Α. Διαμαντοπούλου: Υπήρξαν στιγμές που έκλαψα, που έπαιρνα χαπάκια για να κοιμηθώ, αλλά ποτέ δεν είπα «θα τα παρατήσω»
«Οι δυναμικές μειοψηφίες είναι αυτές που ταλαιπωρούν τη χώρα. Υπάρχουν οι μειοψηφίες που ουρλιάζουν και οι μεγάλες πλειοψηφίες που παραμένουν σιωπηλές. Εκεί κρίνεται η μάχη για τα επόμενα βήματα της χώρας» τόνισε ανέφερε σε συνέντευξή της η πρώην υπουργός Παιδείας

«Η μεταρρύθμιση που προσπαθήσαμε τότε να κάνουμε είναι να αλλάξουν και το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο. Αξιολογημένο Λύκειο, Εθνικό Απολυτήριο και αξιολογημένο Πανεπιστήμιο, το οποίο θα βάζει τους δικούς του όρους για τις εισαγωγικές. Αν δεν κάνεις αυτές τις αλλαγές, τι θα κάνεις με τη βάση του 10; Είναι πολύ βαθιές οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν» τόνισε σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Marie Claire η πρώην υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου.

Δέχθηκα απειλές

Κληθείσα να σχολιάσει τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν από το νόμο που έμεινε στην ιστορία του φοιτητικού κινήματος ως «νόμος Διαμαντοπούλου»  είπε πως «άξιζε όμως τον κόπο. Πολλοί και σημαντικοί άνθρωποι σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης, της κοινωνίας και της πολιτικής συνασπίστηκαν για να πετύχουμε κάτι νέο και μεγάλο για την Παιδεία. Προσωπικά, έκανα την υπέρβαση του φόβου για το πολιτικό κόστος. Ο φόβος αυτός εμποδίζει τους πολιτικούς να φύγουν μπροστά, απαξιώνει εν τέλει την πολιτική επιτρέποντας σε πολλούς να ισοπεδώνουν κάθε προσπάθεια, αλλά και να τσακίζουν ανθρώπους και υπολήψεις», προσθέτοντας πως «και βόμβες μού βάλανε, και απειλητικά μηνύματα είχα, και το γιο μου παρενοχλούσαν. Ηταν μια εποχή όπου οι μεταρρυθμίσεις δεν είχαν μόνο λεκτική βία, είχαν και πραγματική βία. Ηταν το 2011 σας θυμίζω. Οταν έκλεισα τα πρώτα 35 Τμήματα μπροστά στο σπίτι μου άδειαζαν απορριμματοφόρα δήμων. Ηταν πολύ μεγάλη η σύγκρουση».

Ανέφερε επίσης ότι «υπήρξαν πολλές στιγμές που έκλαψα, που έπαιρνα χαπάκια για να μπορέσω να κοιμηθώ, που δεν έτρωγα μέρες γιατί το στομάχι μου είχε κλείσει, αλλά ποτέ δεν είπα «θα τα παρατήσω».

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη της πρώην υπουργού Παιδείας:

Δημοσιογράφος: Αναμφισβήτητα, το μεγαλύτερό σας έως τώρα κεφάλαιο είναι ο νόμος Διαμαντοπούλου για την Παιδεία, που περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, αξιολόγηση των καθηγητών, τέλος στους αιώνιους φοιτητές, άρση του ασύλου, φοιτητικά δάνεια, κατάργηση των παραταξιακών ψηφοδελτίων, καθιέρωση του Συμβουλίου του Ιδρύματος με συμμετοχή και εξωτερικών προσωπικοτήτων, στο πρότυπο των μεγαλύτερων πανεπιστημίων του εξωτερικού. Η μεταρρύθμιση, αν και πέρασε με συναίνεση 255 βουλευτών, στη συνέχεια θάφτηκε. Ποιες είναι οι σκέψεις σας μετά την πρόσφατη βουτιά των βάσεων;

Α. Διαμαντοπούλου: Αυτό που συμβαίνει στα πανεπιστήμια δεν είναι τωρινό. Η μεταρρύθμιση που προσπαθήσαμε τότε να κάνουμε είναι να αλλάξουν και το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο. Αξιολογημένο Λύκειο, Εθνικό Απολυτήριο και αξιολογημένο Πανεπιστήμιο, το οποίο θα βάζει τους δικούς του όρους για τις εισαγωγικές. Αν δεν κάνεις αυτές τις αλλαγές, τι θα κάνεις με τη βάση του 10; Είναι πολύ βαθιές οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν. Τα σχεδόν 500 πανεπιστημιακά τμήματα πρέπει να αξιολογηθούν και από αυτά κάποια θα πρέπει να κλείσουν και κάποια άλλα να εξελιχθούν σε τεχνολογικά ινστιτούτα και σχολεία. Οσο μετατρέπουμε όλες τις σχολές σε πανεπιστήμια και όλοι επιδιώκουν ένα οποιοδήποτε πτυχίο ΑΕΙ, η χώρα πάει στον γκρεμό. Η εκπαίδευση πάει στον γκρεμό, άρα και η ανάπτυξη.

