«Η ζωή, ο θάνατος κι αναμεσίς η Τέχνη» (Ν. Εγγονόπουλος)
«Η Τέχνη ξεπλένει από την ψυχή τη σκόνη της καθημερινότητας»(Π. Πικάσο)
Η επιχείρηση διάλυσης του δημόσιου σχολείου από το Υπουργείο Παιδείας δεν έχει σταματημό. Μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου υποβάθμισης της δημόσιας δωρεάν παιδείας στις 11 Ιουνίου, η Υπουργός Παιδείας επανήλθε δριμύτερη και απειλητικότερη με το Ν. 4692/2020 (ΥΑ 74181/Δ2,ΦΕΚ Β 2338/15-06-2020) βάσει του οποίου καταργείται η διδασκαλία των μαθημάτων επιλογής «Καλλιτεχνική Παιδεία» (Α΄ Λυκείου) και «Ελεύθερο Σχέδιο» και «Γραμμικό Σχέδιο» (Γ΄ Λυκείου).Ευτυχώς, το Δημοτικό Σχολείο και το Γυμνάσιο έμειναν στο απυρόβλητο αυτή τη φορά.
Μετά από τις έντονες αντιδράσεις των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών και των μαζικών κινητοποιήσεων εκπαιδευτικών(που σημειωτέον σκοπεύει αυταρχικά να τις ποινικοποιήσει έως και να τις απαγορεύσει η κυβέρνηση), η κ. Κεραμέως χρησιμοποίησε τη δικαιολογία της χαμηλής συμμετοχής των μαθητών σε αυτά τα μαθήματα. Όπως δε διδάσκονται βέβαια και άλλα πανελλαδικώς εξεταζόμενα καλλιτεχνικά ειδικά μαθήματα (πχ αρμονία, έλεγχος μουσικών και ακουστικών ικανοτήτων, μουσική αντίληψη και γνώση, μουσική εκτέλεση και ερμηνεία).
Έπειτα, πώς να μην κάνουμε λόγο για υποβάθμιση και κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας και για όξυνση κοινωνικών και κατ’ επέκταση και εκπαιδευτικών ανισοτήτων; Ας είναι καλά οι γονείς (αρκετοί πια από αυτούς είναι άνεργοι ή χαμηλόμισθοι)που και πάλι θα βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν τα ιδιαίτερα/ φροντιστήρια των παιδιών τους σε αυτά τα μαθήματα που θα έπρεπε να τα διδάσκονται δωρεάν στο σχολείο. Και βέβαια, χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικοί που διδάσκουν αυτά τα μαθήματα θα μείνουν άνεργοι και όσοι μόνιμοι εκπαιδευτικοί διδάσκουν αυτά τα μαθήματα θα τεθούν σε διαθεσιμότητα και αργότερα θα οδηγηθούν σε απόλυση ,καίτοι μέχρι στιγμής με μια βαλίτσα στο χέρι και χωρίς τις οικογένειές τους αλλά και συμπληρώνοντας ώρες σε δύο ή και περισσότερα σχολεία, έχουν υπηρετήσει το δημόσιο σχολείο σε κάθε εσχατιά της χώρας.
Το κυριότερο, εντούτοις, κατά την άποψή μου ως δασκάλας σε ολιγοθέσια δημοτικά σχολεία τα περισσότερα έτη, είναι οι αρνητικές επιπτώσεις της έξωσης της Τέχνης και του Πολιτισμού από το δημόσιο σχολείο στους μαθητές. Ακόμη και στο πιο μικρό και απομακρυσμένο σχολείο , όπου δυστυχώς δεν τοποθετούνται εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων, ώστε να διδάξουν Εικαστικά, Μουσική και Θεατρική Αγωγή, τα διδάσκει ο δάσκαλος της τάξης. Φανταστείτε σε ένα θλιβερά εντατικό και ανταγωνιστικό σχολείο (που με το νέο πολυνομοσχέδιο το μετατρέπει σε ένα σκληρά ταξικό και ατελείωτο εξεταστικό κέντρο), όπου οι δάσκαλοι και οι μαθητές «τρέχουν» να καλύψουν όσο το δυνατόν περισσότερο εύρος της διδακτέας ύλης στη Γλώσσα, στα Μαθηματικά, στη Φυσική, κτλ, να μη διδάσκονταν καλλιτεχνικά μαθήματα… Θα ήταν τω όντι αβάσταχτο…
Αντί επιχειρημάτων, θα ανασύρω μνήμες από την προσωπική μου εμπειρία στο σχολείο. Δε φεύγει από το νου μου η χαρά και η προσμονή των μαθητών λίγο πριν τους ανακοινώσουμε την πραγματοποίηση εκπαιδευτικής επίσκεψης στην Ακρόπολη και ότι θα τους αναθέταμε(με δική μας βοήθεια και καθοδήγηση) να εργαστούν σε ομάδες ώστε να ξεναγήσουν εκείνοι τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς τους στην Ακρόπολη. Ακόμη θυμάμαι το θαυμασμό και το δέος στα μάτια τους καθώς ανεβαίναμε στον Ιερό Βράχο και ιδιαίτερα όταν αντίκρισαν εκ του σύνεγγυς τις Καρυάτιδες.
