Η Χρυσή Αυγή στο σχολείο μου…ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

Αυτό που έγινε την Τρίτη , συνεχίστηκε την Τετάρτη και την Πέμπτη (χωρίς αποβολές αλλά με αρκετή αυστηρότητα).

 

Το σχολείο που είμαι , είναι ένα Γυμνάσιο σε μια αγροτοκτηνοτροφική περιοχή.

 

Τα παιδιά δεν ξεπερνούν τα 90.

 

Πολλά από αυτά ταξιδεύουν μιάμιση ώρα με το λεωφορείο κάθε πρωί για να έρθουν σχολείο.

 

Αρκετά ζουν εντελώς απομονωμένα , καθώς τα ζώα των γονιών τους καθορίζουν την διαμονή τους. Για αυτά τα παιδιά το σχολείο αποτελει την μόνη επαφή τους με άλλα παιδιά.

Τα πιο πολλά από αυτά συνεχίζουν στο τεχνικό λύκειο και ελάχιστα στο ενιαίο. Για αρκετά παιδιά το τέλος του γυμνασίου , είναι και το τέλος της σχολικής ζωής.

Την Τετάρτη το πρωί με πλησίασε ένα τσιγγανόπουλο , ο Αλέξης και με χαμόγελο μου είπε πως είναι ώρα να κόψω την πλάκα και να σταματήσω να είμαι διαφορετικός από ότι ήμουν  πριν.

 

Πραγματικά χάρηκα που ένα από τα παιδιά βρήκε το θάρρος να με πλησιάσει χαμογελώντας.

Του είπα πως σύντομα θα τους εξηγούσα την συμπεριφορά μου και του ζήτησα να μην πει τίποτα στους συμμαθητές του.

 

Σε κάποιο από τα επόμενα διαλείμματα με πλησίασε ένα παιδί της πρώτης γυμνασίου. Ο πατέρας του είναι ο παπάς ενός κοντινού χωριού.

 

Στην κουβέντα μας για το πως είναι ο πατέρας του , τι κάνει και τα σχετικά , ανάμεσα στα άλλα μου είπε , με την παιδική του αφέλεια , ότι ο πατέρας του ψήφισε χ.α.

 

Στην ερώτησή μου γιατί το έκανε αυτό μου απάντησε (όπως άκουσε από τον παπά δηλαδή) ”Για να φύγουν οι Αλβανοί , οι Βούλγαροι , οι Πακιστανοί και οι γύφτοι”.

Του είπα να θυμίσει στον πατέρα του , το μεσημέρι , ότι ο Χριστός είπε ότι δεν έχει καμία σημασία το χρώμα , η φυλή και το φύλο των ανθρώπων και πως είπε να αγαπάμε τον διπλανό μας σαν αδελφό.

 

Το παιδάκι , αφού σάστισε για λίγο , χαμογέλασε και στην ερώτησή μου αν έχω δίκιο ή άδικο , συμφώνησε πως έτσι είναι όπως τα λέω.

Την Πέμπτη το απόγευμα συζήτησα με την γυναίκα μου και καταλήξαμε ότι πρέπει να τελειώνει αυτή η ιστορία.

 

Πραγματικά την Παρασκευή , σήμερα δηλαδή , μάζεψα τα παιδιά στο προαύλιο.

 

Ήταν το μεγάλο διάλειμμα στις έντεκα και μισή.

 

Μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχα κάνει κουβέντα με κανέναν άλλον καθηγητή.

 

Στο κάλεσμα των παιδιών μαζεύτηκαν και τέσσερις καθηγητές.

Άρχισα να λέω στα παιδιά ότι όλες τις προηγούμενες μέρες η συμπεριφορά μου ήταν διαφορετική και τους ρώτησα αν κατάλαβε κάποιος τον λόγο.

 

Τα παιδιά με κοίταζαν αμίλητα.

 

Τους εξήγησα τότε ότι η συμπεριφορά μου είχε αλλάξει γιατί βρισκόταν σε κίνδυνο η δική τους συμπεριφορά.

Όταν θεωρούν ως πρότυπα κάποιες αρρωστημένες καταστάσεις τότε είναι θέμα χρόνου να αρρωστήσουν και τα ίδια.

 

Τους μίλησα για τον παραλογισμό του ναζισμού.

Τους εξήγησα με ποιο τρόπο ένας τρελός , ο χίτλερ , κατάφερε και παρέσυρε έναν ολόκληρο λαό.

Τους θύμισα τα γεγονότα του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου.

Τους θύμισα τη σφαγή στα Καλάβρυτα , που είναι και κοντά μς.

Τους θύμισα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

 

Εξήγησα στα παιδιά ότι ο ναζισμός δεν είναι στάση ζωής , ούτε πολιτική πράξη αλλά ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΨΥΧΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ .

 

Τους είπα πως η συμπεριφορά μου τις τελευταίες μέρες δεν θα ήταν τίποτα μπροστά στο τι θα συνέβαινε αν υπήρχε πραγματικός ναζισμός στη χώρα.