Δημοσιογράφος: Οταν όμως πήγατε να κάνετε αυτές τις μεταρρυθμίσεις απείλησαν μέχρι και τη ζωή σας. Στο βιβλίο αναφέρετε ένα περιστατικό όπου ένας αντιπρύτανης σας απείλησε: «Αν φέρεις αυτό ως νόμο, θα σε βγάλουν τέσσερις από το υπουργείο.

Α. Διαμαντοπούλου: Και βόμβες μού βάλανε, και απειλητικά μηνύματα είχα, και το γιο μου παρενοχλούσαν. Ηταν μια εποχή όπου οι μεταρρυθμίσεις δεν είχαν μόνο λεκτική βία, είχαν και πραγματική βία. Ηταν το 2011 σας θυμίζω. Οταν έκλεισα τα πρώτα 35 Τμήματα μπροστά στο σπίτι μου άδειαζαν απορριμματοφόρα δήμων. Ηταν πολύ μεγάλη η σύγκρουση.

Αξιζε όμως τον κόπο. Πολλοί και σημαντικοί άνθρωποι σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης, της κοινωνίας και της πολιτικής συνασπίστηκαν για να πετύχουμε κάτι νέο και μεγάλο για την Παιδεία. Προσωπικά, έκανα την υπέρβαση του φόβου για το πολιτικό κόστος. Ο φόβος αυτός εμποδίζει τους πολιτικούς να φύγουν μπροστά, απαξιώνει εν τέλει την πολιτική επιτρέποντας σε πολλούς να ισοπεδώνουν κάθε προσπάθεια, αλλά και να τσακίζουν ανθρώπους και υπολήψεις.

Δημοσιογράφος: Τι σας σόκαρε περισσότερο: η αντίδραση των καθηγητών ή των φοιτητών;

Α. Διαμαντοπούλου: Με σόκαρε ότι και στους καθηγητές και στους φοιτητές υπάρχουν μειοψηφίες οι οποίες καθορίζουν τα πάντα. Δεν ήταν η πλειοψηφία των καθηγητών, δεν ήταν η πλειοψηφία των φοιτητών. Αυτό φάνηκε όταν κάναμε τις ηλεκτρονικές εκλογές για τους καθηγητές: πήγε και ψήφισε το 85% ηλεκτρονικά. Κάναμε έρευνα γνώμης στους φοιτητές και συμφωνούσε το 75%. Οι δυναμικές μειοψηφίες είναι αυτές που ταλαιπωρούν τη χώρα. Υπάρχουν οι μειοψηφίες που ουρλιάζουν και οι μεγάλες πλειοψηφίες που παραμένουν σιωπηλές. Εκεί κρίνεται η μάχη για τα επόμενα βήματα της χώρας.

Δημοσιογράφος: Αναφέρετε ένα περιστατικό για το πώς τρεις Ευρωπαίοι συνάδελφοί σας σάς καλωσόρισαν στις Βρυξέλλες όταν γίνατε επίτροπος με αποσπάσματα από τον Ομηρο σε άπταιστα αρχαία ελληνικά. Πιστεύετε ότι ήταν λάθος η κατάργηση της υποχρεωτικής διδασκαλίας των Αρχαίων στα σχολεία;

Α. Διαμαντοπούλου: Γι’ αυτό το περιστατικό κλείνω το γόνυ κάθε φορά στη σπουδαία φιλόλογό μου. Είναι μια πολύ μεγάλη και δύσκολη συζήτηση για το πόσο είναι εφικτό σε αυτή την εποχή να αφιερώνεις χρόνο στα Αρχαία Ελληνικά, αλλά μετά από συνεργασία που έκανα με τον Δ. Ν. Μαρωνίτη για το πώς θα μπορούσε να επανέλθει η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών χωρίς να είναι μια νεκρή γλώσσα, όπου μαθαίνουμε όχι μόνο τη δοτική και το απαρέμφατο, αλλά και την ουσία, θεωρώ ότι είναι ένα από τα πολύ βασικά στοιχεία που πρέπει να αλλάξουν στο εκπαιδευτικό σύστημα. Μιλάω στο βιβλίο για «Αριστοτέλη και κομπιούτερ». Πρέπει να γίνει ψηφιακή η εκπαίδευση και το παιδί να μαθαίνει προγραμματισμό νωρίς για να μπαίνει στη γλώσσα της εποχής και ταυτόχρονα να διδάσκεται φιλοσοφία και τέχνες. Αυτή είναι η διαφορά του ανθρώπου από τη μηχανή. Εδώ χρειάζεται μια πολύ μεγάλη αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών. Την είχαμε σχεδιάσει όταν ήμουν υπουργός Παιδείας.

