Alfavita Newsroom Αν δεν έχετε διαβάσει τα προηγούμενα άρθρα δείτε τα εδώ: Το Γ7 - Το Γ7 μέρος δεύτερον - Το Γ7 μέρος τρίτο - Το Γ7 μέρος τέταρτο
Ο καθηγητής, μετά τη δυσάρεστη εμπειρία του πρώτου μαθήματος, είχε αποφασίσει ότι έπρεπε «να λάβει μέτρα». Κάθε φορά που κατά τη διάρκεια του μαθήματος ακουγόταν ο παραμικρός ψίθυρος, ο μαθητής που τον δημιούργησε έφευγε από την τάξη με ωριαία αποβολή. Θεωρούσε ότι με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να επιβληθεί στους μαθητές και να περισώσει το κύρος του. Από παιδαγωγική άποψη διάλεξε τον χειρότερο τρόπο. Όταν κάποιος εκπαιδευτικός, αποβάλει έναν μαθητή από το μάθημά του, χρεώνεται και μια προσωπική ήττα. Όλοι οι μαθητές πρέπει να είναι μέσα στην τάξη. Αν κάποιος δημιουργεί «πρόβλημα», η «μαγκιά» του εκπαιδευτικού είναι να λύσει το «πρόβλημα» και όχι να το πετάξει από πάνω του γιατί απλά, με τον τρόπο αυτό, το «πρόβλημα» δεν λύνεται. Απλώς χρεώνεται στον μαθητή και διογκώνεται. Πίσω από κάθε «προβληματική» ή παραβατική συμπεριφορά, κρύβεται πάντα μια πονεμένη ιστορία.
Αυτό που κατάφερνε ο Μουσικός, αφού πετούσε στα πρώτα πέντε λεπτά του μαθήματος, δυο-τρεις έξω από την τάξη, ήταν να κάνει το μάθημά του χωρίς να ακούγεται το παραμικρό. Μόνο που αυτό το ωραίο και τόσο χρήσιμο μάθημα, ένα μάθημα που καλλιεργεί τα πιο όμορφα συναισθήματα, δεν το παρακολουθούσε κανείς ή καλύτερα, όσοι το παρακολουθούσαν, το έκαναν με κρύα καρδιά.
Εκείνη τη μέρα, ο Μουσικός, σχεδίαζε στο πεντάγραμμο που είχε φτιάξει στον πίνακα, τις πρώτες νότες από κάποιο τραγούδι. Οι περισσότεροι μαθητές άρχισαν να ετοιμάζουν τα «πολεμοφόδια» και τα «όπλα» τους. Τα κομμένα χαρτάκια είχαν μετατραπεί σε μικρές χάρτινες σφαίρες, και τα στυλό τους σε εκτοξευτήρες στόματος. Όλα ήταν έτοιμα να αρχίσει ο γνωστός χαρτοπόλεμος. Κάποιοι, μάλιστα, είχαν κόψει τα στυλό τους στη μέση έτσι ώστε να μπορούν να τα κρύβουν στην παλάμη τους, όταν ο καθηγητής θα έριχνε πάνω τους το βλέμμα του.
Οι μαθητές των πρώτων θρανίων ήταν οι πιο εύκολοι στόχοι αφού δεν μπορούσαν εύκολα να βλέπουν ποιος τους σημαδεύει ούτε μπορούσαν εύκολα να ανταποδώσουν τα πυρά, γιατί έπρεπε να γυρίζουν προς τα πίσω, αφήνοντας εκτεθειμένα τα νώτα τους στο οπτικό πεδίο του καθηγητή.
Κι ενώ ο «πόλεμος» είχε ανάψει για τα καλά, μια χάρτινη σφαίρα, ερχόμενη από τα τελευταία θρανία, πετυχαίνει τον Μουσικό στο αυτί, την ώρα που έγραφε στο πίνακα.
Η αλήθεια είναι ότι εκτός από την ντροπή που ένιωσε ο καθηγητής, ο πόνος από το χτύπημα, μάλλον δεν ήταν ασήμαντος.
Γύρισε απότομα προς τα παιδιά και άρχισε να αναζητάει, φωνάζοντας, τον ελεύθερο σκοπευτή.
«Αν δεν φανερωθεί αυτός που το έκανε στο επόμενο λεπτό, θα τιμωρηθεί όλο το τμήμα», είπε ο Μουσικός γεμάτος θυμό.