 

Τους διηγήθηκα σκηνές από τα μαθητικά μου χρόνια , τότε που μας ξύριζαν το κεφάλι , μας φορούσαν ποδιές , πηγαίναμε τις Κυριακές στην εκκλησία με απουσίες και δεν μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε τα απογεύματα από τον φόβο του παιδονόμου.

 

 

Παίρνει το λόγο τότε ένας συνάδελφος φιλόλογος και άρχισε να μιλά και αυτός στα παιδιά. Το ίδιο έκανε και η καθηγήτρια των αγγλικών και της βιολογίας.

 

Χτύπησε το κουδούνι και τα παιδιά πήγαν προβληματισμένα στις τάξεις τους.

Είχα την ευκαιρία να πούμε περισσότερα τις επόμενες ώρες , σε κάθε τμήμα χωριστά.

 

Η όλη ιστορία έχει πάρει το δρόμο της μέσα στο σχολείο μας.

Αυτά που έγιναν στο σχολείο δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτά που έγιναν στο διαδίκτυο.

 

Πριν λίγο καιρό φτιάξαμε αυτό το blog για να λέμε τις απόψεις μας. Αυτοί που μας διαβάζουν είναι φίλοι από το twitter και μερικοί άλλοι.

Με το αναρτήσαμε το ”Η χρυσή αυγή στο σχολείο μου…” χάσαμε κυριολεκτικά την ησυχία μας.

Πολλές χιλιάδες άνθρωποι το διάβασαν.

Έγινε reblogged και αναδημοσιεύτηκε από τόσους που χάσαμε το μέτρημα. Τα σχόλια που γράφτηκαν στα άλλα blogs ήταν αδύνατο να τα παρακολουθήσουμε όλα…

Μια ανάγνωση των πρώτων σχολίων μας δημιούργησε μια απαίσια αίσθηση.

Άνθρωποι που σχολίαζαν για να σχολιάζουν…

Οι περισσότεροι μίλησαν για πείραμα.

 

 

Ποτέ δεν θα τολμούσα να χρησιμοποιήσω τα παιδιά , θα ήταν η απόλυτη ντροπή.

Τι ήταν ;

 

Ήταν ο παλαιότερος και πιο αποτελεσματικός τρόπος διδασκαλίας : ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ.

 

Με το παράδειγμα δίδασκε ο Σωκράτης. Το σπουδαιότερο μάθημα το έδωσε πίνοντας το δηλητήριο.

 

Με το παράδειγμα δίδασκε ο Χριστός.

Με το παράδειγμα διδάσκουμε όλοι δάσκαλοι.

 

Θυμάται κανείς από εσάς τη λαική ρήση : ”δάσκαλε που δίδασκες…” ;

Ο ρόλος του σχολείου δεν είναι να μάθει μόνο μαθηματικά , αρχαία , φυσική στα παιδιά. Ο ρόλος του σχολείου είναι να δημιουργεί ελεύθερους , σκεπτόμενους , ανεξάρτητους ανθρώπους.

Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς , εδώ και 26 χρόνια , επισημαίνω στα παιδιά ότι ο πρωταρχικός στόχος των μαθημάτων μου είναι να τους μάθω να αμφισβητούν.

Μερικοί στα σχόλιά τους μίλησαν για προσπάθεια πολιτικής καθοδήγησης από εμένα.

Αυτό ούτε σε βιβλίο επιστημονικής φαντασίας δεν μπορείς να το βρεις.

Αυτή η παρατήρηση δείχνει ότι οι περισσότεροι άλλα διαβάζουν και άλλα καταλαβαίνουν.

Άλλοι στα σχόλιά τους μίλησαν για την κατάντια της ελληνικής εκπαίδευσης.

Είμαι σίγουρος πως αυτή την κατάντια την βλέπουμε παντού. Οι ίδιοι παρατηρούν την κατάντια της αστυνομίας , των εφοριών , των δημοσίων υπηρεσιών , της ίδιας της δουλειάς τους.

Είναι οι συνηθισμένοι κακόμοιροι που βλέπουν συνεχώς τα πάντα να καταρρέουν γύρω τους και αυτοί βλέπουν πάντα το σωστό και το επισημαίνουν. Μόνο που το βλέπουν και το επισημαίνουν πάντα κατόπιν εορτής και με ένα χαιρέκακο ύφος λένε :”είδες…τα έλεγα εγώ”.

 

Αυτοί είναι οι ”αν ήμουν πρωθυπουργός εγώ…” , οι έχοντες γνώση για όλα από σεισμούς , οικονομικά , μηχανολογικά , εικαστικά , φιλοσοφικά , οι ΕΙΔΗΜΟΝΕΣ.

 

Έχει τα προβλήματά της η εκπαίδευση , τα οποία όμως μπορούν να λυθούν με κοινή προσπάθεια.

 

Προσπάθεια που δε καταβάλει κανένας και τα περιμένουν όλα από κάποιους αρχηγούς. Αφήνουν απρόσωπους θεσμούς να καθορίζουν την εκπαίδευση των παιδιών τους εθελοτυφλώντας μπροστά στην καταδίκη του μέλλοντος των παιδιών τους.

