Η σχολική αίθουσα είναι χώρος συνύπαρξης δύο διαφορετικών επιπέδων και καταστάσεων ύπαρξης: του μαθητή και του δασκάλου. Η απόσταση μεταξύ τους είναι τόσο μεγάλη, που δεν μπορεί να ξεκινήσει καμία διαδικασία παροχής εκπαίδευσης και αγωγής, αν προηγουμένως δεν γεφυρωθεί αυτή η απόσταση, το χάσμα ανάμεσά τους, αν δεν βρεθεί ο δίαυλος επικοινωνίας.
Πρέπει, λοιπόν, ή οι μαθητές να πλησιάσουν το επίπεδο του ενήλικα δασκάλου, πράγμα αδύνατο, ή ο δάσκαλος οργανωμένα, σχεδιασμένα και πολύ έξυπνα να βρεθεί λίγο ψηλότερα από το επίπεδο των μαθητών του και φυσικά τελείως μακριά από το δικό του. Η συνθήκη αυτή είναι απολύτως απαραίτητη και τη ζει κάποιος πολύ έντονα τις πρώτες ημέρες του σχολείου, όταν ακόμα δεν έχει ισορροπήσει η επικοινωνία ανάμεσά στον δάσκαλο και τον μαθητή.
Όλα τα παραπάνω όμως αναγκάζουν τον δάσκαλο να μοιάζει σαν το ψάρι που είναι έξω από το νερό, αφού έχει εγκαταλείψει την υπόσταση της φυσικής του ηλικίας και την προσωπικότητά του, για να κινηθεί έξω από αυτήν. Γίνεται ένα παιδί, λίγο μεγαλύτερο από τα παιδιά της Τάξης του και παίζει ρόλους. Αλλάζει την κίνηση, την ομιλία, το ύφος, τον τόνο της φωνής, συγκρατεί πολλές φορές ένα αυθόρμητο γέλιο, πολλαπλασιάζει την υπομονή του, την κατανόησή του. Τελείως ξαφνικά μπορεί να επιστρέψει πάλι στη φυσική του ηλικία, για να αναλάβει πάλι ρόλο διαφορετικό. Γίνεται ένας στοργικός μπαμπάς για 20 παιδιά ή για ένα, που το έχει πιάσει το παράπονο, που κλαίει, που πληγώθηκε από κάτι στο διάλειμμα και πάλι από την αρχή.
Ο δάσκαλος πλησιάζει τους μαθητές του προσπαθώντας να τους ενθουσιάσει, να τους ταξιδέψει, να τους γεμίσει χαρά πρώτα με την παρουσία του και μετά διδάσκει.
Όταν δεν υπάρχει εξωτερικός παρατηρητής, τότε όλα κυλούν ομαλά, δημιουργείται το κλίμα και ο δίαυλος επικοινωνίας, ισορροπούν οι σχέσεις και κάθε διαδικασία μπορεί να ξεκινήσει. Η ύπαρξη όμως ενός εξωτερικού παρατηρητή, ενός τρίτου προσώπου, χωρίς ρόλο και χωρίς να έχει αναπτύξει με τα παιδιά τον δίαυλο επικοινωνίας, που είναι απαραίτητος προκειμένου να γίνει αποδεκτός από την κοινωνία της τάξης, διαταράσσει την ισορροπία.
Οι μαθητές γίνονται διαφορετικοί. Παιδιά με κάποια εσωστρέφεια πολλές φορές μιλούν και εκδηλώνονται ασυνήθιστα και το αντίθετο. Το χιούμορ και οι αυθόρμητες εκδηλώσεις χάνονται τελείως και ο δάσκαλος αντιλαμβάνεται πόσο μακριά βρίσκεται από τη φυσική του ηλικία και αισθάνεται τελείως άβολα.
Το σπουδαιότερο όμως έργο του δασκάλου είναι πρώτα απ’ όλα πνευματικό, άρα άυλο, άρα μη ορατό, αλλά αντιληπτό από τους μαθητές του. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού του που μένει πάνω σε ότι αγγίζει, σε ότι αγαπάει, σε ότι προσπαθεί, σε ότι μπορεί να προσφέρει, και αυτό δεν καταγράφεται από καμία κάμερα για να αναμεταδοθεί.
Ο Νικόλαος Γκίλας είναι Δάσκαλος
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Νέες ταυτότητες: Πότε λήγει η διορία για αλλαγή και πόσο κοστίζει η έκδοση
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 4/8
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
