Αρθρα - καρμπόν με ομολογημένα και ανομολόγητα, πλην φανερά...

Το να διαφωνεί κάποιος με το Πρόγραμμα που ψήφισε το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ και να το λέει, αποτελεί δικαίωμά του και συνιστά μία επιλογή. Λαθεμένη, αλλά μία επιλογή. Εξάλλου, οι σελίδες του «Ριζοσπάστη» είναι εξαιρετικά φιλόξενες. Δημοσιεύουν - γιατί έτσι πρέπει - και άρθρα εργαζομένων στο «Ριζοσπάστη» που καταφέρονται κατά του ΚΚΕ. Κάτι αντίστοιχο δεν θα μπορούσαν οι συγκεκριμένοι συντάκτες ούτε να διανοηθούν, αν εργάζονταν σε οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα.

 

Ομως, το να διαφωνεί κάποιος με το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου και τώρα να εμφανίζεται ως διαπρύσιος υπερασπιστής του, κατακεραυνώνοντας τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, ότι δήθεν το παραβιάζουν, είναι κάτι που δεν το θέλει ούτε ο θεός, ούτε ο διάβολος. Και δυστυχώς, αυτή τη στάση κρατούν και διατυπώνουν δημοσίως ορισμένα κομματικά μέλη μπροστά στο 19ο Συνέδριο. Ας σταθούμε σε δύο παραδείγματα.

 

Στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο, ο Α. Σκυλλάκος τοποθετήθηκε σαφέστατα υπέρ των αποφάσεων του 10ου Συνεδρίου, καθώς και υπέρ του 11ου και του 12ου, σημειώνοντας ότι το σχέδιο Προγράμματος για το 15ο Συνέδριο «δεν πρωτοτυπεί» σε σχέση με τα παραπάνω Συνέδρια! Εγραψε στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο: «Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιδέα της "ενιαίας επαναστατικής πορείας" που είχαμε στο 10ο, 11ο, 12ο Συνέδριο» («Ριζοσπάστης» 29/4/1996)!

 

Αλλα αντ' άλλων... Γιατί το 15ο κινούνταν σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση, αφού ήταν το Συνέδριο που καθόρισε ότι η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική και ότι η πάλη των τάξεων κατευθύνεται στη λύση της βασικής αντίθεσης κεφάλαιο - εργασία. Αυτό είναι το θεμελιακό που ψήφισε το 15ο Συνέδριο. Σε αυτό στέκονται ακλόνητα και οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, όπως στέκονταν και οι αποφάσεις των προηγούμενων Συνεδρίων.

 

Κατά το δοκούν εκτίμηση των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου κάνει με το άρθρο του και ο Β. Καλαματιανός, διαστρεβλώνοντας τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου. Εγραψε: «Σε αντίθεση με την πείρα του διεθνούς κινήματος και του ΚΚΕ που πάντα έβαζε τακτικούς στόχους (...) η ΚΕ προβάλλει σαν άμεση μοναδική λύση την εξουσία της εργατικής τάξης, όπως γίνεται και με τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο» («Ριζοσπάστης» 23/2/2013).

 

Από ποιο σημείο των αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου προκύπτει ότι το ΚΚΕ έβαζε άλλον στόχο, πέρα από αυτόν της εργατικής εξουσίας; Θα είχε ενδιαφέρον, όσοι επικαλούνται κάτι τέτοιο, να το αποδείξουν με βάση τα ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου. Αλλά τέτοια ντοκουμέντα δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο η διαφωνία ως προς τη στρατηγική που χάραξε το 15ο Συνέδριο. Θεμιτό; Θεμιτό. Αλλά να λέγεται και όχι να παρερμηνεύονται τα ντοκουμέντα, προκειμένου να «αποδειχθεί» η προσωπική αντίθετη άποψη.