Είναι οι ίδιοι που επισημαίνουν κατάντιες ενώ οι ίδιοι στη δουλειά και στη ζωή τους κάνουν πάντα τις λάθος επιλογές.

Είναι αυτοί που μόνο επισημαίνουν και ποτέ δεν παρεμβαίνουν.

Αν ήταν δάσκαλοι θα είχαν επισημάνει το πρόβλημα που δημιουργεί ο ναζιστικός μιμητισμός  και θα εστίαζαν στις εξισώσεις , στον πλάγιο λόγο , στα πέταλα και στα σέπαλα και στην εργασία των καλλιτεχνικών…

 

Η αντίληψη των παιδιών σήμερα στο σχολείο μου ενίσχυσε την πεποίθηση ώστε να μην υπεκφεύγω από κανένα πρόβλημα και καμιά πρόκληση.

Όταν θα δω κάτι θα αντιδράσω. Μπορεί μερικές φορές να φαίνομαι γραφικός και ιδιότροπος. Το προτιμώ από το να κλείνω τα μάτια και τα αυτιά. Δεν μπορώ να ακούω καθημερινά ”δε βαριέσαι” και ”ντάξει”.

 

Μερικοί στα σχόλιά τους αντέδρασαν για τις αποβολές που έδωσα στα παιδιά.

 

Οι αποβολές ήταν δύο ωρών (μέχρι το τέλος της ημέρας).

 

Στα 26 χρόνια ως καθηγητής έχω καταφύγει στις αποβολές 2 φορές.

Η πρώτη ήταν πριν 20 και βάλε χρόνια και αφορούσε το γιο γνωστού αγροτοσυνδικαλιστή (που ανέβαινε στα τρακτέρ και έκλεινε δρόμους) γιατί θεωρούσε ότι το σχολείο του ανήκει και μπορούσε να φέρετε με άσχημο τρόπο στους συμμαθητές του. Η δεύτερη φορά ήταν πριν τέσσερα χρόνια όταν τρεις ”μαθητές” στρίμωξαν ένα ”αγαθό” κορίτσι στο λεβητοστάσιο του σχολείου και ασελγούσαν.

 

Εσείς δεν είστε που μαθαίνετε στα παιδιά σας να συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο και έπειτα παραπονιέστε ότι η κοινωνία έχει χαλάσει ;

Για αναλογιστείτε την κατάσταση που έχετε διαμορφώσει στα σπίτια σας…

Μυστικά , μισές κουβέντες , υποκρισία , κανένας διάλογος , βαρεμάρα , έλλειψη στόχων και προσανατολισμού , ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ.

 

Περιχαρακωμένοι μέσα στον μικροαστισμό σας , θεωρείτε πως τα όνειρα που κάνατε για την ζωή σας και δεν τα πραγματοποιήσατε θα βρουν την έκφρασή τους στα παιδιά σας. Τα υπερπροστατεύετε γιατί θεωρείτε πως όλα γύρω σας είναι απειλές.Έχετε χάσει την εμπιστοσύνη σας στην κοινωνία. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ , που όλοι ψάχνετε με αγωνία να βρείτε. Ο ολοκληρωτισμός και ο φασισμός ξεκινά από το σαλόνι σας , βγαίνει μια βόλτα μέχρι το δρόμο και πίνει καφέ μαζί σας στην πλατεία.

Παραπονιέστε πως σας περιορίζει η οικογένεια και τα παιδιά σας και πως αν ήσασταν μόνοι σας όλα θα ήταν διαφορετικά.

 

Παραπονιέστε όταν μεγαλώνουν τα παιδιά σας και φεύγουν από το σπίτι.

Γενικά ένα παράπονο είναι όλη σας η ζωή , χωρίς καμιά αντίδραση και χωρίς καμιά διάθεση να διορθώσετε τίποτα.

Όλα τα περιμένετε από τους άλλους . . . και τους κρίνετε και από πάνω!

Όσο για μένα , έχω δύο παιδιά και τα αγαπώ ακριβώς το ίδιο με τα δικά σας.

Όσοι ευχήθηκαν ( το έγραψαν πολλοί) να με έβρισκε εγκεφαλικό εξαιτίας της πίεσης που μου ανέβηκε , έχω να σας πω , πως ήταν σχήμα λόγου και ούτε πίεση έχω και είμαι και υγιέστατος.

Θα συνεχίσω να παρεμβαίνω , να διδάσκω , να τσακώνομαι , να βρίζω , να περνάω καλά.

Εσείς προσέξτε μη τύχει και τα παιδιά σας μάθουν τι είναι η αλήθεια , τι είναι ο αυτοσεβασμός , τι είναι η ζωή.

 

Ευχαριστώ αυτούς που κατάλαβαν την πρόθεσή μου και μου έστειλαν τα σχόλια – αλληλεγγύη τους.

 

Υ.Γ. Όσοι διαβάζετε ένα κείμενο από αναδημοσίευση καλό θα ήταν να κοιτάτε το προφίλ και τα δείγματα γραφής του αρχικού blog που δημοσίευσε το κάθε άρθρο. Θα σας βοηθήσει να καταλάβετε το πραγματικό νόημα του κάθε κειμένου.