Με το που γύρισε ο καθηγητής προς τους μαθητές, οι περισσότεροι από αυτούς που διέθεταν «οπλοστάσιο» στο θρανίο τους προσπάθησαν είτε να το κρύψουν είτε να το ξεφορτωθούν.
Ο Ορέστης, μη θέλοντας να τραβήξει την προσοχή του καθηγητή, έβαλε απλώς τα χέρια του πάνω στις χάρτινες σφαίρες και περίμενε με αγωνία την εξέλιξη. Ο Αντώνης δίπλα του έκλεισε γρήγορα το τετράδιό του κρύβοντας, με τον τρόπο αυτό τα δικά του χάρτινα βλήματα.
Πριν προλάβει να τελειώσει η διορία του ενός λεπτού που έδωσε ο καθηγητής στους μαθητές για να εμφανιστεί ο «δράστης», η πόρτα της αίθουσας άνοιξε απότομα και μπήκε μέσα ο Διευθυντής. Το συνήθιζε, πολλές φορές, να βολτάρει στους διαδρόμους έξω από τις αίθουσες και όπου άκουγε φασαρία ή φωνές, άνοιγε, χωρίς να χτυπάει, την πόρτα και έμπαινε για να αποκαταστήσει την τάξη. Αυτή του η συνήθεια, είχε προκαλέσει την αντίδραση αρκετών καθηγητών που θεωρούσαν αυτή του την ενέργεια, απαράδεκτη παρέμβαση στο διδακτικό και εκπαιδευτικό τους έργο.
Μπαίνοντας, λοιπόν, μέσα στην αίθουσα, άρχισε να κινείται ανάμεσα στα θρανία κοιτώντας δεξιά και αριστερά, προσπαθώντας να εντοπίσει τον «ένοχο».
Φτάνοντας δίπλα στο θρανίο του Ορέστη και του Αντώνη, εντοπίζει με την άκρη του ματιού του, κάτω από τα χέρια του Ορέστη, τις κρυμμένες χάρτινες σφαίρες.
«Σήκωσε σε παρακαλώ τα χέρια σου», είπε απευθυνόμενος στον Ορέστη.
Εκείνος, σήκωσε τα χέρια του και αποκαλύφθηκαν οι χάρτινες μπαλίτσες.
«Μάλιστα! Εσύ είσαι λοιπόν αυτός που σημάδεψε τον συνάδελφο;»
«Όχι. Εγώ δεν έχω εκτοξευτήρα».
«Τότε, ποιος ήταν;».
«Δεν ξέρω».
«Εγώ δεν βλέπω να έχει κάποιος άλλος χαρτάκια στο θρανίο του», συνέχισε ο Διευθυντής ρίχνοντας γρήγορες ματιές στο πάτωμα που ήταν γεμάτο με ζουλιγμένα χαρτάκια.
«Σας είπα πως δεν το έκανα εγώ. Εγώ, το μόνο που έκανα ήταν να φτιάχνω τις μπαλίτσες», είπε αποφασιστικά ο Ορέστης.
«Και σε ποιον τις έδινες;».
«…»
«Σου έκανα μια ερώτηση νεαρέ», επέμεινε με έντονο ύφος ο Διευθυντής.
«Δεν ξέρω. Ή μάλλον, δεν θυμάμαι», απάντησε ο Ορέστης.
«Λες ψέματα», ούρλιαξε ο Διευθυντής.
«Ε, ναι λοιπόν. Λέω ψέματα γιατί δεν θέλω να σας πω».
«Τότε θα τιμωρηθείς μόνο εσύ για όλους».
«Αν αυτό θεωρείτε δίκαιο».
«Αυτή τη στιγμή, ακολούθησέ με στο γραφείο μου».
«Είναι άδικο κύριε Διευθυντά», πετάχτηκε ο Αντώνης.
«Κλείσε το στόμα σου γιατί θα τιμωρηθείς κι εσύ», είπε ο Διευθυντής, και κινήθηκε προς την πόρτα.
Σχεδόν ταυτόχρονα, σηκώθηκε και ο Ορέστης, ακολουθώντας τον.
«Οι υπόλοιποι συγκεντρωθείτε στο μάθημά σας», είπε φεύγοντας ο Διευθυντής.
