Alfavita Newsroom Η θλίψη είναι σαν τη θάλασσα.
Βαθιά κι ακαταμάχητη. Και οι δυο έχουν καταλμυρη γεύση. Η θάλασσα κουβαλα το αλάτι των διαβρωμένων πετρωματων και η θλιψη τα δακρυα των διαβρωμένων ανθρώπων. Απλώνονται, κι οι δυο, σε μιαν εντυπωσιακή απεραντοσυνη, μόνο που στο βάθος της απέραντης θάλασσας ξεχωρίζει ο ορίζοντας. Στο βάθος της απεραντης θλιψης δεν ξεχωρίζει τίποτα. Η απεραντοσυνη τείνει στο άπειρο. Δεν υπάρχει κανένα περίγραμμα. Και οι δυο, θαλασσα και θλιψη, έρχονται κατά κυματα. Εκεί που νομίζεις ότι γαληνεψε, σηκώνεται μια άγρια φουρτουνα, που μανιαζει να σε καταπιει. Η φουρτουνα της θάλασσας εχει κάτι το μεγαλειώδες.
Η φουρτούνα της θλιψης σ αφήνει μονο να τουρτουριζεις, βρεγμένος ως το κοκαλλο Αν βουτήξεις στη θαλασσα, κολύμπα. Κι αν αφεθείς όμως, θα επιπλευσεις. .Με το σώμα σαν ξυλαρμενο σανίδι, θα κρατηθείς στην επιφάνεια της αλμυρης, απεραντης μάζας, με τη βοήθεια της ανωσης.
Αν βουτήξεις στη θλιψη, κολύμπα προς τον ορίζοντα που δεν βλέπεις, με την ελπίδα ότι θα βρεθει κάπου στερια. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κρατηθείς στην επιφάνεια. Στη θλιψη δεν λειτουργεί αυτόματα καμιά άνωση Μονο ένας ανελέητος νομος βαρύτητας. Κολυμπώντας στη θλιψη, τα μέλη βαραίνουν, τα μάτια και το μυαλό θολώνουν και είναι τόσο εύκολο να σε καταπιεί η πηκτη της μάζα.
Σ αυτό διαφέρουν η θάλασσα κι η θλιψη.
Η θάλασσα είναι διάφανο νερό που μαυρίζει μονο τις νύχτες, αντικατοπτρίζοντας το σκοτεινό ουρανό. Η θλιψη δεν έχει τίποτα διάφανο. Είναι παχύρρευστη και μελανιασμενη, αντικατοπτρίζοντας πάντα κάτι σκοτεινό. .Την ίδια της την υπόσταση. Ίσως κάποιοι να πούνε, μα πώς μπορείς να διογκώνεις τη δική σου θλιψη , μεσα σε τόση γενικευμένη δυστυχία. Πάντα έδινα προτεραιότητα στον πόνο των άλλων. Φαίνεται ομως πως έρχεται κάποια στιγμή που η δική σου θλιψη διαστέλλεται στο μέγεθος μιας θάλασσας. Η θλιψη δεν είναι κατάθλιψη. Δεν έχει καν την πολυτέλεια του απροσδιόριστου. Είναι σαφής και συγκεκριμένη. Έχει λόγο και αιτία. Την απώλεια, την εγκατάλειψη, τη μοναξιά, τη διάβρωση. Στην απωλεια δεν συγκαταλεγονται μονο τα μεγάλα μεγέθη, όπως η αγάπη, η συντροφικότητα, η προοπτική, τα ονειρα.
Έμενα μου λείπουν όλα τα μικρά δικά σου. «Τι λες, είναι ώρα να φάμε;». Το χέρι σου στο γόνατο μου. Η στιγμή που σου πήρε ο αέρας το καπέλο και λαχανιασαμε για να το πιάσουμε κατεβαίνοντας όλη τη via Marsala, με μια απερίγραπτη έκρηξη γέλιου. Ήταν μόλις το προηγούμενο καλοκαίρι.
Η αφόρητη σκεψη ότι δεν θα υπάρξουν άλλες τέτοιες στιγμές. Αυτή είναι η πηκτη μάζα της θλιψης. Η επιβολή του αφορητου.
Τώρα δεν μπορώ, εκ των πραγμάτων, να ατενισω τη θαλασσα. Έκλεισα το σπίτι στο βουνό, απέναντι από το Αιγαίο των προσφυγικών θανάτων. Τις λεμονιες και τις πετουνιες τις ποτίζουν οι φίλοι. Βρήκα καταφυγιο στα παιδια, ανάμεσα σε φωταγωγους. Δεν μπορείς να φορτώνεις τους φίλους με την αμηχανία ενός πόνου που δεν τους ανήκει. Το φυσηγμα του αέρα το αντικατέστησε ο σερναμενος ήχος από το συρματόσχοινο το ασανσερ. Βάζω τα χέρια μου να δουλεύουν ασταμάτητα. Το μυαλό μου ελάχιστα. Είναι κι αυτό μερος της θλιψης .
Η νωθρή σκεψη.
Ξερω ότι θέλει χρονο.
Πρέπει, εκτός από την καρδιά και το σώμα, να μάθει και ο εγκέφαλος να πορεύεται με νέα δεδομένα Ευτυχώς μου μενει η τζαζ. Θυμάσαι που σου έλεγα, «αν έζησα άλλη ζωή, πρεπει να ήμουν σκλάβα στις φυτείες της Νέας Ορλεάνης» . Κι εσύ, γελωντας, «πρεπει να ήσουν και τοτε λίγο τρελή , όπως και τωρα».
Δεν ξέρω πόσο θα μείνω, χωρίς να ατενιζω τη θαλασσα .
Δεν κάνω πια σχέδια. Είναι κι αυτό μια εκδήλωση της θλιψης.
Αναδιατασσω τη ζωή μου σ' ένα μερος που δεν βλέπει τη θαλασσα, εχει θέα στη θλιψη.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 18/8
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
