Ζούμε στην εποχή της πατέντας, της καινοτομίας, του προγράμματος ή αλλιώς της επιφανειακής ενασχόλησης και του γρήγορου κέρδους…Βασικά ζούμε στην εποχή όπου όλα καμώνονται καλώς εφόσον οδηγούν στην απόκτηση κεφαλαίου και φήμης.
Και τι καλύτερο άραγε από τα προβλήματα, από τις κρίσεις κάθε λογής; Όποιος γκουγκλάρει στο ίντερνετ με λέξεις που αφορούν κρίσεις – περιβάλλον, κλιματική αλλαγή, πρόσφυγες – εκτός από άρθρα θα βρει από τη πρώτη κιόλας σελίδα ΜΚΟ που έχουν δημιουργηθεί για να κεφαλαιοποιήσουν όλα όσα συμβαίνουν στο όνομα της φιλανθρωπίας, της ευαισθητοποίησης, και της περιβόητης κοινωνίας πολιτών.
Μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί κατ’ όνομα, οι οποίοι εμπλέκονται με επιχειρηματικούς, πολιτικούς και εκπαιδευτικούς κύκλους, αναλαμβάνουν να κάνουν τη δουλειά του κράτους, διοχετεύουν, ενίοτε ξεπλένουν, κονδύλια και κεφάλαια από διεθνείς οργανισμούς, χορηγίες και συνεισφορές, ενώ βασίζονται στην εθελοντική εργασία καλοπροαίρετων πολιτών.
Οι κρίσεις – ανθρωπιστικές, περιβαλλοντικές, προσφυγικές – είναι το ψωμί τους και όσο υπάρχουν αυτές θα μπορούν όλοι αυτοί οι παράγοντες να πλουτίζουν. Κι αυτό το ξέρουν, οπότε η διατήρηση των προβλημάτων είναι βασική προϋπόθεση για την επιχειρηματική βιωσιμότητά τους.
Η εκπαίδευση, από την προσχολική μέχρι την τριτοβάθμια, είναι ένας χώρος που πλέον δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά όλοι αυτοί οι οργανισμοί. Μέσα από τον κεντρικό προσανατολισμό της εκπαίδευσης προς την ανάπτυξη δεξιοτήτων που τα τελευταία χρόνια δρομολογείται από τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς, έχει δημιουργηθεί το έδαφος για την είσοδο των ΜΚΟ στα σχολεία, όπου ουσιαστικά “πουλάνε” τα προγράμματά τους για να μπορούν να δικαιολογούν το έργο που τους εγγυάται τη συνεχή εισροή κεφαλαίων.
Μέσα από τα γνωστά πλέον σε όλους ‘εργαστήρια δεξιοτήτων’ οι μαθητές “ευαισθητοποιούνται” για τα προβλήματα και μαθαίνουν πως να σκέφτονται και να δρουν ‘βιώσιμα’ προς όφελος της εμπέδωσης ενός συστήματος που πετάει ψίχουλα στους σύγχρονους ‘άθλιους’ για την διατήρηση των προνομίων του.
Στα εργαστήρια δεξιοτήτων οι μαθητές μαθαίνουν καταρχάς την αξία του εθελοντισμού, για να γίνουν εύκολη λεία και υπάκουη μάζα εργαζομένων αμισθί για τις ΜΚΟ καθώς θα προσπαθούν να φτιάξουν ένα βιογραφικό για να βρουν κάποτε μια μισθωτή εργασία.
