Alfavita Newsroom Οράματα και θραύσματα. Καλλιτεχνικό Σχολείο Θεσσαλονίκης
Από το 2009 είμαι καθηγήτρια στο Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο με Λυκειακές Τάξεις της Θεσσαλονίκης. Και νιώθω πια την ανάγκη να μιλήσω δυνατά, εγώ, μία Δημόσια Υπάλληλος και Λειτουργός σε κατάσταση διαρκούς αγωνίας, έντασης και κόπωσης, που συχνά ακούει τη φράση «οι καθηγητές κάθονται»· να μιλήσω δυνατά μήπως και η φωνή μου φύγει πέρα από τους τοίχους του σχολείου «μας», και ακουστεί, και διαρρήξει γραφειοκρατικές και πολιτικές δυσκαμψίες, και δοθεί λύση στο πρόβλημα που τείνει να περιβάλει με σκόνη, γωνίες και αιχμές αυτό που αποτελεί το μεγάλο προτέρημά του, τον ενιαίο του χαρακτήρα. Γιατί το ενιαίο μας σχολείο δεν έχει ενιαίο κτίριο, αλλού το γυμνάσιο (συστεγάζεται με ένα Λύκειο), αλλού το Λύκειο (μας παραχωρήθηκε αλλά όχι ολόκληρο, μείον μία αίθουσα που τόσο την έχουμε ανάγκη). Διασπασμένο το ενιαίο μας σχολείο με το διευρυμένο ωράριό του, διασπασμένοι και εμείς οι καθηγητές του, με την οργανική μας θέση ή αποσπασμένοι. Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ που δεν μπορώ στα διαλείμματα ή στα «κενά» του προγράμματος να σταθώ και να ακούσω τους μαθητές μου, τις απορίες τους για το μάθημα ή για οτιδήποτε άλλο προκύπτει στις μεταξύ τους και στις μεταξύ μας σχέσεις· να απολογηθώ που δεν μπορώ να ακούσω τις αγωνίες τους και να επιλύουμε προβλήματα με τη συζήτηση, τη διερεύνηση, την κατανόηση, τη συγχώρεση, όπως πράτταμε τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του σχολείου μας και μέχρι τη χρονιά που δημιουργήθηκε για πρώτη φορά τάξη με μαθητές της Α’ Λυκείου, οπότε και στριμωχτήκαμε στο ένα κτίριο (γιατί ακόμη δεν είχε βρεθεί άλλο), αδειάζοντας τον χώρο της γραμματείας και μετατρέποντάς τον σε αίθουσα διδασκαλίας. Όσο για τη γραμματεία, «χώρεσε» στον χώρο της αίθουσας καθηγητών, όπου πλέον δεν υπήρχε χώρος για να αφήσουμε τα πράγματά μας, καρέκλα για να καθίσουμε, ησυχία για να δουλέψουμε. Και όλα αυτά σε ένα σχολείο που χρειάζεται περισσότερους και μεγαλύτερους χώρους για τις τέχνες που κλήθηκε να θεραπεύσει (αίθουσες χορού, θεάτρου, εικαστικών, κινηματογράφου) και για να φιλοξενήσει έναν εξαιρετικά διευρυμένο σύλλογο διδασκόντων (και με ηθοποιούς, θεατρολόγους, χορευτές, κινηματογραφιστές, εικαστικούς…).
Θέλω, ξανά, να απολογηθώ στους μαθητές μου, Γυμνασίου και Λυκείου, γιατί δεν μπορώ πια να σταθώ και να τους ακούσω. Να απολογηθώ που δεν διαθέτω την ικανότητα της τηλεμεταφοράς, ώστε να βρίσκομαι έγκαιρα στο άλλο κτίριο μία ώρα μετά από το προηγούμενό μου μάθημα ή και ακριβώς την επόμενη ώρα (!!!), για να κάνω το μάθημά μου, χωρίς να έχω προλάβει να πάρω
μιαν ανάσα, κουρασμένη και θυμωμένη, αρχικά με τον εαυτό μου, γιατί είχα υποσχεθεί να υπηρετώ την ιδέα του σχολείου μας, μετά με τους «υπεύθυνους». (Σημειωτέον ότι το ένα κτίριο από το άλλο απέχει περί τα 10’ με το αυτοκίνητο, δεν θέλω να σκεφτώ τι κάνουν οι συνάδελφοι που δεν διαθέτουν τροχοφόρο.) Να απολογηθώ που αναγκάζομαι να καταλήγω στην παλιά μέθοδο της αυστηρότητας που επιβάλλει αλλά δεν ακούει ούτε καταδεικνύει την αιτία της. Λυπάμαι, αλλά δεν έχω χρόνο, πρέπει να γυρίσω στο κεντρικό κτίριο κουβαλώντας βιβλία, τετράδια, γραφική ύλη, και να περάσω τις απουσίες των μαθητών, προσεκτικά, χωρίς να γίνει κανένα λάθος· να ετοιμάσω όλη τη γραφειοκρατική δουλειά που απαιτείται για μια εκδρομή, πολυήμερη ή ημερήσια, για την παρακολούθηση μιας παράστασης, για την επίσκεψη σε ένα μουσείο, για την επίσκεψη στο σχολείο ενός λογοτέχνη, ενός εικαστικού, ενός ιστορικού…· να βγάλω φωτοτυπίες και να διορθώσω ασκήσεις· να γράψω το μητρώο· να ετοιμάσω τις εισαγωγικές και τις κατατακτήριες εξετάσεις για τις τρεις κατευθύνσεις του σχολείου μας· να …, λυπάμαι, δεν θυμάμαι τι άλλο, αλλά είναι και άλλα. Διπλές συνεδρίες –είμαστε Γυμνάσιο και Λύκειο–, διπλές βαθμολογίες, διπλές συναντήσεις με γονείς, όλα διπλά. Αυξημένο και το ωράριό μας εδώ και λίγα χρόνια.
Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να είμαι αυτή που θα ήθελα αλλά κουράζομαι πολύ. Πόσο μάλλον τώρα, στην εποχή της κρίσης, που διαφορετικά την εν-σωματώνουν τα μικρότερα παιδιά του Γυμνασίου και τα μεγαλύτερα του Λυκείου, με διαφορετικές αντιδράσεις, από θλίψη και απομόνωση μέχρι οργή και έκρηξη. Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να είμαι αυτή που θέλω να είμαι μέσα στο σχολειό μου.
Δεν ξέρω αν τα Καλλιτεχνικά Σχολεία είναι φυτώρια καλλιτεχνών, αν αυτοί που υπήρξαν και είναι μαθητές μας αναδειχθούν αργότερα σε σπουδαίους ηθοποιούς, εικαστικούς, χορευτές, περφόρμερς κτλ. Οι επιτυχίες τους δεν περιορίζονται μόνο στις σχολές του τμήματος Καλών Τεχνών. Και οι απόφοιτοί μας αναγνωρίζουν τη σημασία της γνώσης που πήραν στο σχολείο τους σε οποιαδήποτε σχολή κι αν βρίσκονται. Είναι δεδομένο πως η γνώση στα σχολειά μας δεν είναι μόνο εγκεφαλική, είναι και βιωματική και βοηθά στην ενσυναίσθηση και την εννόηση του Εαυτού αλλά και σε σχέση με τον Άλλον. Σε τελευταία ανάλυση, συνειδητοποιημένους, υποψιασμένους, ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες χρειαζόμαστε.
Θα μπορούσα να βρω σε αυτό το τελευταίο την ολιγωρία των υπευθύνων να βρουν ένα κτίριο για το Καλλιτεχνικό Σχολείο Θεσσαλονίκης –ποια εξουσία θέλει τέτοιους πολίτες; Όμως φοβάμαι πως δεν είναι αυτή η αιτία. Η αδράνεια του συστήματος είναι τρομακτική, οι όποιες αλλαγές γίνονται αργά και πάντα
με τον φόβο για την ανάληψη της ευθύνης. Δεν θέλω να μπω στη συζήτηση για το ποιος είναι υπεύθυνος για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το σχολείο μου, ο τάδε ή ο δείνα, βαρέθηκα να αναζητώ αιτίες και υπεύθυνους, όπως βαρέθηκα και να ακούω ότι η λύση είναι προ των πυλών –«φάγαμε τον γάιδαρο, η ουρά μας έμεινε», το ακούω αυτό εδώ και χρόνια, σε κάθε εορταστική εκδήλωση του σχολείου. Και ποια λύση; Για ένα οικόπεδο, το οποίο πρόκειται (πότε;) να δοθεί για να κτιστεί το ενιαίο Σχολείο (πότε;). Όσο για τη διπλωματία της γλώσσας, αυτή μόνο αποστροφή προκαλεί.
Έχει άραγε κανείς την απορία γιατί αυτό το σχολείο υπήρξε πόλος έλξης δασκάλων που με ενθουσιασμό θέλησαν να υπηρετήσουν την ιδέα του παρά τις αυξημένες απαιτήσεις του; Ή μήπως έχει κανείς πια την απορία γιατί αυτό που κυριαρχεί είναι η κούραση και η απογοήτευση, στοιχεία που μόνο έμπνευση δεν φέρουν; Τόσο αδύναμη αισθάνομαι πια που μόνο έκκληση μπορώ να απευθύνω, έκκληση σε ανθρώπους που μπορούν να οραματίζονται και να υλοποιούν. Υπάρχουν; Στρέφομαι στους «υπεύθυνους» και ρωτώ: Υπάρχετε;
Δήμητρα Μήττα
Φιλόλογος
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 14/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