Χαραγμένα στο μυαλό μου μένουν επιπρόσθετα η χαρά, η αγωνία και ο ενθουσιασμός των παιδιών κάθε φορά που επρόκειτο να ανεβάσουμε ένα θεατρικό έργο, που θα ζωγραφίζαμε συλλογικά τα σκηνικά, που θα επιμελούμασταν με τους γονείς τους τα κουστούμια τους, το δημιουργικό άγχος τους να μάθουν τους ρόλους τους, τη συνεργασία και το ομαδικό πνεύμα τους για τον κοινό στόχο τους (ήτοι την επιτυχία της θεατρικής παράστασης είτε σε εσωτερική σκηνή είτε στο θεατράκι του βουνού στην αυλή του σχολείου), την ανάγκη τους να εκφραστούν ελεύθερα, να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους μες στο ζοφερό πλαίσιο της καταπίεσης της καθημερινότητας.
Πώς να λησμονήσεις τις μελαγχολικές βροχερές μέρες που ο εκπαιδευτικός φυσικής αγωγής μαθαίνει στα παιδιά παραδοσιακούς και όχι μόνο χορούς; Θυμάμαι έναν συνάδελφο δάσκαλο που την τελευταία ώρα κάθε Παρασκευή έπαιζε στα παιδιά κιθάρα και εγώ βιολί…Τι ανακούφιση και χαλάρωση μετά την κούραση όλης της εβδομάδας αισθάνονταν και πόσο θα μας ευγνωμονούν (θέλω να πιστεύω) που τους μάθαμε το Χατζιδάκι, το Θεοδωράκη, τον Ξαρχάκο, το Μαρκόπουλο, το Λοΐζο και τόσους άλλους και τόσες άλλες σπουδαίους συνθέτες και συνθέτριες…
Με τι ανυπομονησία ανέμεναν το τελευταίο δεκάλεπτο της Γλώσσας για αν τους διαβάσω ένα κεφάλαιο από ένα λογοτέχνημα ή ένα παραμύθι; Τι εποικοδομητικές κουβέντες μας έχουν χαρίσει σε κάθε προβολή αντιφασιστικών και άλλων ταινιών; Με πόση δημιουργικότητα, λαχτάρα και έμπνευση ζωγράφιζαν, σχεδίαζαν κα φτιάχναν με τα χέρια τους κατασκευές από διάφορα φυσικά υλικά;
Συνοψίζοντας, με όλα τα άνωθεν, νοιώθω την εσωτερική ανάγκη να εκφράσω ότι η Τέχνη και ο Πολιτισμός όχι μόνο δεν είναι καλό να καταργηθούν αλλά θα είναι καλό να ενισχυθούν σε κάθε βαθμίδα της ενιαίας δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης. Άλλωστε το σχολείο, εκτός από το να παρέχει γνώσεις στους μαθητές και από το να τους καλλιεργεί την αγάπη για τη διερεύνηση της γνώσης , θα πρέπει να συμβάλλει τα μέγιστα στην κοινωνικοποίησή τους, να τους μαθαίνει να συνεργάζονται, να εκφράζονται, να δημιουργούν, να γίνονται κριτικά σκεπτόμενες, ελεύθερες και χαρούμενες προσωπικότητες με πανανθρώπινες αξίες και αισθητική.
Αλεξάνδρα Θαλασσινού
Δασκάλα
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 14/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