Στα εργαστήρια δεξιοτήτων οι μαθητές αποκομίζουν επίσης ότι κάθε πρόβλημα λύνεται με ένα πρόγραμμα. Υπάρχει πληθώρα προγραμμάτων ΜΚΟ και διεθνών οργανισμών που προωθούνται και συνιστώνται μάλιστα από το υπουργείο παιδείας, όπως το τελευταίο από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ στην Ελλάδα για τους πρόσφυγες με το θέμα ‘Κλιματική αλλαγή και Αναγκαστικός εκτοπισμός’. Στο πρόγραμμα αυτό οι μαθητές θα ‘ευαισθητοποιηθούν’ φτιάχνοντας άλλη μιαν αφίσα, μόνο που αυτή τη φορά με την αφίσα αυτή θα πάρουν μέρος σε διαγωνισμό (ο 26ος στη σειρά που οργανώνει ο εν λόγω οργανισμός), όπου προφανώς θα επιλεγούν οι καλύτερες αφίσες, έτσι για να συμβαδίσει το έργο και με τις αρχές της αριστείας και του ανταγωνισμού, έννοιες απαραίτητες για τη βιωσιμότητα του καπιταλιστικού υποκειμένου του νεοφιλελευθερισμού το οποίο αποζητούν να κατασκευάσουν.
Τα παιδιά λοιπόν που εκτοπίζονται από τις χώρες τους λόγω της περιβαλλοντικής κρίσης για την οποία είναι υπεύθυνες οι πλούσιες χώρες της Δύσης, οι πολυεθνικές και οι τοπικοί βαρόνοι τους, τα παιδιά αυτά τώρα μπορούν να είναι ήσυχα ότι οι μαθητές στην άλλη πλευρά του κόσμου θα τους σκεφτούν για ένα λεπτό, και θα τους χρησιμοποιήσουν ως πρώτη ύλη για να κερδίσουν έναν διαγωνισμό, για να πάρει το σχολείο τους ένα ακόμα αστεράκι στην αξιολόγησή του. Κι οι πολίτες θα είναι ήσυχοι ότι συνέβαλαν στη λύση του προβλήματος…
Σε αυτά τα προγράμματα επίσης οι μαθητές μας κάνουν πρόβα ζωής σε αυτό που θα τους ζητείται να κάνουν όταν θα μεγαλώσουν και θα πρέπει να πουλάνε τέτοια προγράμματα στις διάφορες επιχειρήσεις που ίσως εργαστούν…Προγράμματα – ρεκλάμες που θα ξεπλένουν κάθε σκόπιμη ολιγωρία, κάθε εγκληματική παράληψη, κάθε καταστροφική καταπάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου…ναι, αυτών για τα οποία περηφανεύεται ο δυτικός κόσμος, την ώρα που δεν διστάζει να τα στερεί ανελλιπώς από όσους δεν είναι μεταξύ της άρχουσας τάξης και των προνομιούχων της.
Οι μαθητές στα εργαστήρια κάνουν όμως κι άλλη μια πρόβα ακόμα πιο ρητά συνδεδεμένη με το εργασιακό τους μέλλον. Από την τρυφερή ηλικία των 7-8 χρόνων τα παιδιά έρχονται σ’ επαφή με το ‘επιχειρείν’, μια βασική ενότητα των εργαστηρίων δεξιοτήτων που εισάγει στο λεξιλόγιο και στον τρόπο σκέψης των μικρών μπόμπιρων την έννοια της ‘βιωσιμότητας’. Οι προτάσεις του υπουργείου γι αυτή την ενότητα πολλές, με τελευταία τη συνέργειά του με το υπουργείο τουρισμού και την πρόταση της υφυπουργού τουρισμού (πρώην υφυπουργού παιδείας) κας Ζαχαράκη για ένα πρόγραμμα για μαθητές β’ και γ’ δημοτικού με τίτλο “η Φιλοξενία μου”.
Το πρόγραμμα, όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του υπουργείου, έχει στόχο να δώσει “την ευκαιρία να εξοικειωθούν [οι μικροί μαθητές] με την έννοια της φιλοξενίας και να γνωρίσουν τον κόσμο της αποκτώντας συνάμα μία πρώτη επαφή με τις αρχές του βιώσιμου επιχειρείν του τουριστικού κλάδου”. Άρα στην τρυφερή ηλικία διαμόρφωσης του χαρακτήρα, αξιακού πλαισίου και γνωστικών και κοινωνικοψυχικών δυνατοτήτων, το υπουργείο εισάγει την επαγγελματική εκπαίδευση, διαρρηγνύοντας κάθε έννοια παιδαγωγικού συνεχούς και ολότητας, ενώ ταυτόχρονα ωθεί έμμεσα τους μαθητές σε συγκεκριμένους κλάδους στους οποίους το κράτος και οι επιχειρηματικοί εταίροι του σκοπεύουν να επενδύσουν.
