Alfavita Newsroom Διά βίου ή διά της βίας παιδεία;
τρεις φωνές για την εκπαίδευση
Εγώ, ο μαθητής … ένας αθλητής δρόμου, ιδρωμένος και καταπονημένος. Το πρωί στο σχολείο να με βομβαρδίζουν με άπειρες πληροφορίες που δεν ξέρω σε τι χρησιμεύουν. Το απόγευμα να διαβάσω, να πάω φροντιστήριο. Να μάθω αγγλικά και γερμανικά, να προλάβω το σκάκι και το κολυμβητήριο, να μελετήσω κιθάρα. Τη Δευτέρα διαγώνισμα στα μαθηματικά, την Τρίτη στα αρχαία, έχω να δώσω και το Lower…Δεν υπάρχει χρόνος, με τους φίλους μου μιλάω μόνο στο facebook. Κι ύστερα, έρχεται ο βαθμός και η ταμπέλα του καλού, του μέτριου ή του κακού μαθητή. Και αμέσως μετά η γκρίνια και οι απειλές των γονιών και το επιτιμητικό βλέμμα των καθηγητών.
Μιλάνε για μόρφωση και επαγγελματική αποκατάσταση, εγώ όμως αισθάνομαι ότι κάνω καταναγκαστικά έργα. Οι γονείς μου μού λένε να πηγαίνω στο σχολείο για να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Θέλουνε όντως καλύτερους ανθρώπους; Από την άλλη μου λένε να διαβάζω περισσότερο γιατί θα δώσω πανελλαδικές. Μόνο για τις πανελλαδικές πηγαίνω στο σχολείο; Γιατί ο βαθμός μου στις εξετάσεις να είναι το μοναδικό κριτήριο των γνώσεών μου και να καθορίζεται το μέλλον μου μόνο από αυτό; Γιατί πρέπει να ανταγωνίζομαι τους φίλους και τους συμμαθητές μου και να χαίρομαι με μια δική τους αποτυχία, που για μένα θα είναι επιτυχία; Γιατί οι καθηγητές και οι γονείς μου μεταφέρουν το άγχος τους σε μένα; Νιώθουν ότι αυτό που μου προσφέρουν δεν είναι αρκετό; Ή εγώ δεν μπορώ να ικανοποιήσω τα «θέλω» και τα «πρέπει» τους;
Κουράστηκα, κουράστηκα, ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ! Δε σκέφτομαι πια τι θέλω να γίνω, μόνο να περάσω σε μια σχολή, όποια να ΄ναι. Αγχώνομαι που βλέπω ότι όλοι οι δρόμοι είναι κλειστοί. Το μόνο που ακούω είναι ότι δεν υπάρχουν λεφτά και όλοι γύρω μου είναι σκεφτικοί και σκυθρωποί σε μια μίζερη και ταπεινωμένη χώρα, που τρώει τα παιδιά της. Ο ένας κατηγορεί τον άλλο και όλοι μαζί μού στερούν τον ελεύθερο αέρα, το χαμόγελο, το όνειρο. Μοιάζει να έχουν αποφασίσει για μένα χωρίς εμένα. Δεν ξέρω πού θα πάει όλο αυτό, νιώθω όμως ότι θα ΄ρθει καιρός που η δική μου η γενιά, βιασμένη και εξοργισμένη, θα πάρει φόρα και…
Εγώ, ο γονιός … μια ασήμαντη μαμά, για τον άρτο τον επιούσιο. Αισθάνομαι μόνη και φοβισμένη. Το παιδί μου με κοιτάει στα μάτια κι εγώ τα χαμηλώνω. Κάθε μέρα πιο πολύ νιώθω πως η ζωή μετατρέπεται σε απλή επιβίωση κι αυτό δεν μπορώ να το πω σ’ έναν έφηβο. Θέλω να κάνει όνειρα , θέλω να ελπίζει, θέλω μια μέρα ν’ ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει στο δικό του ουρανό. Αλλά πώς;
Με τρομάζουνε όταν μου λένε πως η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία, αγαθά που θεωρούσα συμμάχους στον αγώνα για το μέλλον του παιδιού μου, σταδιακά υποβαθμίζονται. Νοσοκομεία, κλινικές και μαθητικές τάξεις καταργούνται ή συγχωνεύονται. Λιγότεροι καθηγητές σε αίθουσες στοιβαγμένων μαθητών μού φαντάζει τραγικό.