Ο Μάριος, στο προτελευταίο θρανίο, έκανε μια κίνηση να σηκωθεί και να πει κάτι, όμως, τελευταία στιγμή το μετάνιωσε και κάθισε στο κάθισμά του, παίζοντας αμήχανα στα δάχτυλά του το στυλό-εκτοξευτήρα.
Η τιμωρία για τον Ορέστη ήταν μονοήμερη αποβολή με απόφαση του ίδιου του Διευθυντή η οποία θα ίσχυε για την επόμενη μέρα.
Στο διάλλειμα, έτρεξε να τον βρει ο Μάριος.
«Με μαρτύρησες;», τον ρώτησε.
«Όχι!», απάντησε κοφτά ο Ορέστης και απομακρύνθηκε.
Τα νέα μαθεύτηκαν γρήγορα σε όλο το σχολείο. Φεύγοντας, μετά το τέλος των μαθημάτων, στην έξοδο του σχολείου, τον περίμενε εκείνη.
«Ορέστη, τι έγινε πάλι; Τι σου συμβαίνει;», τον ρώτησε με ραγισμένη φωνή.
«Σε παρακαλώ! Μου φτάνει η μάνα μου στο σπίτι. Μην αρχίζεις κι εσύ τα ίδια», απάντησε ο Ορέστης και έφυγε βιαστικά με μια δόση αγένειας.
Στο σπίτι η αντιμετώπιση που είχε όταν ανακοίνωσε στους γονείς του την αποβολή και τους εξιστόρησε τα όσα συνέβησαν, του προκάλεσε μια σύγχυση και τον έκανε να θυμώσει ακόμα περισσότερο.
Η μητέρα του, βουρκωμένη, τον παρακαλούσε να σταματήσει τα πείσματα και τις κόντρες με τους καθηγητές και τα συγκεκριμένα παιδιά που τον ενοχλούσαν και να κοιτάζει μόνο τα μαθήματά του και τίποτα άλλο.
«Κι αυτά τα συνδικαλιστικά, τι τα θέλεις; Έχεις χρόνια μπροστά σου, σαν μεγαλώσεις, για να ασχοληθείς και μ΄αυτά», του είπε τελειώνοντας η μητέρα του και βγήκε στην αυλή για να μην τη δει να κλαίει.
Ο πατέρας του, του έδωσε άδικο, όχι, φυσικά επειδή δεν μαρτύρησε το συμμαθητή του-γι’ αυτό του είπε ένα μεγάλο μπράβο- αλλά γιατί δεν σεβάστηκε έναν εργαζόμενο-τον καθηγητή του- ο οποίος εκείνη την ώρα προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά του και να τους μεταδώσει αυτά που ήξερε.
«Είναι άδικο αυτό που έκανε ο Διευθυντής», επέμενε ο Ορέστης για να συνεχίσει.
«Γιατί να τιμωρήσει μόνο εμένα και όχι και τους υπόλοιπους; Είναι δικαιοσύνη αυτό;».
«Αν τιμωρούνταν και οι υπόλοιποι, η ευθύνη που έχεις ως Ορέστης, θα έπαυε να υπάρχει; Θα εξαφανιζόταν;», τον ρώτησε ο πατέρας του.
«Δεν λέω αυτό! Δεν καταλαβαίνεις!», είπε ο Ορέστης και κατευθύνθηκε, εκτός εαυτού, προς το δωμάτιό του.
Κατά το επόμενο χρονικό διάστημα, ο Ορέστης συνέχισε να νιώθει αδικημένος ενώ για τον Διευθυντή του ήταν πια σίγουρος πως πρόκειται για έναν άνθρωπο γεμάτο υποκρισία, άδικο ο οποίος τον είχε βάλει στο στόχαστρο γιατί του χαλούσε την εικόνα που ήθελε να εκπέμπει προς τα έξω το σχολείο που διεύθυνε.
Εξακολουθούσε να παραμελεί το διάβασμα και τις μαθητικές του υποχρεώσεις ενώ συνέχιζε να αργοπορεί στα μαθήματα. Σε κάποια δεν έμπαινε καθόλου μέσα. Έτσι, η επίδοσή του στα τεστ και τα διαγωνίσματα ήταν μέτρια, αφού και ο χρόνος μελέτης στο σπίτι του ήταν μηδαμινός.
Ένα από τα μαθήματα στα οποία είχε καιρό να πάει ήταν και αυτό της οικιακής οικονομίας. Κατά τη διάρκεια αυτού του μαθήματος έλαβε χώρα και το δεύτερο περιστατικό, στις αρχές του Φλεβάρη, με την έναρξη του τρίτου τριμήνου της σχολικής περιόδου.