Συνεχίζοντας την ανάγνωση από την ιστοσελίδα αναφέρεται ότι “μέσα από το καινοτόμο υλικό του, ειδικά ανεπτυγμένο για την αξιοποίησή του από τους νεαρούς μαθητές, το πρόγραμμα «Φιλοξενία μου» στοχεύει στην ενεργό εμπλοκή και την διαδραστική γνωριμία των μικρών μαθητών με τις αρχές και τις μεθόδους της επιχειρηματικότητας, την έννοια της φιλικής προς το περιβάλλον τουριστικής ανάπτυξης καθώς και τις προοπτικές επαγγελματικής σταδιοδρομίας και δημιουργίας που κρύβει ο χώρος. Ταυτόχρονα, οι μαθητές θα έχουν την ευκαιρία να αναγνωρίσουν στην πράξη τα στοιχεία που συνθέτουν την ταυτότητα της χώρας μας, τις ξεχωριστές ομορφιές του κάθε τόπου, τον πολιτισμό και την παράδοσή του καθώς και την αξία τους.”
Με άλλα λόγια οι παλιές εργασίες με θέμα “γνωρίζω τον τόπο μου” δεν επαρκούν πια, αν δεν συνοδεύονται από τρόπους εκμετάλλευσής του για να μου αποφέρει χρήματα. Δεν φτάνει πια ο μικρός μαθητής να παρουσιάσει τον τόπο του αλλά πρέπει να το κάνει έτσι ώστε να προσελκύσει πελάτες. Επίσης δεν φτάνει να “του αρέσει το δάσος κοντά στο σπίτι του” πρέπει να βρει και τον καλύτερο τρόπο να το κάνει εμπορεύσιμο..τότε μόνο το δάσος αυτό θα αποκτήσει αξία! Και πως θα το κάνει αυτό αν δεν βάλει μέσα και τη μαγική λέξη “πράσινο”. Ακόμα κι αν το πράσινο του δάσους περιορίζεται κάθε χρόνο από τις επεμβάσεις επιχειρηματικές και ενεργειακές, κάθε εταιρία που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να έχει τουλάχιστον σε δυο ρεκλάμες τη λέξη “πράσινη” για να είναι βιώσιμη, όχι βέβαια η φύση αλλά η ίδια!
Και η ανακοίνωση του υπουργείου κλείνει με τα εύσχημα λόγια πατριωτισμού πασπαλισμένα με λίγο “ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα” για να γίνει το πρόγραμμα πιο προσαρμόσιμο αρεστό και αποδοτικό. Όπως διαβάζουμε, “με τον τρόπο αυτό, επιτυγχάνεται η συνειδητοποίηση της μοναδικότητας κάθε γωνιάς της πατρίδας μας καθώς και της ευθύνης για την προστασίας της. Παράλληλα, εμπεδώνεται με τον καλύτερο τρόπο η αρχή του σεβασμού απέναντι σε διαφορετικούς πολιτισμούς και λαούς ως θεμέλιο τόσο της φιλοξενίας όσο και της ταυτότητάς μας.”
Γιατί η ξενοδοχειακή μονάδα βλέπει τάχα τον πελάτη όπως βλέπει τον πρόσφυγα στις δομές-στρατόπεδα.
Γιατί η ξενοδοχειακή μονάδα υποτίθεται ότι έχει ως κύριο στόχο την ανάπτυξη του τόπου και τον σεβασμό του περιβάλλοντος και της τοπικής κουλτούρας, ακόμα κι αν αυτά βλάπτουν τον τζίρο της.
