Κύπρος: Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην εξαπάτηση

 

Ο μεγάλος απών σε όλους αυτούς τους ανταγωνισμούς είναι το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Το κίνημα αυτό βρίσκεται σε μια μακρά κατάσταση αδρανοποίησης, υποταγμένο καθώς είναι στους μηχανισμούς ελέγχου του πρώην κυβερνώντος κόμματος, του ΑΚΕΛ, το οποίο σήμερα, που θίχτηκε το "ιερό" των τραπεζικών καταθέσεων (αλλά όχι όταν συντριβόταν οι μισθοί, τα επιδόματα, οι συντάξεις, τα δημόσια ταμεία), "θυμήθηκε" να το κινητοποιήσει, όπως κινητοποιείς (και ακινητοποιείς) βέβαια ένα προγραμματισμένο ρομπότ, που έχει χάσει κάθε στοιχείο πολιτικής αυτενέργειας.

 

Όσο απουσιάζει το κίνημα αυτό ως πρωταγωνιστής και όχι ως κομπάρσος με συμπληρωματικά ρολάκια που μπαίνει και βγαίνει απ' την πολιτική σκηνή με ένα αδιόρατο νεύμα του αφέντη του, η Κύπρος θα είναι μια μηχανή παραγωγής ψεύδους: ψεύδους όπως το μελόδραμα του κυβερνώντος Νίκου Αναστασιάδη περί "κατάστασης εκτάκτου ανάγκης" και παραλληλιών με το 1974· ψεύδους όπως ο όψιμος και γελοίος "αντιμνημονιασμός" του ΑΚΕΛ· ψεύδους όπως οι επικλήσεις της "εθνικής κυριαρχίας" της ΕΔΕΚ· ψεύδους όπως το συστημικό δίπορτο των δήθεν Οικολόγων· ψεύδους όπως ο διχασμός του ΔΗΚΟ ανάμεσα στον "κοσμοπολίτικο" και τον εθνικιστικό καπιταλισμό.

 

Όλοι οι πολιτικοί φορείς της χώρας εκφράζουν ένα και μόνο πράγμα: την ανταγωνιστική ενότητα του κεφαλαίου ως απόλυτου, αναντίρρητου και αδιαμφισβήτητου κυριάρχου της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.

 

Το ίδιο και όλες τους οι συμμαχίες με το διεθνές κεφάλαιο και τους διεθνείς φορείς του, με τους δικούς τους ανταγωνισμούς ψεύδους.

 

Το ψεύδος πολλαπλασιασμένο δεν συνιστά αλήθεια. Συνιστά πολλαπλασιασμένο ψεύδος. Γι αυτό, όλοι φρόντισαν όλοι οι δρόμοι σήμερα να οδηγούν στην εξαπάτηση: στην εξαπάτηση της σωτηρίας δια του ρόλου του "καλού μαθητή"· στην εξαπάτηση του "φιλολαϊκού κόμματος" που ξανάγινε "φιλολαϊκό" επειδή είναι αντιπολίτευση· στην εξαπάτηση του "αντικαπιταλιστικού εθνικισμού", που είναι απλώς η έκφραση άλλων κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων· στην εξαπάτηση της "βρώμικης Ρωσίας" και της "καθαρής Γερμανίας", ή αντίστροφα, της "καθαρής Ρωσίας" και της "βρώμικης Γερμανίας". 

 

Ο κυπριακός λαός είναι μια μαριονέτα που θα άγεται και θα φέρεται καθημερινά από τους ενδοαστικούς, ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς στη χώρα του και στο εξωτερικό. Θα πανικοβάλλεται και θα ηρεμείται, θα εξαγριώνεται και θα καταπραϋνεται, θα ωθείται στον δρόμο και πίσω στον καναπέ του κατά πώς το θέλουν τα αντικρουόμενα, αποκλειστικά κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα που τον διαφεντεύουν και τον χρησιμοποιούν ως ακόμα ένα πιόνι στην σκακιέρα των αμοιβαίων τους εκβιασμών (όπου θα είναι, βέβαια, και το μόνιμο θύμα).

 

Μέχρι να σπάσει κάθε σανίδι από το θέατρο στο οποίο ζει και να γκρεμίσει τους τοίχους του, θα "ξυπνά" κάθε μέρα και σε ένα άλλο όνειρο, σ' έναν άλλο πλαστό κόσμο, σε μιαν άλλη φαντασίωση. Και όπως στις πρόσφατες ταινίες επιστημονικής φαντασίας (Matrix, Inception), η απουσία αλήθειας σε όλους αυτούς τους πλαστούς κόσμους δεν θα συνεπάγεται ακινδυνότητα για τη ζωή του. Αντίθετα, είναι σ' αυτούς τους "εικονικούς" κόσμους "ευρωπαϊκής αλληλεγγύης", "εθνικής κυριαρχίας", "συλλογικής ευθύνης" και "πατριωτικής αντίστασης" που η ζωή της κυπριακής εργατικής τάξης θα κινδυνεύει κάθε μέρα, αλλά χωρίς το παραμικρό αντίκρυσμα για την χειραφέτησή της.

 

Πώς θα βγει η κυπριακή εργατική τάξη από το θέατρο των αναπαραστάσεων, από την σπηλιά των σκιών;

 

Ας πάψει να κοιτάζει τις σκιές που κινούνται στους τοίχους, που συγκρούονται και φιλιώνουν όπως συγκρούονται και φιλιώνουν οι σκιές. 

 

Ας στρέψει το βλέμμα πίσω στον εαυτό της, στο σώμα της: θα ανακαλύψει ότι είναι δεμένη με χίλια δεσμά, καρφωμένη στο έδαφος, αλυσσοδεμένη όχι απλώς στη δουλεία αλλά στο θέαμα της ψευδούς τιτανομαχίας για τη μοίρα της. Ας αναλογιστεί το θέαμά της ως θεατή. Είναι ένα αξιοθρήνητο θέαμα. Κι ας αναλογιστεί πώς έγινε και βρέθηκε μέσα στο σπήλαιο, ποιοι την οδήγησαν εκεί, ποιοι την έδεσαν και την κρατούν δέσμια. 

 

Η κυπριακή εργατική τάξη άφησε στην άκρη το όνειρο του κομμουνισμού για να ζήσει "ρεαλιστικά." Έζησε "ρεαλιστικά". Αυτός ο "ρεαλισμός" είναι που αποκαλύπτεται σήμερα ως μηχανή του ψεύδους, της καθολικοποιημένης χειραγώγησης, των μονοπατιών που οδηγούν όλα στην υποδούλωση της εργασίας στις ορέξεις της συσσώρευσης. Καιρός για κάτι διαφορετικό.