Σωπάστε πια την Υπουργό Παιδείας! Με κουφαίνει ο λόγος της, μ’ ανατριχιάζουν οι ευθύνες που μου πετά στα μούτρα. Με τρελαίνει το δάκτυλο που μου κουνά, με στήνει στην γωνία και από καθ’ έδρας και πίσω από την ασφάλεια του γυαλιού, με κατηγορεί και μου πετά ευθύνες: «Να στήσεις e-class, να μάθεις webex, να πάρεις καινούργιο laptop. Και κοίτα, εγώ θα σου πω, πώς θα κρατάς απουσίες, πώς θα μιλάς στους μαθητές σου, από μακριά, χωρίς εικόνα, με μια ταμπελίτσα μόνο με τ’ όνομα τους. Δεν χρειάζεται να κοιτάς τα μάτια τους. Δεν χρειάζεται να κοιτάν τα δικά σου. Ξέρω εγώ. Δεν το καταλαβαίνεις ότι σε ξεκουράζω; Εσύ θα κάθεσαι σπίτι σου, στην ζέστη σου. Και τ’ άλλα άστα πάνω μου. Και κοίτα, το βράδυ να ξεκουράζεσαι. Μην διαβάζεις άλλο. Η τηλεόραση είναι γεμάτη με ωραιότατες ψυχαγωγικές εκπομπές, καμωμένες αποκλειστικά για σένα. Δες τι όμορφα που τα’ στησα όλα γύρω σου! Τακτοποιημένα. Όμορφα. Καθαρά. Σε τάξη. Αχ! συγγνώμη. Ξέχασα ν’ αφήσω ένα παράθυρο να βλέπεις έξω. Και μια πόρτα για να μπορείς να φύγεις αν θες. Αλλά δεν θες. Έτσι δεν είναι; Και πού να πας; Άρα έπραξα σοφά που δεν έφτιαξα πόρτα. Λιγότερα και τα έξοδα. Μια χαρά!».
Σωπάστε πια και τα κανάλια! Είκοσι και παραπάνω κανάλια, προβάλλουν ακριβώς την ίδια εκπομπή (με άλλα πρόσωπα και άλλον τίτλο) ακριβώς την ίδια ώρα. Η ανάγκη ομογενοποίησης των πολιτών πιέζει. Πρέπει όλοι να βλέπουμε, να ακούμε και να μιλάμε για τα ίδια θέματα κι αν είναι δυνατόν να σκεφτόμαστε το ίδιο. Την ίδια ώρα όμως. Πρέπει να είναι σίγουρο ότι 7:15 το απόγευμα όλοι χαζεύουν ένα τηλεοπτικό παιχνίδι και στι 10:25 ένα reality. Πόσο επιθυμητό να ξέρεις ότι την ίδια ώρα όλοι κάνουν κάτι παρόμοιο, πολύ κοινό κι αν είναι εφικτό και πολύ κοινότυπο.
Σωπάστε πια και τους γιατρούς με την ξύλινη επίσημη γλώσσα! Μα κανένας να μην διαφωνεί με κανέναν; Κι όλοι μαζί αγκαλιά, αγκαζέ και αντάμα με τους πολιτικούς. Με επιφωνήματα θαυμασμού ο ένας για τον άλλον. Με χάιδεμα στ’ αυτιά, χτυπήματα στην πλάτη, αγκωναψίες και βλέμματα γεμάτα αλληλοεκτίμηση, αλληλοσεβασμό, αλληλοκατανόηση και αλληλοεπικάλυψη των λαθών, των τραγικών αποφάσεων, των δραματικών μέτρων........ αλλά φευ!!! Αφήστε να μιλήσουν και οι άλλοι γιατροί. Ξέρετε ποιοί. Εκείνοι οι χαμηλόμισθοι που ξεροσταλιάζουν στα νοσοκομεία, που έχουν γεμίσει από τις λάθος αποφάσεις που παρθήκαν σε λάθος στιγμές. Λάθος; Όχι, όχι καθόλου λάθος. Λάθος για μένα μόνο, που θα το πληρώσω τελικά. Όχι γι’ αυτούς που, το ξέρετε δα, θ’ αποχωρήσουν πριν την καταστροφή, γιατί ξέρουν πότε θα γίνει. Όπως έκαναν πάντα.
