Alfavita Καλησπέρα σας!
Μολονότι το κείμενο που σας στέλνω εκφράζει την ανησυχία μου σχετικά με το ζήτημα των πανελλαδικών εξετάσεων , ως μαθήτριας <<της γενιάς του 2002>>, δεν μπορώ να αρνηθώ πως πράγματι αυτή η περίοδος που διανύουμε είναι μια ευκαιρία για κάθε μαθητή να κερδίσει χρόνο και να απεκδυθεί τον μανδύα της "τρομοκρατίας" των εξετάσεων. Ας μην ξεχνάμε πως ότι και να συμβεί είμαστε όλοι μαζί σε αυτόν τον αγώνα μαθητές, γονείς και καθηγητές. Για αυτό και το μήνυμα μου προς εκείνους είναι τα λόγια του Καζαντζάκη: Μην καταδέχεσαι να ρωτάς:<< Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;>> Πολέμα.
Παρόλα αυτά συμμερίζομαι τον φόβο των συμμαθητών μου , για αυτό και εγώ σε μια στιγμή συναισθηματικής φόρτισης ξέσπασα με μια πιο λογοτεχνική ίσως σκοπιά, ζητώντας απαντήσεις για την αβεβαιότητα που διαπνέει τις μέχρι πρότινος συνθήκες.
Οι σκέψεις μου ήταν οι εξής:
Σηκώθηκα νωρίς για να αρχίσω το ταξίδι δίχως άγχος. Αισθανόμουν μια πρωτόγνωρη χαρά να και ένα φόβο για το άγνωστο που θα συναντούσα. Είχα ακούσει πολλά όμως δεν πίστευα, δεν ήθελα... Μόνη μου θα χάραζα τον δρόμο μου. Κοιτάζω την αυλή μου από το παράθυρο. Τα φύλλα των δέντρων κιτρινίζουν, το φθινόπωρο έφθασε. <<Ήρθε η ώρα>> σκέφτηκα και ξεκίνησα για το σταθμό. Ήμουν σίγουρη πως έφτασα στην ώρα μου , όμως το τρένο ξεκίνησε πριν προλάβουμε να μπούμε. Άρχισα να τρέχω και όσο πιο γρήγορα έτρεχα τόσο εκείνο επιτάχυνε. Φώναξα, φωνάξαμε...μα ο οδηγός δεν άκουσε. Συνέχισα να τρέχω. Κάποιες στιγμές μου φάνηκε πως άγγιξα το χερούλι της πόρτας. Αγχώνομαι. Ο δρόμος στένευε ολοένα και περισσότερο. Λαχάνιασα. Γράφω , σχίζω, μαθαίνω, δοκιμάζω. Πέφτω αλλά ξανασηκώνομαι. Δεν μπορώ να αφήσω το τρένο να φύγει. Δεν μπορούμε. Γράφω, σχίζω, μαθαίνω, δοκιμάζω. Ο δρόμος τώρα έγινε σχοινί και εγώ ακροβάτης πάνω του. Κοιτάζω το παράθυρο. Τα λουλούδια άνθισαν. Το δέντρο καρποφορεί. Ξαφνικά το τρένο σταματά. Μα ΕΜΕΊΣ συνεχίζουμε σταθερά, ίσως και πιο γρήγορα. Όσο προχωράμε ακροβατώντας τόσο πιο μακριά φαίνεται το τέλος του σχοινιού. Τα πόδια μου πόνεσαν. Η πλάτη μου μούδιασε , τα χέρια μου ιδρώσαν . Γράφω... Σταματώ. Σηκώνω το ιδρωμένο μου κεφάλι. Ανασαίνω βαθιά. Τα μάτια μου καρφώνονται στον τοίχο . Μια ερώτηση με βασανίζει
<<Και μετά;>>
Μια μαθήτρια της Γ Λυκείου
