Εγώ είμαι ο πατέρας.
Εγώ είμαι η κόρη.
Κι εμείς οι δύο, είμαστε ο ίδιος κόσμος — μόνο από μια διαφορετική πλευρά του καθρέφτη.
Δεν καταλαβαίνω πάντα πώς μιλούν οι άλλοι.
Οι λέξεις τους μου πολλές φορές ακατανόητες.
Όμως εσένα σε καταλαβαίνω, παιδί μου.
Όταν στρέφεις το κεφάλι σου ακριβώς δυο φορές, ξέρω ότι φοβάσαι.
Όταν τρίβεις τα χέρια σου, ξέρω ότι παλεύεις με τον ήχο που σε πονά και δεν αντέχεις.
Κι όταν χαμογελάς χωρίς λόγο, καταλαβαίνω — πως ο κόσμος, έστω για μια στιγμή, σε χωράει.
Εγώ είμαι η κόρη.
Εγώ είμαι ο πατέρας.
Δεν χρειάζεται να με κοιτάς στα μάτια· σε νιώθω απ’ το άγγιγμα του χεριού σου.
Η φωνή σου είναι μουσική χωρίς λέξεις.
Κι όταν λες «όλα καλά», ξέρω ότι ίσως δεν είναι.
Μα ξέρω επίσης πως θα μείνεις μαζί ότι κι αν γίνει — και αυτό είναι η αγάπη.
Μέσα στο σπίτι μας ο χρόνος κυλάει με τρόπο διαφορετικό.
Δεν τρέχει.
Στέκεται στα απλά: ένα φλιτζάνι νερό, το χρώμα μιας κάλτσας, η μυρωδιά του σαπουνιού.
Εκεί βρίσκουμε ειρήνη.
Όταν ο κόσμος μας λέει “είστε διαφορετικοί”,
εμείς ακούμε “είστε ευλογημένοι”.
Εγώ είμαι ο πατέρας που δεν ξέρει πάντα τι να πει.
Μα ξέρει πάντα να περιμένει.
Γιατί αγάπη δεν είναι οι λέξεις, είναι η υπομονή.
Είναι να κάθεσαι μαζί στο πάτωμα,
μέχρι να περάσει η καταιγίδα μέσα στο μυαλό του άλλου.
Κι όταν περάσει, να χαμογελάς σιωπηλά,
χωρίς να ρωτάς τίποτα.
Εγώ είμαι η κόρη που δεν μιλά πολύ.
Μα τα ακούω όλα.
Ξέρω πότε κουράζεσαι, πατέρα μου.
Ξέρω πότε σε πληγώνει ο κόσμος που δεν σε καταλαβαίνει.
Όταν σου ακουμπώ το κεφάλι στον ώμο,
είναι ο τρόπος μου να σου πω πως σ’ αγαπώ.
Δεν χρειάζεται άλλη γλώσσα.
Οι μέρες μας είναι απλές,
μα πίσω απ’ την απλότητα κρύβεται ένας καθάριος ουρανός.
Ένας κόσμος που δεν ζητάει να τον διορθώσεις —
μόνο να τον αγκαλιάσεις όπως είναι.
Εκεί βρίσκουμε τη χαρά μας.
Στο άγγιγμα, στην επανάληψη, στο φως που αλλάζει το χρώμα του δωματίου.
Μερικές φορές νιώθω πως είμαστε δύο άγγελοι
με φτερά αδύναμα.
Πετάμε χαμηλά,
μα κάθε φορά που πέφτουμε,
η αγάπη μας σηκώνει πάλι.
Κανείς δεν μας έμαθε πώς να υπάρχουμε.
Μάθαμε μόνοι, ο ένας από τον άλλον.
Μέσα στις αδυναμίες μας βλασταίνει το θαύμα της ύπαρξης.
Μέσα στις δυσκολίες μας κατοικεί ανάμεσα μας ο Θεός.
Εγώ είμαι ο πατέρας.
Εγώ είμαι η κόρη.
Μιλάμε λίγο,
μα κάθε μας λέξη είναι αληθινή.
Και κάθε μας μέρα, όσο κι αν κουβαλά πόνο,
είναι ευλογία.
Γιατί αγαπιόμαστε χωρίς εγωισμό.
Γιατί μαθαίνουμε ο ένας τον ρυθμό του άλλου.