Και ποιοι να’ ναι άραγε αυτοί; «Ποιες είναι αυτές οι αγορές;» που ρωτούσε κάποιος το 2011, τότε που η οικονομία κατέρρεε πάλι από κάτι, που δεν κατάλαβα ποτέ, από πού ήρθε, πώς ήρθε και ποιος το έφερε μαζί του. Το μόνο που κατάλαβα εγώ η αδαής, η άσχετη και αφελής είναι τί πήρε μαζί του φεύγοντας. Και ποιοι να’ ναι άραγε αυτοί; Να’ ναι άραγε οι ίδιοι μ’ εκείνους, που το 2000 μου έλεγαν να επενδύσω στο ασφαλές Ελληνικό Χρηματιστήριο και με διαβεβαίωναν για την ευμάρεια της ελληνικής οικονομίας; Τώρα τί έγινε ξαφνικά κι έμεινα πάλι με τον άσσο στο χέρι κι αυτοί με τον βαλέ, την ντάμα και τον παπά.....άγνωστο! Είμαι και αδαής είπαμε. Δεν με κόβει βρε παιδί μου! Τα κάνεις μπροστά στα μούτρα μου, αλλά εγώ μεγαλωμένη στις «χρυσές» και απαλές κουβέρτες της μαμάς μου, δεν παίρνω χαμπάρι.
Και τι νομίζεις; Επειδή υπακούω στους νόμους γιατί έτσι μεγάλωσα, νομίζεις οτι συμφωνώ; Μα με ποιόν νόμο; Τον Νόμο, τις Υπουργικές Αποφάσεις που βγαίνουν μετά κι ανοίγουν παραθυράκια, τα Προεδρικά Διατάγματα που ξεφυτρώνουν από μέσα του κατά εκατοντάδες και τον τρώνε, τις Εγκυκλίους που τροποποιούν τα Προεδρικά Διατάγματα, που ανακοινοποιούν στο ορθό τις Υπουργικές Αποφάσεις, που υπογράφονται σ’ ένα κλειστό γραφείο γιατί δε θ’ άντεχαν μια ανοικτή διαβούλευση; Ποιόν Νόμο;!
Αυτόν που μ’ αναγκάζει να πληρώνω την πλαστική σακούλα για να βάλω μέσα τα προϊόντα που αγόρασα από ένα μαγαζί που οι διάδρομοι του είναι ένας στρατός από πλαστικές συσκευασίες; Και τι; Πληρώνει κι ο μεγαλοβιομήχανος φόρο ρύπανσης για το πλαστικό που μέσα του χώνει από χλωρίνες μέχρι ζαρζαβατικά; Ή μόνον εγώ έχω την τιμή να συνδράμω στην σωτηρία τη γης; Με κούρασες πια να μου πετάς στα μούτρα ότι σπαταλάω το νερό. Πενταμελής οικογένεια, 70m3 τον χρόνο! Και μου κουνάς το δάχτυλο, και μου χρεώνεις το νερό περισσότερο, και με γεμίζεις ενοχές που κάνω δυο φορές ντουζάκι κατακαλόκαιρο με καύσωνα 40οC υπό σκιά.
Σωπάστε πια και τους πολιτικούς! Αυτούς που αφήνουν άνεργους τους νέους, βυθίζουν στην αβεβαιότητα τους εργαζόμενους, ταΐζουν τα κανάλια εκατομμύρια και δίνουν 500 ευρώ μισθό! Ναι αυτούς λέω που κλείνουν τους μαθητές στα σπίτια. Πόσο βολικό αλήθεια, να χτυπάς το "κοινωνείν" την ώρα που γεννιέται!
Σωπάστε μια στιγμή μόνο! Κι ακούστε αυτό: Δεν θέλω να με σώσετε. Θέλω να μ’ αφήσετε να χαθώ στα λάθη μου. Στα δικά μου λάθη! Κανένας εκεί έξω να κατηγορήσω. Κανένας εκεί έξω να του φορτώσω το σακί μου. Και κανείς να μου φορτώσει το δικό του. Όλοι εσείς οι σωτήρες μου, σωπάστε πια! Λίγο ησυχία.
Να ακούσω την φωνή που βγαίνει από μέσα μου. Άκου... διαμαρτύρεται σιωπηλά, φωνάζει ψιθυρίζοντας. Κραυγάζει αθόρυβα σου λέω! Και σου πετά στα μούτρα το φόβο που με τάισες. Σωπάστε πια όλοι. Λίγο ησυχία. Να ακούσω επιτέλους τη σκέψη μου. Αλλά ναι, έχεις δίκιο. Αν την ακούσω ..... μπορεί και να της δώσω δίκιο. Δεν’ναι καλό αυτό.
Βγαίνω στο δρόμο τώρα. Έχει κίνηση και κόσμο. Ίσως καταφέρω να μην σ’ ακούσω για λίγο. Ίσως και να σωθώ για σήμερα.
Ελένη Καμαριανού
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
«Προάγεται στην ΣΤ' Δημοτικού και στην αιωνιότητα»: Το σπαρακτικό αντίο στον 12χρονο από την Άρτα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 18/6
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
