21ος αιών. Σωτήριον έτος 2020: εξόριστε Ποιητή, εσαεί Στοχαστή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
« Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.
Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων».
Βλέπω το Ψωμί να είναι λιγοστό, την Παιδεία να βαριανασαίνει, την Ελευθερία να διώκεται, τη Δημοκρατία να χωλαίνει, τον εγωισμό να θριαμβεύει.
Βλέπω αόρατους εισβολείς ενός άγνωστου μικρόκοσμου να κυριεύουν και να απειλούν το παρόν, να υπονομεύουν το μέλλον. Τους ανθρώπους παρατηρώ σε πανικό, το νου αντιλαμβάνομαι να σαλεύει, την ψυχή νιώθω να ακροβατεί φλερτάροντας με το κενό. Βλέπω ήρωες να αντιμάχονται την αρρώστια, να παλεύουν με το θάνατο σε μαρμαρένια αλώνια. «Θεέ μου, Πρωτομάστορα,…μ΄έχτισες μέσα στα βουνά, μ΄έκλεισες μες στη θάλασσα».
Βλέπω ηγέτες γαντζωμένους στις εξουσίες τους, αρνούμενοι να αποδεχτούν μια πραγματικότητα που απειλεί την εγωιστική ψυχοσύνθεσή τους, κλωστή που τους κρατά σε ένα ήδη χαμένο για αυτούς νόημα της ζωής, εθελοτυφλώντας μπροστά σε μια αλήθεια που μπορεί να σκοτώνει, αλλά δεν χάνει επουδενί την αξία της. Τους βλέπω να παρασύρουν, μωροί και λαοπλάνοι, αφελείς ανθρώπους που έχουν ανάγκη μια υπόσχεση, ένα λόγο για να μη σταματήσουν να ελπίζουν, γιατί όταν η επιβίωση είναι καθημερινός αγώνας, η σκέψη για κάτι άλλο, ανώτερο και υψηλό παραγκωνίζεται. Γιατί ακόμα και οι θεοί υποκύπτουν στην ανάγκη.
Βλέπω τις σχέσεις των ανθρώπων να δοκιμάζονται, την επικοινωνία να γίνεται έμμεση και «ψηφιακή»(άλλοι καιροί, άλλα ήθη!), τις καρδιές να απομακρύνονται, τα αληθινά χαμόγελα να λιγοστεύουν, το άδηλο μέλλον να μετατρέπεται σε ένα αβέβαιο παρόν, την ύλη να νικά το πνεύμα(πύρρειος η νίκη!), τα βλέμματα να χάνουν τη λάμψη τους, τις καρδιές τη θέρμη τους. Και τους ανθρώπους να λαχταρούν για τα χρόνια της χαμένης αθωότητας…Πού πήγε ο αιώνας των Φώτων;
Βλέπω πολέμους να ξεσπούν από πείσμα και γινάτι…για ένα πουκάμισο αδειανό, για το όνειρο μιας εικόνας, για την εικόνα ενός ονείρου, παρασύροντας στην άβυσσο λαούς ολόκληρους. Γιατί η αφορμή πάντα θα υπάρχει, όσο κι αν οι λόγοι εκλείπουν…
Βλέπω δύσμοιρους, αθώους ανθρώπους να καίνε τα σπίτια και τις ζωές τους, να ξεριζώνουν την ψυχή τους για να μην τα παραδώσουν βορά στα χέρια των κατακτητών…
Οι μέλισσες άραγε θα έλθουν;
Βλέπω στην εποχή του υλικού ευδαιμονισμού και της προηγμένης τεχνολογίας και «ευτυχίας» ανθρώπους να ψάχνουν ακόμα στα σκουπίδια, να τρέφονται από τα αποφάγια λίγων «εκλεκτών», αστέγους να περιφέρονται ανέστιοι κάτω από το κοινό κεραμίδι του ουρανού, γέροντες ξεχασμένους σε ένα ίδρυμα «πολυτελείας(για να μην πλησιάσουν και οι Ερινύες!), μοναχικά πλάσματα αποκαμωμένα σε μια γωνιά της γης, που όμως βρίσκουν τη δύναμη να υψώνουν έστω και τώρα ένα βλέμμα εκεί ψηλά, στη μάζωξη των σύννεφων, στο πανηγύρι των αγγέλων.
Βλέπω τον άνθρωπο να γίνεται για τον άνθρωπο λύκος, θηρίο σαρκοβόρο, να πληγώνει, να τραυματίζει, να αφαιρεί τη ζωή εύκολα, αβίαστα, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ». Τον βλέπω να βιάζει το περιβάλλον που ζει, να αφαιρεί το οξυγόνο από τον αέρα που αναπνέει, να εξολοθρεύει αθώα πλάσματα, να συμπεριφέρεται ως αφέντης και κυρίαρχος του σύμπαντος.
Πώς εξηγείται η καθ΄εικόνα ομοίωσή του με το υπέρτατο Ον;
Βλέπω πολλά, καταλαβαίνω περισσότερα, αφουγκράζομαι, ψυχανεμίζομαι, νιώθω, βασανίζομαι.. αλλά εξακολουθώ να επιμένω, να εμμένω, να αναμένω το όνειρο, να επενδύω στην ελπίδα. Όσο υπάρχει σπίθα στα μάτια των νέων, όσο ο νους διψά και η ψυχή λαχταρά, θα εξακολουθώ να στοχάζομαι, να πορεύομαι με το νου μου πάνοπλο και την ψυχή μου γεμάτη. Γιατί έτσι πρέπει. Γιατί τελικά είμαστε τόσο μικροί, ενώ ο γαλαξίας μας τεράστιος και το σύμπαν απέραντο.
Και τώρα τελευταία για να στοχαστώ, ακούω πολλή μουσική. Και στη θύμηση έρχονται τούτοι οι στίχοι: «Αυτό που αγαπάς μην το διαπραγματεύεσαι..συγγνώμη μη ζητάς για αυτά που ονειρεύεσαι…αφού το πολεμάς ξέχνα ότι σε λύπησε…στον ήλιο αν θες να πας, ασ΄τις σκιές και νίκησε…». Νίκησε! Ακούς;
Ο απαράμιλλος στην τέχνη του στοχασμού και της ποίησης, Ελύτης, έγραψε: «η άνοιξη είναι ακριβή. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή». Και η δουλειά απαιτεί θέληση και προσπάθεια και μόχθο, αλλά προϋποθέτει και πλεόνασμα ψυχής. Διαφορετικά δικαιώνεται ο ποιητής με «το φως που καίει», ο Βάρναλης, όταν με πικρό σαρκασμό δήλωνε: «Μελίσσι ο λαός και θα χιμά σ’ όποιον τον ερεθίζει. Μια μονάχα υπάρχει αλήθεια: Μαχμουρλίκι και Συνήθεια!»
Μη φοβάσαι έναν τόπο όσο έχει ρίζες. Ας το δούμε αλλιώς: μη φοβάσαι τις πράξεις όσο έχουν ψυχή. Αλλά έχουν όμως;
Δύσκολοι καιροί. Εύκολες οι ερωτήσεις. Δύσκολες οι απαντήσεις. Και δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές… Και δεν είναι αυτονόητα ούτε το ΨΩΜΙ, ούτε η ΠΑΔΕΙΑ, ούτε η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Γεωργία Γιώτα, φιλόλογος
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Σχολεία: Αλλάζουν οι ώρες αποχώρησης των μαθητών
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 26 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 26/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
