Alfavita Newsroom H Βίκυ Πατινιώτη είδε για πρώτη φορά τον γιο της, τον 6χρονο σήμερα Νικόλα, τον Αύγουστο του 2017 στο νοσοκομείο του Ρίου. Ήταν τόσο μικρός που χωρούσε σε μία χούφτα και ήταν ολομόναχος, καθώς η γυναίκα που τον γέννησε τον είχε εγκαταλείψει.
Από την στιγμή που έμαθε την ιστορία του ένιωθε ότι ήταν το παιδί της, ένα φωτεινό αστέρι που ήρθε στη ζωή της για να σκορπίσει «φως». Κάτι μέσα της, της έλεγε ότι αυτό το παιδί, ήταν το δικό της παιδί και αυτό δε θα άλλαζε όσες δυσκολίες και εμπόδια κι αν υπήρχαν. Όταν απομακρυνόταν από το τζάμι μέσα από το οποίο τον κοιτούσε, ο μικρός έβαζε τα κλάματα, λες και ήξερε, λες κι ένιωθε ότι το πρόσωπο που του μιλούσε τις πρώτες δύσκολες μέρες της ζωής του ήταν η γυναίκα που θα του χάριζε όλη τη φροντίδα και την στοργή που χρειαζόταν, που θα του έδινε τη δύναμη να βγει νικητής.
Ο Νικόλας σήμερα, έξι χρόνια μετά, έχοντας εγκεφαλική παράλυση με σπαστική τετραπληγία (λόγω της υπέρ πρόωρης γέννησής του) έχει καταφέρει με τη στήριξη των γονιών του να «κάνει πολλά βήματα», όπως να μιλάει και να κουνάει τα άκρα του, ενώ υπάρχουν περιθώρια να βελτιωθεί κι άλλο η κατάστασή του. «Το μόνο που θέλω είναι να μπορεί να αυτοεξυπηρετείται και κάθε μέρα προσεύχομαι να μπορώ να είμαι δίπλα του και να φτάσει σε αυτό το σημείο» λέει η μητέρα του.
Ο Νικόλας γεννήθηκε υπέρ πρόωρα, όταν ήταν 5,5 μηνών ζύγιζε 78 γραμμάρια. Έχει εγκεφαλική παράλυση ε σπαστική τετραπληγία
Πότε και πώς είδες για πρώτη φορά τον γιο σου;
Η πρώτη φορά ήταν πίσω από τζάμια, καλώδια και μηχανήματα υποστήριξης. Τον αντίκρισα για πρώτη φορά, τον Αύγουστο του 2017, στο νοσοκομείο του Ρίου, όπου ο πατέρας μου έκανε χημειοθεραπείες. Μία φίλη μου εργάζεται εκεί ως γιατρός και κάποια στιγμή μoυ είπε χαρακτηριστικά πως «υπάρχει ένα μωρό που μικρότερο δεν έχω δει σίγουρα στη ζωή μου». Πήγα λοιπόν να το δω. Τον «ερωτεύτηκα» και το είπα. Στη συνέχεια τον είδε και ο σύντροφός μου και είπε ακριβώς το ίδιο.
Πώς βρέθηκε ο Νικόλας στο νοσοκομείο χωρίς τους βιολογικούς του γονείς;
Ο μικρός είναι από την Νότια Κορέα και η μητέρα του βρέθηκε στη χώρα μας προ[1]κειμένου να γεννήσει. Τον εγκατέλειψε μετά τη γέννησή του. Ο Νικόλας γεννήθηκε υπέρ πρόωρα, όταν ήταν 5,5 μηνών και ζύγιζε 780 γραμμάρια.