Κι όμως, στέκομαι μουδιασμένη, απλός παρατηρητής. Η από την αρχή της κρίσης ενοχοποίηση όλων μας έγινε τροχοπέδη στη διεκδίκηση του «ευ ζην». Όλοι μας φταίχτες και υπόλογοι. Ο ένας απέναντι στον άλλο κι όλοι μαζί απαξιωμένοι στα μάτια των παιδιών μας.Πώς να ζητήσω από επιστρατευμένους καθηγητές συμπαράσταση στα όνειρα του παιδιού μου, όταν με κοιτούνε με υποψία και φόβο; Πώς να καταλάβει το παιδί μου ότι βρίσκεται σε περιβάλλον που το σέβεται και το στηρίζει, όταν οι λιγοστοί και φοβισμένοι εκπαιδευτικοί αδυνατούν να καλύψουν τις ιδιαίτερες εκπαιδευτικές του ανάγκες; Κι όλα αυτά γιατί φτωχύναμε και αυτή η φτωχοποίηση μάς καθιστά υποταγμένους κι ανελεύθερους.
Πώς να πείσω λοιπόν έναν έφηβο να μην κρίνει, να μην αμφισβητεί, να μη διαμαρτύρεται για όσα παράλογα συμβαίνουν; Πώς να καταπιεί αδιαμαρτύρητα το γεγονός ότι το μέλλον του είναι από πριν υποθηκευμένο, ότι τον οδηγούν στην ανεργία ή στην ξενιτιά; Του στερούνε το δικαίωμα να επιλέξει τι ζωή θέλει να ζήσει κι εγώ η μάνα του φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι… Το μόνο που μπορώ πια να του πω : «Συγγνώμη, παιδί μου, που ’μαι τόσο μικρή και δεν μπόρεσα εγώ να σιάξω τ’ άσχημα του κόσμου για σένα» .
Εγώ, ο εκπαιδευτικός … απογοητευμένος ίσως και ταπεινωμένος, μα παρών και ενεργός. Πώς να μη νιώθω θλίψη όταν συγχωνεύσεις και σίγουρες, λόγω του νέου αυξημένου ωραρίου, απολύσεις με βάζουν στη λογική να στρέφομαι εναντίον του συναδέλφου για να διασφαλίσω τη θεσούλα μου; Πώς να επικεντρωθώ στο έργο μου όταν περιφερόμενος από σχολείο σε σχολείο αγωνιώ για το αν ο πενιχρός μου μισθός θα μου επιτρέπει αξιοπρεπή βιοπορισμό; Κοιτάω στα μάτια τους μαθητές μου και ντρέπομαι που τους μιλώ για δημοκρατία και ελευθερία τη στιγμή που φιμωμένος σιωπώ.
Αναζητώ το σωματικό και ψυχικό σθένος να σταθώ το Σεπτέμβρη σε πολυπληθή τμήματα δυναμικών εφήβων, όχι όμως ως αστυνόμος ή θηριοδαμαστής, αλλά ως καθοδηγητής και συμμέτοχος σε αυτό το μαγευτικό δούναι και λαβείν που συνδέει το δάσκαλο με τους μαθητές του. Πώς όμως να υλοποιήσω προγράμματα με νέες τεχνολογίες σε σχολειά που λείπει ακόμη και η γραφική ύλη και απουσιάζουν οι ανάλογες υποδομές; Πώς να σκύψω με ενδιαφέρον σε παιδιά με μαθησιακές ή άλλες δυσκολίες που στοιβάζονται σε ανομοιογενή τμήματα; Ανεπαρκώς επιμορφωμένος και κοινωνικά απαξιωμένος νιώθω υπόλογος απέναντι σε μαθητές και γονείς και αναρωτιέμαι πώς μπορώ, χωρίς όραμα και ελπίδα, να παράγω εκπαιδευτικό έργο υψηλού επιπέδου, χωρίς «εκπτώσεις».
Αντιπαρέρχομαι, ωστόσο, την κατηγορία για φυγοπονία και οκνηρία όταν είναι σαφές ότι το δημόσιο σχολείο υπάρχει χάρη στο φιλότιμο και την ανιδιοτελή προσφορά της πλειονότητας των εκπαιδευτικών. Δε μπορώ να μην εξοργίζομαι όταν αγαθά όπως η παιδεία η υγεία, η ενημέρωση αντιμετωπίζονται με τη ψυχρή τεχνοκρατική λογική και οι εργαζόμενοι σε αυτά ως απρόσωπα αριθμητικά δεδομένα. Όταν αιωρείται πάνω από το κεφάλι τους η δαμόκλειος σπάθη μιας αξιολόγησης που αποκλειστικό στόχο της έχει τη βαθμολογική και μισθολογική καθήλωση.
Δικαιοσύνη, κατά τον Πλάτωνα, είναι να κάνει κανείς αυτό για το οποίο είναι πλασμένος και κατάλληλα εκπαιδευμένος. Κι εγώ, παρά τις όποιες αδυναμίες μου, αισθάνομαι ότι είναι δίκαιο να αγωνίζομαι για αυτό που νιώθω ότι είμαι προορισμένος: να είμαι στην τάξη και να δίνω την ψυχή μου για μένα, για τα παιδιά μου, για τους μαθητές μου.
Οι μαθητές, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί του 5ου Γυμνασίου Χανίων
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 14/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
