Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας με την αύξηση των τροχαίων ατυχημάτων και τη θυσία νέων, κυρίως, ανθρώπων στην άσφαλτο, προκαλεί δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση σε κάθε λογικό και εχέφρονα άνθρωπο. Ήδη, το προηγούμενο έτος 2024, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, είχαμε αύξηση των τροχαίων δυστυχημάτων κατά 3% ( 665 νεκροί, χωρίς να υπολογίζονται αυτοί που νοσηλεύτηκαν και κατέληξαν μετά από καιρό) και απ’ ότι φαίνεται, το 2025, θα μας φέρει μια χειρότερη εικόνα καταστροφής και περισσότερες απώλειες ζωής, πράγμα πολύ τραγικό για τη χώρα μας που αντιμετωπίζει πρόβλημα πληθυσμιακής συρρίκνωσης , αφού που μέσα σε 15 χρόνια (2010-2025) οι μαθητές που θα εγγραφούν στη Α' Δημοτικού είναι μειωμένοι κατά 45.000.
Τα στοιχεία του Ιουνίου 2025, επιβεβαιώνουν αυτή την εκτίμηση, αφού, ήδη, έχουμε μέσα σε έναν μήνα: 1074 τροχαία δυστυχήματα, με 63 θανάτους, 58 σοβαρά τραυματισμένους και 1237 ελαφρά τραυματισμένους. Κάτι, δηλαδή, που θα συνέβαινε μόνο σε περίπτωση πολέμου ή κάποιου ακραίου γεγονότος επιδημίας ή αρρώστιας.
Το γεγονός ότι παίρνει ο καθένας ένα αυτοκίνητο ή μια μηχανή και τρέχει ανεξέλεγκτα στο δρόμο, θέτοντας σε κίνδυνο τη δική του ζωή και των συνανθρώπων του, συνιστά ασέβεια προς το νόμο, ασέβεια προς το συνάνθρωπο και ασέβεια προς τον ίδιο τον εαυτό του.
Σε μια χώρα στην οποία δεκάδες σχολεία κλείνουν, γιατί δεν έχουν παιδιά, η θυσία στο βωμό της ταχύτητας και της ανευθυνότητας ισοδυναμεί με ένα έγκλημα κατά της ίδιας της χώρας και της κοινωνίας που φτάνει στα όρια της γενοκτονίας, όσο κι αν είναι βαρύς ο όρος και ιστορικά φορτισμένος. Ανήλικα παιδιά 15 έως 18 χρόνων παίρνουν τα αυτοκίνητα των γονέων και ανεξέλεγκτα, χωρίς δίπλωμα, γυρίζουν στο σπίτι τις πρωινές ώρες, τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα, υπό την επήρεια αλκοόλ, προκαλώντας σοβαρά ατυχήματα με νεκρούς, χωρίς, πλέον, να συγκινείται κανένας και να αναλαμβάνει την ευθύνη για τον περιορισμό και την εξάλειψη αυτής της παρακμιακής και προσβλητικής κατάστασης για την χώρα, την οικογένεια και την κοινωνία. Τα περιστατικά αυτών των ημερών με πολλά τροχαία και νεκρούς νέους ανθρώπους, επιβεβαιώνουν τον παραπάνω ισχυρισμό. Φτάσαμε στο σημείο γονέας στην Πελοπόννησο να βάζει την 15χρονη κόρη του οδηγό στο αυτοκίνητο του και ο ίδιος συνοδηγός να την καμαρώνει, προκαλώντας σοβαρό τροχαίο ατύχημα που οδήγησε την κοπέλα στον θάνατο.
Βέβαια, κάθε πλευρά , προσπαθώντας να δικαιολογηθεί, δίνει τη δική της εκδοχή και προσπαθεί να εξηγήσει το κακό που έγινε, χωρίς κανένας να αναλαμβάνει τις πραγματικές του ευθύνες στο πλαίσιο της οικογένειας και της κοινωνίας, μέσα στην οποία ζει και κινείται, αποδίδοντας συνήθως τις ευθύνες στους άλλους.