 

Κανένα συμπέρασμα δεν έχουν βγάλει - οι παραπάνω και άλλοι - από την αντεπανάσταση του 1989 - 1991. Και επιχειρούν (ανεπιτυχώς) με άρθρα - καρμπόν να αντικρούσουν τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο (και όχι μόνο αυτές, αλλά και τις αποφάσεις του 18ου και των άλλων συνεδρίων, αλλά και τις αποφάσεις του 15ου σε τελευταία ανάλυση). Κανένα συμπέρασμα για τον εκφυλισμό που οδήγησε δεκάδες κομμουνιστικά κόμματα η στρατηγική των σταδίων ή των «μεταβατικών κυβερνήσεων» ή όπως αλλιώς θέλει να τις ονομάσει καθένας.

 

Ετσι, από τα άρθρα - καρμπόν απουσιάζει και η παραμικρή αναφορά στην πολιτική των ΚΚ (π.χ. της Δυτικής Ευρώπης) και το τεράστιο μερίδιο ευθύνης τους για το πού οδηγήθηκε το εργατικό κίνημα σε αυτές τις χώρες. Ταυτόχρονα αποσιωπάται πλήρως το γεγονός ότι η πολιτική του ΚΚΕ έχει επιβεβαιωθεί σε όλα τα ζητήματα (καπιταλιστική κρίση, ΕΕ, τι κίνημα χρειάζεται σήμερα, κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης κ.ά.). Και επιπλέον σε αυτή την επιβεβαιωμένη πολιτική εκτοξεύουν κατηγορίες με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα! Κάνουν δηλαδή το ίδιο που κάνουν τα Μέσα του κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Την ίδια στιγμή:

 

Αποδίδουν στην τότε (σωστή όπως λένε) στρατηγική των ΚΚ την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας σε σειρά χωρών της Ευρώπης μετά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παραγνωρίζοντας τον καθοριστικό ρόλο του Κόκκινου Στρατού και γενικά της Σοβιετικής Ενωσης, που χάρη στην ισχύ της έγειρε η πλάστιγγα υπέρ των εργατικών δυνάμεων. Ας θυμηθούμε τι είπε σχετικά ο Β. Μ. Μόλοτοφ στην εναρκτήρια ομιλία του προς το 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ:

 

«Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τέλειωσε με την ήττα των φασιστών επιδρομέων, πράγμα που απελευθέρωσε από πολλές απόψεις τις δυνάμεις του λαϊκο-απελευθερωτικού κινήματος της Ευρώπης και της Ασίας. Στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν, ιδιαίτερα χάρη στον αποφασιστικό ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης σ' αυτόν τον πόλεμο, έγινε δυνατή η στροφή που έκαναν στη μεταπολεμική περίοδο μια σειρά χώρες από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης στο νέο δρόμο, το δρόμο της δημιουργίας και της ανάπτυξης λαϊκοδημοκρατικών κρατών. Ετσι μπήκε η αρχή για ένα νέο στάδιο στην ανάπτυξη του διεθνούς σοσιαλισμού» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949 - 1968, Β΄ τόμος, σελ. 95).

 

Κατά την άποψη του Α. Σκυλλάκου, για την τραγωδία στη Χιλή έφταιξε ο Αλιέντε (!) και όχι η στρατηγική του ΚΚ Χιλής, που ήταν και στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Εγραψε στον «Ριζοσπάστη» της 1/3/2013: «Η ήττα στη Χιλή δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία»! (σημείωση Μ. Μ.: Μήπως είναι καιρός να ψάξουμε για έναν... καλύτερο Αλιέντε;).

 

Για τα λάθη του ΚΚΕ στην Κατοχή έφταιξε γενικώς η ηγεσία του. Καμία σχέση δεν είχε μ' αυτά η στρατηγική του Κόμματος...

 

Παρακάτω: Ποια συμπεράσματα βγαίνουν από τις εξελίξεις στην Κύπρο ιδιαίτερα από το Νοέμβρη 2012 και ποια γραμμή επιβεβαιώνεται; Εκείνη που υποστηρίζουν ή η θέση του ΚΚΕ για το ότι είναι αδύνατο να ασκηθεί φιλολαϊκή πολιτική, ανεξάρτητα από προθέσεις, όταν τα μέσα παραγωγής ανήκουν στους καπιταλιστές και η εξουσία είναι αστική; Κουβέντα δεν έχει γραφτεί για τις εξελίξεις στην Κύπρο στα άρθρα - καρμπόν.

