επιλογών και των εύκολων λύσεων. Εύκολων μεν, καταστροφικών δε. Χωρίς οργάνωση, δίχως μέριμνα καμία τα σχολεία τείνουν να γίνουν αποθετήρια άψυχων γνώσεων, αποστειρωμένων μυαλών αλλά όχι αποστειρωμένων χώρων.
Κι εγώ τώρα ετοιμάζω ένα ποίημα να αναγνώσουμε στην τάξη- φοβάμαι μόνο πως μία λέξη θα σκαλώσει στα κενά της σύνδεσης, θα γκρεμιστεί και τότε
μόνη μου θα μείνω με τις λέξεις.
Άντζελα Γεωργοτά, φιλόλογος-ποιήτρια
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Ποιοι οδηγούν τα «ΑΟ» αυτοκίνητα στην Ελλάδα - Τι σημαίνουν οι μυστηριώδεις πινακίδες
Voucher 2250 ευρώ σε ανέργους με ΚΑΥΑΣ DYPAHS - ΞΕΚΙΝΗΣΤΕ ΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΚΕΚ ΕΔΩ
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 1/8
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
