Ήξερα ότι αυτή η σχολική χρονιά δε θα μοιάζει με καμία άλλη και προσπαθούσα να βρω τρόπους να θωρακίσω τον εαυτό μου γι’ αυτή.
Εξάλλου θα ήμουν και σε καινούριο σχολικό περιβάλλον με νέους συναδέλφους και νέους μαθητές… Κι εγώ το νέο πρόσωπο κρυμμένο πίσω από τη μάσκα... Μπαίνω στην τάξη και ήδη από την πρώτη μέρα πνίγομαι… βγάζω λίγο τη μάσκα με κλειστό στόμα για να δουν το
πρόσωπο της νέας τους δασκάλας... προσπαθώ να «διαβάσω» τα μάτια τους που με περιεργάζονται και να αποσπάσω από εκεί έκφραση χαμόγελου…..
Παίρνω δύναμη από την υποδοχή τους…Παρόλα αυτά μέσα μου αυτή η προσαρμόστικότητα τους μου δημιουργεί ένα ερωτηματικό αν τελικά είναι θετικό ότι προσαρμόζονται τόσο γρήγορα στις συνθήκες αυτές και τι εγγράφει όλο αυτό μέσα τους …
Βγαίνω στα διαλείμματα για να βλέπω τα πρόσωπά τους και να βλέπουν το δικό μου ,όταν ακόμη μπορούσαμε να είμαστε χωρίς τη μάσκα στο διάλειμμα… Εδώ θέλω απλά να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι ούτε αρνητής μάσκας ούτε αρνητής ότι υφίσταται ο ιός…Το υποκείμενο νόσημά μου δε μου αφήνει περιθώρια για πειραματισμούς και αμφισβητήσεις..
Όμως μια φωνή μέσα μου κραυγάζει ότι ο αόρατος εχθρός δεν είναι μόνο ένας και υπάρχουν κι άλλοι που εισβάλλουν στη ζωή μας και των παιδιών μας, (αυριανών πολιτών) που δεν αντιμετωπίζονται με εμβόλιο. Νιώθω ότι συμβάλλω κι εγώ σε αυτή την εισβολή αλλά δεν ξέρω και με ποιο τρόπο να εναντιωθώ.
Μαθητές- παιδιά που λαχταρούν να παίξουν και να ακουμπηθούν, να τραγουδήσουν, να γελάσουν , να ανταλλάξουν μια γόμα ή ένα μολύβι κι εγώ πρέπει να είμαι το όργανο που θα πρέπει να τα παρεμποδίσω όλα αυτά να συμβούν γιατί απειλείται η δική μου , η δική τους και η δημόσια υγεία…και η ψυχή; Τι γίνεται με την ψυχή; Και τι γίνεται με την ανθρωποφαγία που εγγράφεται υποσυνείδητα μέσα τους σ ένα χώρο πρώτης κοινωνικής ένταξης που θα έπρεπε να προωθεί την ομαδικότητα και την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια και τώρα ακούς πια : «Κυρία, δε φοράει σωστά τη μάσκα!» , «Κυρία μου έπιασε τη γόμα!» , «Κυρία, δε μπορώ να ανέβω στον πίνακα γιατί δεν έχω σήμερα μαρκαδόρο!» , «Έχω γενέθλια αλλά δε μπορώ να κεράσω!», « Κυρία πώς θα μας βάζετε τεστ αν κλείσουμε;»
Και όσο και να κατανοώ ότι τα κλειστά σχολεία κάνουν κακό στην ψυχική υγεία των παιδιών, τα ανοιχτά σχολεία με τέτοιους όρους κάνουν καλό; Με καμία αναπροσαρμογή του εκπαιδευτικού συστήματος ώστε να υποστηριχτούν ψυχικά τα παιδιά , καμιά περικοπή ύλης, μείωση μαθητών ή μαθημάτων , με πρόβλεψη μόνο για την τηλεκπαίδευση και με ένα αντιφατικό πλαίσιο υγειονομικών πρωτοκόλλων και απαγορεύσεων συνεχίζουμε γονείς ,εκπαιδευτικοί και μαθητές να προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες χωρίς οι συνθήκες να προσαρμόζονται σε εμάς.
Το θέμα μας είναι πώς θα προετοιμαστούμε για να λειτουργήσει η εξ αποστάσεως εκπαίδευση και να μην διαχειριζόμαστε τις ψυχικές αποστάσεις που δημιουργούνται με εμάς και τους μαθητές μας αλλά και μεταξύ μας πίσω από τις μάσκες, των μαθητών μεταξύ τους και της
κοινωνίας που όλο και βαθύτερα διχάζεται μέσα στην υγειονομική και οικονομική κρίση ;.. να μη διαχειριζόμαστε τη βίαιη προσαρμοστικότητα…
Τρέχουν όλα ραγδαία και με ένα περιτύλιγμα κανονικότητας …κι ενώ όλοι διαμαρτυρόμαστε ότι τίποτα δεν είναι φυσιολογικό μόλις έρχεται μια οδηγία γραπτή , απρόσωπη ,αντιφατική εμείς συνθλίβουμε τη λογική και αυτή τη φωνή μέσα μας που λέει : «Μα τώρα αυτό στέκει;»
Και το κάνουμε να στέκει και να υλοποιείται και για εμάς και για τους μαθητές μας.
