Μπινγκ, μπινγκ, μπινγκ... ένα ένα βγαίνουν από την αίθουσα, τα ονόματα σβήνουν από την οθόνη, λίγα δευτερόλεπτα μένω να κοιτάω το πρόσωπό μου, το χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη. Πατάω το κόκκινο Χ και κλείνω τη συνδιάσκεψη. Μόλις χαλαρώνω, νιώθω την πίεση από τα ακουστικά στα αυτιά μου ασφυκτική, τανάλιες που σφίγγουν τα μηνίγγια. Τα βγάζω βιαστικά. "Κυρία, όταν τελειώνει το επτάωρο νιώθω τις φωνές από τα ακουστικά να μου τρυπάνε το κεφάλι."
Στο παράθυρο εστιάζω στα βουνά στο βάθος του ορίζοντα. Να φύγει το βλέμμα μαζί και ο νους. Τυχερή είμαι. Στην Αθήνα ο ορίζοντας σταματά στον απέναντι τοίχο ή κάποτε στη γειτόνισσα με τη ρόμπα που ποτίζει τις γλάστρες. "Κυρία, όταν πάμε σχολείο δε θα βλέπουμε πια, θα έχουμε όλοι μυωπία τόσες ώρες σε μια οθόνη."
Το διάλειμμα τελειώνει. Mέχρι να κλείσεις και να ανοίξεις αρχεία, ελάχιστη ώρα μένει. Τα παιδιά περιμένουν ήδη έξω από την αίθουσα για να τους ανοίξεις. Μπικ, μπικ, μπικ.... μια νέα ομάδα. Τα καλημερίζεις, σε χαιρετούν κι αυτά. Οι φωνές τους χαμογελαστές και ντροπαλές συνάμα. "Παιδιά, ειδοποιήστε τον Π. να μπει για να μην πάρει απουσία. Ποιος άλλος λείπει;" Κοιτάς τη λίστα με τα ονόματα. Ξεκινάς, μοιράζεις οθόνη, ρωτάς, ανοιγοκλείνουν μικρόφωνα. "Κυρία, τη Μ. την πέταξε έξω και περιμένει στο λόμπι." Μισό λεπτό να την ξαναβάλω μέσα. "Κυρία, κάνετε διακοπές, δε σας ακούμε, ξαναλέτε την ερώτηση;" “Βγείτε από την αίθουσα και μπείτε ξανά.” Οι κάμερες κλειστές, το σύστημα δεν τις σηκώνει, μόνο ονόματα σε κουτάκια μπροστά σου. Και οι φωνές τους στα ακουστικά. Τις αναγνωρίζεις, τους δίνεις πρόσωπο και χαρακτηριστικά, προσπαθείς να ακουστούν όλες. Και συνεχίζεις και συνεχίζουν. Θέλουν να πάρουν μέρος στο μάθημα, να μιλήσουν, να εκφραστούν. Τα περισσότερα τουλάχιστον. "Κυρία, ο Κώστας προσπαθεί να μιλήσει αλλά δεν δουλεύει το μικρόφωνό του." Κάποια ξεχνιούνται, χάνονται, χαζεύουν, τα σκουντάς να συγκεντρωθούν πάλι. "Κυρία, κουράζομαι. Ξεκίνησα να κοιμάμαι τα μεσημέρια γιατί δεν αντέχω." Συνεχίζεις κι έχεις ταυτόχρονα στον νου σου να μη τους φας το διάλειμμα. Δεν υπάρχει κουδούνι εδώ να χτυπάει. Κι εμείς εύκολα παρασυρόμαστε στην προσπάθειά μας να ολοκληρώσουμε κι αυτό κι εκείνο και το άλλο, να εξηγήσουμε και την εργασία για το σπίτι. "Κυρία, το απόγευμα έχουμε άλλες δύο ώρες στον υπολογιστή." Αγγλικά, γαλλικά, κιθάρα, πιάνο, χορό.... "Κυρία, έχουμε να γράψουμε και τις εργασίες στον υπολογιστή." "Κυρία περνάμε εννιά ώρες μπροστά στον υπολογιστή."
Τελειώνει η μέρα, παίρνω τα απαραίτητα παυσίπονα για τον μόνιμο πονοκέφαλο και νιώθω χαρούμενη που είχα έστω και αυτή την επαφή με τους μαθητές και τις μαθήτριές μου!
Και είμαστε ικανοποιημένοι γιατί φτιάξαμε για τα παιδιά μας μια κάποια "κανονικότητα". Για τα τυχερά τουλάχιστον που έχουν υπολογιστή και σύνδεση στο διαδίκτυο και ένα δωμάτιο ήσυχο για να συγκεντρωθούν. Τα άλλα ποιος τα σκέφτεται, ποιος τα υπολογίζει; Μα, τι είδους "κανονικότητα" είναι αυτή; Παιδιά καρφωμένα σε μια καρέκλα, μπροστά σε μια οθόνη, με μικρή αλληλεπίδραση, λίγες ευκαιρίες να μιλήσουν, με φωνές χωρίς πρόσωπο να σφυροκοπούν τα αυτιά τους διαρκώς, στερημένα από το βλέμμα, το γέλιο, την επαφή. Και μέσα στην υπερβολή τους οι ιθύνοντες μετέφεραν το πλήρες πρόγραμμα σε αυτές τις συνθήκες, σαν να είναι ίδια μια ώρα στη ζωντανή τάξη με μια ώρα στην ψηφιακή τάξη. Αλήθεια, κοιτάνε οι "ειδικοί" που παίρνουν τις αποφάσεις πώς νιώθουν τα παιδιά; Πώς αντιδρούν; Εάν επηρεάζονται από αυτές τις συνθήκες και πώς; Ή μήπως όλα γίνονται με μόνο σκοπό να φτιαχτεί ένα αφήγημα επιτυχίας και αποτελεσματικότητας; Γιατί αυτή η κανονικότητα δεν είναι καθόλου κανονική...
*φιλόλογος
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 4/8
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