 

Ακόμα: Ποια συμπεράσματα βγάζουν από τον λεγόμενο κοινοβουλευτικό δρόμο «για το πέρασμα στο σοσιαλισμό», που χαντάκωσε τελείως τα ΚΚ, δρόμο που προτείνουν, υπεραμυνόμενοι και σήμερα της «μεταβατικής κυβέρνησης» που κατά τη γνώμη τους πρέπει το ΚΚΕ να επιδιώξει; Απλούστατα, δεν βγάζουν κανένα συμπέρασμα.

 

Η κατηγορία προς το ΚΚΕ ότι ακολουθεί σεχταριστική πολιτική, από τη μία είναι για γέλια, ενώ από την άλλη αποκαλύπτει ότι ο στόχος τους είναι να υπάρχει ένα ΚΚΕ που η εμβέλειά του δεν θα βγαίνει από το πλαίσιο της αστικής διαχείρισης. Γιατί το ΚΚΕ και τις όποιες κοινοβουλευτικές δυνατότητες αξιοποιεί και στα πιο αντιδραστικά συνδικάτα δουλεύει. Γιατί το ΚΚΕ όχι μόνο δεν θέτει ως όρο για τη συσπείρωση δυνάμεων τη συμφωνία τους με τη συνολική πολιτική του, αλλά οι κομμουνιστές παλεύουν μαζί με τους άλλους εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους ακόμα και για ένα επιμέρους ζήτημα.

 

Η συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που έκανε λόγο το ΑΑΔΜ και την οποία το 15ο Συνέδριο εκτιμούσε ως το κύριο, είναι η ίδια ακριβώς με εκείνη που περιέχεται και στη Λαϊκή Συμμαχία. Ομως, το ΚΚΕ είναι υποχρεωμένο να τονίζει και να δουλεύει με στόχο αυτή η συμμαχία να κατευθύνει τη δράση της προς την εξουσία. Ως προς αυτό η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα πεισθούν με την ίδια τους την πείρα ότι είναι ανάγκη έτσι αυτή να προχωρήσει. Η Λαϊκή Συμμαχία έχει αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, γιατί ο μονοπωλιακός καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός είναι έννοιες ταυτόσημες, ανεξάρτητα από το μέγεθος της Α ή της Β χώρας και τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

 

Ομως, το πρόβλημα που έχουν οι αρθρογράφοι είναι η επιδίωξη για συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης, ιδιαίτερα με τη σοσιαλδημοκρατία. Αυτή η επιδίωξη αναδύεται μέσα από την αρθρογραφία τους. Γι' αυτό και επί της ουσίας είναι αντίθετοι με την πάλη για τη διαμόρφωση εκείνου του κινήματος που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είναι προσηλωμένοι σε ένα κίνημα που θα στηρίζει συμμαχίες με αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, ένα κίνημα που θα αγωνίζεται για να αναδειχθεί η «μεταβατική κυβέρνηση» και θα την στηρίζει.

 

Αν δεν είναι έτσι, τότε ποια η έννοια της αναφοράς διαφόρων στον αμυντικό πόλεμο σε αντίθεση με τον επιθετικό και επομένως στη διαφορετική στάση που κατά την άποψή τους θα πρέπει να κρατήσει το ΚΚΕ στην πρώτη περίπτωση, σε αντίθεση με τη δεύτερη; Αν δεν είναι έτσι, ποια η έννοια της εμμονής τους σε χώρα προτεκτοράτο (τα ίδια λένε και όλοι του λεγόμενου αντιμνημονιακού φάσματος), σε υποτελή ελληνική αστική τάξη, όταν η τελευταία συμμετέχει με πλήρη την θέλησή της σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και πολέμους, για να ισχυροποιεί περισσότερο τη θέση της;

 

Τα πράγματα είναι καθαρά και από τα ομολογημένα και από τα ανομολόγητα. Ομως το ΚΚΕ στην 95χρονη Ιστορία του έχει βιώσει τα πάντα και έχει βγάλει συμπεράσματα αμετάκλητα.

 

 

Του

Μάκη ΜΑΪΛΗ

 

 

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