Άλλοι αποδίδουν τις ευθύνες στο κράτος και την αστυνομία, άλλοι στην οικογένεια, άλλοι στο σχολείο και άλλοι στο κακό οδικό δίκτυο.
Πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι πολυπαραγοντικό και ζήτημα παιδείας, όσον αφορά στην οδηγική συμπεριφορά, αλλά για τα τροχαία με ανήλικα παιδιά, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τους γονείς που έχουν χάσει το παιχνίδι του ελέγχου των ανήλικων παιδιών τους, αφού ποτέ δεν έβαλαν όρια. Πιστεύουν εσφαλμένα ότι κάνοντας τα χατίρια των παιδιών τους, τα βοηθούν να ενηλικιωθούν και να γίνουν πιο υπεύθυνα. Το αντίθετο, όμως συμβαίνει.
Τα σημερινά παιδιά είναι υπερδιεγερμένα και υπερπροικισμένα με υλικά πράγματα, αλλά στερούνται τα θεμέλια μιας υγιούς παιδικής ηλικίας με σαφώς καθορισμένα όρια και ευθύνες. Δίπλα τους οι , ωσεί παρόντες, αλλά στην πραγματικότητα απόντες. Ψηφιακά αποσπασμένοι γονείς, επιεικείς, επιτρεπτικοί που αφήνουν τα παιδιά να «διοικούν τον κόσμο» και να είναι αυτοί που φτιάχνουν τους κανόνες. Οι γονείς γίνονται παιδιά και τα παιδιά γονείς. Νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο εκδηλώνουν την αγάπη στα παιδιά τους. Όμως, σύμφωνα με τους ειδικούς παιδοψυχολόγους, τα παιδιά χρειάζονται έναν ισορροπημένο τρόπο ζωής γεμάτο με ό,τι χρειάζονται και όχι μόνο ό,τι θέλουν. Οι γονείς με το προσωπικό τους παράδειγμα μπορούν να διδάξουν στα παιδιά τους υπευθυνότητα και πραγματική ανεξαρτησία. Η υπερπροστασία και το ναι σε όλες τους τις επιθυμίες, κάνει μεγάλη ζημιά στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους.
Η κοινωνικοποίησή τους και η ανάληψη των ευθυνών των πράξεών τους, δεν έρχεται με την ανεξέλεγκτη χρήση της τεχνολογίας, δεν έρχεται με την πολυτέλεια, τα πολυτελή γεύματα, τα αυτοκίνητα, τα εστιατόρια, τα εμπορικά κέντρα. Έρχεται με την καθημερινή επαφή, την κουβέντα, την ανάθεση εργασιών, την ανάληψη ευθυνών για κάποιους τομείς δράσης.
Τα παιδιά χρειάζονται γονείς συναισθηματικά διαθέσιμους που θα συνδεθούν και θα επικοινωνούν μαζί τους για να τους διδάξουν, ευθύνη, αυτορρύθμιση και κοινωνικές δεξιότητες, ώστε να μπορούν να διαχειρίζονται τα δικά τους απωθημένα και το θυμό.
Εν κατακλείδι, η κατάσταση αυτή δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί. Ας συμβάλλουν όλοι με το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί, στον περιορισμό αυτού του κακού που στερεί την κοινωνία από το ανθρώπινο δυναμικό που τόσο χρειαζόμαστε ως χώρα και κοινωνία και φέρνει τη δυστυχία και την απόγνωση σε εκατοντάδες οικογένειες που δεν αντέχουν να βλέπουν του δικούς τους ανθρώπους νεκρούς ή σοβαρά τραυματισμένους και καθηλωμένους σε αναπηρικά αμαξίδια.
Ο κόμπος, πραγματικά , έφτασε στο χτένι!
mail:[email protected]
* Άρθρο του Κωνσταντίνου Φ. Μαραγιάννη, Εκπαιδευτικού, Διευθυντή του Γυμνασίου Θέρμου Αιτωλοακαρνανίας
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Νέο Προσκλητήριο Προσλήψεων Εκπαιδευτών Ενηλίκων: Αφορά όλα τα πτυχία ΑΕΙ-ΤΕΙ - Πιστοποιηθείτε άμεσα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 1/9
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
