Αναμένοντας να στρίψω στο φανάρι, κοιτάζω από τον καθρέφτη και βλέπω έναν τύπο με ξυρισμένο κεφάλι να κατεβαίνει από το μηχανάκι του — είχε κολλημένο πάνω του ένα τεράστιο αυτοκόλλητο της ελληνικής σημαίας. Με ένα απαίσιο ύφος πλησιάζει ένα αυτοκίνητο και αρχίζει να μιλά άσχημα σ’ έναν κύριο.
Με τσαντίζει τόσο πολύ αυτή η εικόνα της έκδηλης εξουσίας.
Ποιος είσαι; Γιατί πας στο παράθυρό του; Ποιος στα αλήθεια νομίζεις ότι είσαι; Με ποιο δικαίωμα πλησιάζεις κάποιον τόσο πολύ, χωρίς να σου έχει δώσει την άδειά του;
Ο άλλος κύριος ψύχραιμος, ήρεμος, αλλά σίγουρα φοβισμένος.
Αυτή η εικόνα, το να φοβάται κάποιος —ακόμα και αν έχει κάνει λάθος— με τρελαίνει.
Οδηγούσα μηχανάκι, ξέρω. Λάθη κάνουν όλοι όταν οδηγούν, είτε αυτοκίνητο είτε μηχανάκι, γιατί σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει οδηγική παιδεία. Όλοι βρίζουν διαρκώς.
Ακόμα κι εγώ, που γράφω τώρα, πολλές φορές δεν έχω μάθει να έχω υπομονή. Έχω μάθει να κινούμαι σε έναν κυκεώνα οδηγικής επιβίωσης.
Ωστόσο, με ενοχλεί βαθιά να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να ασκεί ψυχολογική βία σε οποιονδήποτε χωρίς καμία ενοχή, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό.
Είναι από τα πράγματα που μπορώ να σκέφτομαι με τις ώρες. Η αδικία είναι κάτι που με ταλανίζει από μικρό παιδί. Δεν τη δέχομαι. Δε θα την αποδεχτώ ποτέ. Πάντα θα είμαι πολέμια της.
Ξέρω, είναι δύσκολο να εξανθρωπιστείτε όλοι…
Πρόσφατα, σε μια παρέα, μου σύγκριναν τους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής με το πέταγμα γιαουρτιών των αριστερών και τα τρικάκια των αναρχικών. «Και αυτό βία είναι», είπαν.
Μου σύγκριναν το ξεκοίλιασμα από εγκληματική οργάνωση με το γιαούρτι.
Κι ήμουν η μόνη που αντέδρασε. Κάποιοι έλεγαν: «Ναι, αλλά και ο τάδε θα μας έβαζε στη δραχμή» — άσχετα πράγματα. Ανοησία, ανοχή και ασυδοσία.
Λοιπόν, γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί συγχύζομαι. Και πάντα το εκφράζω και με τον γραπτό λόγο.
Μετά αναρωτιόμαστε γιατί ένας έφηβος πέταξε τον άστεγο στο συντριβάνι και όλοι γελούσαν.
Γιατί αυτή την κατάντια ζούμε.
Και ας με λένε περίεργη, αυστηρή, ακτιβίστρια, νευρική, ονειροπόλα, ιδεαλίστρια. Ότι δε σταματάω ποτέ.
Εύγε μου και μπράβο μου.
Ποτέ μα ποτέ δε θα δέχομαι αυτές τις συμπεριφορές. Και πάντα θα πετάγομαι, πάντα θα τσακώνομαι!
Πάντα με τον ΑΔΥΝΑΜΟ.
Ντροπή σας. (Τα παιδιά δεν φταίνε ποτέ. Τη δική σας φωνή και το δικό σας χέρι μιμούνται.)
Και αν τα κάνατε όλα τέλεια και πάλι φταίνε, αλλάξτε τα όλα. Κάντε τους ανθρώπους. Προλαβαίνετε.
Για να κοιτάνε τον ουρανό έξω από το παράθυρο, όταν σταματάνε στα φανάρια.
Όχι την κατάντια μας.
Νίκη Αρουσαλίδου
Ηθοποιός – Θεατρολόγος Ειδικής Αγωγής
M.Ed. in Special Education | M.A. in Arts in Education
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Ποιοι οδηγούν τα «ΑΟ» αυτοκίνητα στην Ελλάδα - Τι σημαίνουν οι μυστηριώδεις πινακίδες
Voucher 2250 ευρώ σε ανέργους με ΚΑΥΑΣ DYPAHS - ΞΕΚΙΝΗΣΤΕ ΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΚΕΚ ΕΔΩ
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 1/8
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