Γιατί μέσα στη σιωπή μας
αντηχεί ο ουρανός.
Πατέρα μου, σε ακούω ακόμα κι όταν δεν μιλάς.
Κόρη μου, σε αγαπώ ακόμα κι όταν δεν καταλαβαίνω.
Κι αυτό είναι όλο το θαύμα.
Δύο ψυχές που ζουν στην άκρη του κόσμου,
και όμως κρατούν μέσα τους το κέντρο της αγάπης.
Όχι όπως οι άλλοι την ορίζουν —
αλλά όπως τη ζει ο Θεός όταν κοιτά δύο πλάσματα
που μαθαίνουν να λένε:
Είμαστε φως.
Είμαστε μαζί.
Κι ίσως αυτό είναι αρκετό για να κάνει τον ουρανό να σκύβει λίγο πιο κοντά μας κάθε πρωί.
Οι μέρες μας δεν είναι πάντα εύκολες·
μα είναι γεμάτες από παράξενη και γλυκιά μουσική.
Μια μουσική που ακούγεται μόνο όταν σωπαίνουμε αρκετά.
Κι εκεί, ανάμεσα στα μικρά μας βήματα,
ο Χριστός περπατά ξυπόλητος,
να μην τρομάξει την καρδιά μας.
Εγώ, ο πατέρας, κουβαλώ τη σιωπή της σαν προσευχή.
Κι εγώ, η κόρη, κρατώ τη φωνή του σαν φως στο σκοτάδι.
Μαζί χτίζουμε έναν μικρό παράδεισο στο σπίτι μας·
χωρίς μάρμαρα, χωρίς μεγάλα λόγια —
μόνο με χρώματα, με επαναλήψεις,
με βλέμματα που θυμούνται πως αγαπούν.
Κάποιες φορές γελάμε χωρίς λόγο.
Άλλες, μένουμε ώρες δίπλα δίπλα,
χωρίς να μιλάμε καθόλου.
Κι όμως, μέσα σε εκείνη τη σιωπή,
ακούγεται όλη η γη να ανασαίνει.
Αυτό είναι ο παράδεισός μας:
το να ξέρουμε πως υπάρχουμε ο ένας για τον άλλον,
όπως η πνοή υπάρχει για το φως.
Δεν μας χωρίζουν οι λέξεις,
μας ενώνει η κατανόηση του ανείπωτου.
Κάθε μέρα που περνά είναι άσκηση τρυφερότητας.
Κάθε νύχτα που πέφτει είναι υπόσχεση συνέχειας.
Όταν κάποτε ο χρόνος μας τελειώσει,
ξέρω πως ο ουρανός θα μας θυμάται έτσι:
δυο ψυχές που αγάπησαν στον ρυθμό της απλότητας.
Κι εκεί, στην αιώνια σιωπή,
θα ανταλλάξουμε το ίδιο βλέμμα,
το ίδιο χαμόγελο,
και θα πούμε ξανά χωρίς φωνή:
Σε αγαπώ όπως είσαι.
Σε καταλαβαίνω όπως νιώθεις.
Κι αυτό αρκεί για πάντα.
Ο Θεός μάς ένωσε για να θυμίζουμε στους ανθρώπους
ότι η αγάπη δεν χρειάζεται να είναι τέλεια —
αρκεί να είναι αληθινή.
Κι εμείς, πατέρας και κόρη,
είμαστε η απόδειξη.
Μια ήσυχη, μικρή απόδειξη
ότι ο ουρανός δεν είναι μακριά.
Είναι εκεί όπου δύο ψυχές
αγαπιούνται χωρίς να χρειάζεται να εξηγηθούν.
Και μέσα στη γαλήνη αυτής της γνώσης
ψιθυρίζουμε την τελευταία μας ευχή:
Κύριε, φύλαξέ μας έτσι —
όχι χωρίς δυσκολίες,
αλλά με αγάπη.
Όχι χωρίς δάκρυα,
αλλά με φως.
Κι αν ποτέ ο κόσμος μάς ξεχάσει,
ας θυμηθεί κάποτε μέσα του πως υπάρχουμε·
ως αιώνια αγάπη.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Νέο Προσκλητήριο Προσλήψεων Εκπαιδευτών Ενηλίκων: Αφορά όλα τα πτυχία ΑΕΙ-ΤΕΙ - Πιστοποιηθείτε άμεσα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 17/10
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