Ποιες ήταν οι σκέψεις σου;
Έπαθα σοκ όταν τον είδα γιατί ουσιαστικά δεν είδα ένα μωρό. Ακόμα δεν είχε το κεφαλάκι του, τού το είχαν τυλιγμένο. Δεν ήξερες από πού να τον πιάσεις, χωρούσε σε μία χούφτα. Δεν κατάφερα να τον πάρω αγκαλιά για πολλούς μήνες. Με το που τον είδα όμως πήρα την απόφαση ότι ήθελα να μείνω μαζί του, χωρίς να έχω μάθει την ιστορία του. Στην αρχή δεν ήξερα τίποτα, ρώτησα «ποιανού είναι αυτό το μωρό;» κι έμαθα τι είχε συμβεί.
Ποια ήταν η άποψή σου για την υιοθεσία γενικότερα πριν προχωρήσετε σε αυτήν;
Άποψή μου είναι πως εάν έχεις κάποια χρήματα να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, είναι καλύτερα να βοηθήσεις κάποιο που έχει έρθει ήδη στον κόσμο και έχει να αντιμετωπίσει δυσκολίες. Όταν είδα τον γιο μου, ρώτησα ποιο ήταν το μέλλον του, τον κοίταξα στα μάτια και άλλαξαν όλα.
Ποια ήταν η διαδικασία για να πάρετε την επιμέλεια του Νικόλα και να τον έχετε μαζί σας στο σπίτι;
Ο δρόμος ήταν «στενός», μακρύς, γεμάτος «ομίχλη». Χαρτιά, γιατροί, δικαστήρια, επισκέψεις σε κοινωνικές υπηρεσίες. Πέρασαν πέντε μήνες αγωνίας και για την υγεία του παιδιού, αλλά και για την απόφαση του δικαστηρίου. Σε τέτοιες περιπτώσεις δηλώνεις ότι έχεις ενδιαφέρον για ένα παιδί που βρίσκεται μέσα στο νοσοκομείο και από εκεί και πέρα αποφασίζεις να μείνεις ψύχραιμος και να έχεις κουράγιο για πολύ «τρέξιμο». Αυτή η διαδικασία είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Υπερβολικά δύσκολη. Αρχικά πηγαίνεις με τον δικηγόρο σου στην κοινωνική υπηρεσία.
Εκεί θα σε απορρίψουν, θα σε διώξουν, θα εξηγήσεις ότι δε θέλεις να κάνεις κακό. Θα σταθείς για ώρες έξω από την εισαγγελία ανηλίκων μαζί με ανθρώπους που έχουν διαπράξει εγκλήματα κατά παιδιών, που έχουν βλάψει παιδιά. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα. Περνάς από πολλά ψυχολογικά τεστ, και σαφώς έτσι πρέπει. Σε περνάνε από πολλές δυσκολίες για να καταλάβουν πόσο πολύ το θες να έχεις μαζί σου ένα παιδί, να γίνεις ο γονιός του. Προσωπικά έκανα κάτι που δεν έχω ξανά κάνει, γονάτισα και ζήτησα να έρθει το παιδί στο σπίτι, έστω για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Πήραμε λοιπόν τον Νικόλα στο σπίτι, στις 24 Δεκεμβρίου 2017. Προϋπόθεση ήταν να μπει αμέσως μετά στο νοσοκομείο για νοσηλεία ξανά.
Πώς ήταν εκείνα τα Χριστούγεννα;
Ήταν τα καλύτερα Χριστούγεννα. Δε θα τα ξεχάσω ποτέ. Ήμασταν κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο γιατί το παιδί έπρεπε να είναι απόλυτα προστατευμένο μέσα στο περιβάλλον του. Έκανε μπάνιο, κοιμόταν και καθόταν μόνο σε ένα δωμάτιο, ήταν 2.100, δεν είχε πάρει τα κιλά που θα έπρεπε. Στις 15 Ιανουαρίου μπήκε ξανά στο νοσοκομείο.