Δημοσιογράφος: Τι ακριβώς ήταν το «Νέο σχολείο» που είχατε σχεδιάσει ως υπουργός;

Α. Διαμαντοπούλου: Ηταν ό,τι πιο σύγχρονο υπήρχε στην Παιδεία στον πλανήτη, με πληροφορική από την Α’ Δημοτικού και ταυτόχρονα θέατρο, με διαδραστικούς πίνακες, συνεχή επιμόρφωση για τους καθηγητές. Είχε παρουσιαστεί η πρώτη πλατφόρμα του ψηφιακού σχολείου, με όλα τα βιβλία ενσωματωμένα, με πειράματα, τότε κάναμε και το ψηφιακό φροντιστήριο όπου τα παιδιά ακόμη και των πιο απομακρυσμένων χωριών μπορούσαν να μπαίνουν στο Διαδίκτυο και να κάνουν τα μαθήματα των εισαγωγικών εξετάσεων με πρότυπο τρόπο. Το συνέχισε και η επόμενη κυβέρνηση, έφτασε να το έχει ως πρόγραμμα το 63% των σχολείων. Το σταμάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ τελείως. Είναι απίστευτο ότι αυτά καταργήθηκαν. Η δουλειά τόσων ανθρώπων, και το κόστος φυσικά, γιατί αυτά πληρώθηκαν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Τουλάχιστον η ψηφιακή πλατφόρμα που φτιάξαμε τότε χρησιμοποιήθηκε τώρα με τον COVID.

Δημοσιογράφος: Την εποχή που δεχόσασταν τις προσωπικές επιθέσεις, υπήρξαν στιγμές που είπατε «θέλω να τα παρατήσω, δεν αξίζει»;

Α. Διαμαντοπούλου: Υπήρξαν πολλές στιγμές που έκλαψα, που έπαιρνα χαπάκια για να μπορέσω να κοιμηθώ, που δεν έτρωγα μέρες γιατί το στομάχι μου είχε κλείσει, αλλά ποτέ δεν είπα «θα τα παρατήσω».

Δημοσιογράφος: Συγκριτικά με άλλα πολιτικά πόστα σας, στο Παιδείας αισθανθήκατε πιο έντονα ότι επιτελούσατε λειτούργημα;

Α. Διαμαντοπούλου: Αυτό που κρατάω είναι ότι για να αλλάξεις την Παιδεία αξίζει οποιοδήποτε κόστος. Αξίζει να μην εκλεγείς ξανά, αξίζει να τα θυσιάσεις όλα. Αξίζει γιατί η Παιδεία είναι ο εγκέφαλος και η ψυχή του έθνους και γιατί σε βάθος χρόνου αυτά αναγνωρίζονται. Τώρα περπατάω στο δρόμο και με σταματάνε, μου στέλνουν μέιλ και επιστολές και αναρωτιέμαι όλος αυτός ο κόσμος πού ήταν τότε; Νιώθω ευγνωμοσύνη που βρέθηκα σε αυτή τη θέση όταν με επέλεξε ο Γιώργος Παπανδρέου.

Δημοσιογράφος: Εχετε διδάξει σε πολλά διάσημα ξένα πανεπιστήμια, όπως το Χάρβαρντ και το Μποκόνι. Τι ζηλέψατε εκεί;

Α. Διαμαντοπούλου: Το καθαρά ακαδημαϊκό περιβάλλον. Οι καθηγητές δεν ασχολούνται με τη διοίκηση, σαν να είναι Νομαρχία, ή με το ποιος θα ψηφίσει ποιον. Υπάρχει το περιβάλλον για να αναπνεύσουν η έρευνα και η διδασκαλία. Είναι κάτι απλό και δεν μπορούμε να το πετύχουμε.

Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα

Σχολεία: Αλλάζουν οι ώρες αποχώρησης των μαθητών

Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 24 Απριλίου

Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 24/4

2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη

Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)

ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα

Google news logo Ακολουθήστε το Alfavita στo Google News Viber logo Ακολουθήστε το Alfavita στo Viber

σχετικά άρθρα