Η κορυφαία για εμένα στιγμή μέσα σε όλες αυτές που έχω βιώσει από το ξεκίνημα της χρονιάς αυτής ήταν η στιγμή που ετοιμάζαμε τα έντυπα των μαθητών για να μετακινούνται στο σχολείο. Γράφαμε μητρώα και διευθύνσεις για να είναι όλα έτοιμα για τη Δευτέρα... το χέρι μου έγραφε και μοίραζε…το μυαλό μου προσπαθούσε να συγκεντρωθεί στο να μη γίνει λάθος.
Σχόλασμα και νιώθω μια ανακούφιση ότι διεκπεραιώθηκε και αυτή η δουλειά που μου ανατέθηκε …μα ταυτόχρονα και κάτι αόρατο μου δημιουργεί περισσότερη δυσφορία από τη φυσιολογική που ‘χω αποδεχτεί λόγω μάσκας... προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τι είναι αυτό..βαδίζω στο δρόμο για το σπίτι και επαληθεύω ότι έβαλα το δικό μου χαρτί μετακίνησης στο πορτοφόλι για να επιστρέψω στη δουλειά μου τη Δευτέρα ..Ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει τι γίνεται μέσα μου. Γυρίζω σπίτι και το πρώτο πράγμα που ρωτάω τα παιδιά μου 9 και 11 ετών είναι : «έχετε τα έντυπα από το σχολείο στην τσάντα σας;» …Εκεί λοιπόν η ψυχή μου φώναξε δυνατά : «Μα τι άλλο πια θα αποδεχτείς σα φυσιολογικό μέσα στο φόβο σου για την υγεία σου;»
Σαν εκπαιδευτικός και σα γονιός αποδέχτηκες σήμερα στο όνομα της δημόσιας υγείας ότι τα παιδιά σου πρέπει να κυκλοφορούν με έγγραφο για να αποδείξουν ότι είναι μαθητές που πάνε σχολείο; Αποδέχτηκες ότι έχει κάποιος το δικαίωμα να το αμφισβητήσει και να τους υποβάλλει σε έλεγχο για το αυτονόητο; Αποδέχτηκες ότι δεν νοιάστηκε κανείς να πει ότι τα παιδιά αυτών των ηλικιών κατά τη μετακίνησή τους από και προς το σχολείο δεν υπόκεινται σε κανένα έλεγχο και κυκλοφορούν ελεύθερα;
Τις επόμενες μέρες μου προξενεί ενδιαφέρον ότι αυτό περνά σε όλους μας αψήφιστα και απλά κάποιοι γονείς ζητούν να αλλάξουν διευθύνσεις στα έντυπα με τα κατάλληλα δικαιολογητικά ,αλλά καμιά διαμαρτυρία ότι τα παιδιά χρειάζονται έντυπο για να πάνε σχολείο; Λες
να έχω γίνει εγώ τόσο φιλύποπτη και αντιδραστική; Νιώθω ότι συνεχώς μου ζητάνε να αποδείξω την ταυτότητα μου αλλά αρχίζω πίσω από τη μάσκα τη χάνω εντελώς. Νιώθω ότι βουλιάζω σε μια κινούμενη άμμο που δεν προλαβαίνει το μυαλό μου να αφομοιώσει ότι είμαι μέσα σε
αυτή και σέρνω μαζί μου τα παιδιά και τους μαθητές μου.. κι όμως γύρω μου οι απανωτές αυτές οδηγίες έρχονται ως φυσιολογικές …άρα μήπως εγώ είμαι αφύσικη;
Καλώς ήρθες webex! κλείσιμο και δημοτικών σχολείων…το νέο μήνυμα που καλούμαι να περάσω στον προγραμματισμό του εγκεφάλου μου… είναι απόλυτα φυσιολογικό τα παιδιά κάθε μεσημέρι να είναι 2 με 5 μπροστά από τον υπολογιστή για να ακολουθήσουν
μετά αγγλικά και λοιπές δραστηριότητες on camera.. είναι απόλυτα φυσιολογικό ότι όλοι θα διαμαρτυρηθούν μεταξύ τους για το πόσο βασανιστικό και ανούσιο για την ελληνική οικογένεια αλλά και την παιδεία είναι όλο αυτό αλλά όλοι θα συνδεθούν τελικά…είναι απόλυτα φυσιολογικό και καθόλου τυχαίο ότι η τηλεόραση αυτή τη στιγμή προβάλλει ένα σωρό reality για να αποδεχτούμε ως φυσιολογική τη βιντεοσκόπηση της ζωής μας…
Από Τετάρτη λοιπόν... φυσιολογική ροή προγράμματος, παρουσιάστρια σε ένα σόου που δεν έχω προλάβει καν να αφομοιώσω πώς βρέθηκα να πρωταγωνιστώ… με ηλεκτρονική ταυτότητα τώρα…μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος ¨the show must go on!¨…και ανησυχώ πια για το πόσο καλά μπορώ να υποδυθώ τους ρόλους που μου αναθέτουν γιατί φοβάμαι να ¨σπάσω¨ τους όρους του συμβολαίου ….έχοντας πολλές πλέον ταυτότητες για να αναγνωρίζομαι ηλεκτρονικά και δια ζώσης ..αλλά καμιά από αυτές να μην είναι η δική μου…
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 17 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 17/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