Γιατί τα ψέματα πια φτάνουν και περισσεύουν! Τα γυαλιστερά περιτυλίγματα και τα ωραία λόγια κρύβουν μόνο την απληστία όλων όσων επιβουλεύονται τον τόπο μας, το περιβάλλον μας, τις ζωές μας, και το χειρότερο απ’ όλα, το μυαλό μας μέσα από την συστηματική προπαγάνδα των στοχέυσεών τους μέσα από την εκπαίδευση.
Το μέλλον των μικρών – κι όχι των “νεαρών” όπως παρουσιάζει το δελτίο τύπου του υπουργείου – μαθητών δεν έχει κανείς το δικαίωμα να το προκαθορίζει με βάση τις πολιτικές του ατζέντες. Στην προκειμένη περίπτωση η ατζέντα αυτή αφορά την κατασκευή του νέου μοντέλου εργαζόμενου με μπόλικο εθελοντισμό και υπερεργασία το οποίο προωθείται κατά κόρον σε όλους τους κλάδους και ιδιαίτερα στον τουρισμό μετά την πανδημία, παράλληλα με την αδηφάγα επιχειρηματική επέκταση στο χώρο, είτε αυτός είναι μια παραλία, είτε ένα πεζοδρόμιο είτε ένα ιστορικό κτίριο ή μια πλατεία στο κέντρο της Αθήνας, προς όφελος μιας τουριστικής ανάπτυξης που τελικά θα είναι βιώσιμη μόνο για τον επιχειρηματία και τον πελάτη, ενώ ο ντόπιος πληθυσμός και οι εργαζόμενοι θα υποφέρουν κάτω από την συνεχή άνοδο των τιμών και την κακοπληρωμένη κι εντατική εργασία. Ήδη όλο και περισσότεροι νέοι γυρνούν την πλάτη στις συνθήκες γαλέρας που επιδιώκουν οι επιχειρηματίες στον χώρο του τουρισμού με τη θεσμική στήριξη του κράτους μετά από την θέσπιση των ατομικών συμβάσεων εργασίας. Το κράτος επεμβαίνει, λοιπόν, τώρα για να θεμελιώσει και να νομιμοποιήσει όλη αυτή την κατάσταση από τη μικρή και αθώα ηλικία των 7-8 χρονών, προσπαθώντας να προγραμματίσει ουσιαστικά το μελλοντικό εργατικό δυναμικό προς τις επιταγές της νέας τάξης πραγμάτων.
Και φυσικά το κάνει αυτό μέσα από την εκπαίδευση, τον αμέσως επόμενο θεσμό κοινωνικοποίησης μετά την οικογένεια, την οποία εργαλειοποιεί και κατευθύνει με τον πιο αδίστακτο τρόπο, για να φτιάξει το φθηνό εργατικό δυναμικό που επιζητά η επιχείρηση στο όνομα μιας ανάπτυξης που το μόνο που θα αναπτύσσει είναι τον πλούτο και τα κεφάλαια των εργοδοτών, αδιαφορώντας απολύτως για τους εργαζόμενους, την τοπική κοινωνία και το περιβάλλον. Και όλο αυτό θα κρύβεται επιμελώς με τον γνωστό τρόπο: αφίσες και καμπάνιες, προγράμματα και ‘πρωτοβουλίες’ για να πείσουν ότι η ανάπτυξη αυτή βασίζεται στην ευαισθητοποίηση, την κοινωνική εταιρικότητα και τη βιωσιμότητα.
Η πρόβα τζενεράλε όλων αυτών επιχειρείται στα σχολεία μας με θύματα τους μαθητές μας αλλά και όλους εμάς, γιατί η ατμομηχανή της κοινωνίας είναι η νέα γενιά με τη δύναμή της και τα οράματά της. “Υπερασπίσου το παιδί”, λοιπόν, και την πραγματική εκπαίδευση και γνώση, η οποία δεν προγραμματίζει τους ανθρώπους αλλά τους απελευθερώνει, και αυτό θα είναι πάντα ο εφιάλτης τους, όσο θα αγωνιζόμαστε γι αυτό.
Πηγή: selidodeiktis.edu.gr
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 14/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