Τις πρώτες μέρες που μείνατε στο σπίτι, καταλάβατε πόσο θα άλλαζε η ζωή σας;
Το είχαμε ήδη συνειδητοποιήσει. Όταν η κοινωνική υπηρεσία, οι κοινωνικοί λειτουργοί που σε επισκέπτονται, η πρόνοια, σε ρωτάνε συνέχεια «αν ξέρεις πού βαδίζεις, ότι θα σου έρθει μέσα στο σπίτι ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να μην είναι δικό σου», συνειδητοποιείς απόλυτα τι θα συμβεί και τι θα αλλάξει στη ζωή σου. Ωστόσο, δεν είχαμε κάποιο άγχος, ήμασταν σίγουροι για το τι θέλαμε.
Τι είναι αυτό που σε έκανε να θέλεις να μείνεις κοντά στον Νικόλα και να γίνεις η μαμά του;
Όταν πήγαινα να τον δω στο νοσοκομείο, από το τζάμι πάντα, μέσα από αυτό ήταν η επαφή μας, άρχιζε να κλαίει τη στιγμή που απομακρυνόμουν. Ένιωθε την παρουσία μου, του μιλούσα, κι όταν έφευγα, έβαζε τα κλάματα. Δίπλα του βρίσκονταν άλλα δύο υγιέστατα μωρά που δεν είχαν τους γονείς τους. Ένιωθα στοργή για εκείνα καθώς τα είχαν εγκαταλείψει κι αυτά, όμως με τον Νικόλα ήταν διαφορετικά, ήταν σαν κάτι να μου έλεγε ότι ήταν παιδί μου και ότι έπρεπε να είμαστε μαζί.
Άλλαξε ο ερχομός του παιδιού τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή και τα πράγματα γενικότερα;
Ο γιος μου άλλαξε την κοσμοθεωρία μου. Με έχει κάνει να αγαπήσω την κάθε ώρα και στιγμή που βρίσκομαι και υπάρχω σε αυτόν τον κόσμο.
Ποια είναι τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε ο Νικόλας;
Για δυόμιση χρόνια ο μικρός μπαινοέβγαινε σε νοσοκομεία της Πάτρας και της Αθήνας. Μέχρι ενός έτους δεν ήταν ξεκάθαρο, είχαμε αποφασίσει πως ό,τι και να έχει θα κάνουμε το καλύτερο για εκείνον, ότι περισσότερο μπορούμε για να βελτιωθεί η κατάστασή του. Είναι κάτι που από την αρχή βίωσες με τον σύντροφό σου… Παντρευτήκαμε μετά από απαίτηση της δικαστού για να πάρουμε την οριστική επιμέλεια. Δεν είχαμε σκοπό να παντρευτούμε, δεν ήταν ο γάμος κάτι που μας απασχολούσε. Παντρευτήκαμε στο δημαρχείο για χάρη του Νικόλα. Είμαστε οι γονείς του, ό, τι και να γίνει.
Δεν υπήρξε ποτέ δεύτερη σκέψη;
Ποτέ. Κάποια στιγμή, ενώ φεύγαμε με ασθενοφόρο από την Πάτρα, εγώ κι ο Νικόλας δεμένοι γιατί ήταν μωράκι, κάποιο δικό μου πρόσωπο με ρώτησε αν ήθελα, σε συνεννόηση με τη δικηγόρο, να δηλώσω ότι δεν αποδέχομαι πλέον το παιδί. Ήμουν στεναχωρημένη, «κλειδωμένη» μέσα σε ένα νοσοκομείο, σε μία κλινική όπου νοσηλεύονταν παιδιά με σοβαρά νοσήματα. Οπότε κάποιο πρόσωπο που με αγαπούσε, το πρότεινε. Τσακώθηκα, είπα ότι το παιδί είναι παιδί μου και δεν επιστρέφεται.
Πηγή: the best.gr
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Πανελλήνιες: Πανωλεθρία στα Τμήματα Φυσικής και Μαθηματικών με "βροχή" κενών θέσεων
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 29 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 29/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