Η καθηγήτρια του μαθήματος, μια μαυροφορεμένη κυρία άνω των 55, εμφανίστηκε στο σχολείο με καθυστέρηση δύο εβδομάδων, μετά την έναρξη του δεύτερου τριμήνου, καθώς στο ωρολόγιο πρόγραμμα, το μάθημα της Οικιακής Οικονομίας διδασκόταν στο δεύτερο και τρίτο τρίμηνο.
Από το πρώτο κιόλας μάθημα, φάνηκε ότι η καθηγήτρια δεν μπορούσε, σε καμιά περίπτωση, να διαχειριστεί τους μαθητές. Καθισμένη μόνιμα στην έδρα, βρισκόμενη σε μία κατάσταση θλίψης και στενοχώριας, έκανε το μάθημά της σα να απάγγειλε κάποιο ποίημα ενώ ταυτόχρονα μέσα στην τάξη γινόταν ο κακός χαμός.
Σχεδόν, όλοι οι μαθητές ήταν όρθιοι. Άλλοι, βρίσκονταν πάνω στις καρέκλες, άλλοι στα θρανία, άλλοι έπαιζαν βιβλιοπόλεμο και οι υπόλοιποι συζητούσαν μεταξύ τους. Ένας μαθητής, κρατώντας τσίλιες έξω από την πόρτα, ειδοποιούσε τους υπόλοιπους, όταν ακούγονταν τα βήματα του Διευθυντή στα σκαλιά.
Ο Ορέστης τα έβλεπε όλα αυτά και του ερχόταν να βάλει τα κλάματα.
Μια μέρα, κατά τη διάρκεια του μαθήματος, κι ενώ επικρατούσε ο ίδιος πανικός, μη αντέχοντας άλλο αυτή την κατάσταση, ανέβηκε στο θρανίο και φώναξε με όση δύναμη είχε:
«Σταματήστε επιτέλους! Έλεος! Μα είστε τόσο ηλίθιοι;».
«Άντε ρε φύτουκλα. Μας παριστάνεις συνέχεια τον καλό και τον δίκαιο», του απάντησε ο Λευτέρης κι έτρεξε να καθίσει στη θέση του.
Ο Ορέστης, δεν πήρε χαμπάρι τον τσιλιαδόρο που μπήκε στην αίθουσα και μετά από λίγο ακολούθησε και ο Διευθυντής.
Μπαίνοντας στην αίθουσα, αντίκρισε τον Ορέστη πάνω στο θρανίο να φωνάζει, βρισκόμενος εκτός ελέγχου.
«Ορέστη. Αμέσως στο γραφείο μου», ήταν τα πρώτα λόγια του Διευθυντή.
«Με τους υπόλοιπους, θα τα πούμε σε λίγο», συνέχισε και κίνησε για το γραφείο του.
Η καθηγήτρια, μη αντέχοντας την πίεση, ξέσπασε σε κλάματα και βγήκε τρέχοντας από την αίθουσα. Απόλυτη ησυχία επικράτησε στην τάξη μέχρι που χτύπησε το κουδούνι. Κανένας δεν είχε την παραμικρή διάθεση να πει ή να σχολιάσει κάτι.
Η καμπάνα για τον Ορέστη έπεσε βαριά. Διήμερη αποβολή και το ενδεχόμενο η διαγωγή του να μετατραπεί από «Κοσμιότατη» σε «Κοσμία», ήταν πλέον ορατό. Άλλωστε, τον είχε προειδοποιήσει πολλές φορές ο Διευθυντής για μια τέτοια εξέλιξη.
Οι γονείς του σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Όσες φορές κι αν προσπάθησαν να συζητήσουν μαζί του έβρισκαν απέναντί τους έναν τοίχο. Είχε κλειστεί στον εαυτό του προσπαθώντας να κατευνάσει τον θυμό και την οργή που ένιωθε. Παντού έβλεπε εχθρούς. Αδυνατούσε να δει τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση και να αναγνωρίσει τις δικές του ευθύνες μέσα στη ροή των γεγονότων.
Τις δύο μέρες της αποβολής του πήγαινε στο αγαπημένο του μέρος, στην άκρη στο ποτάμι, έξω από το χωριό του και καθόταν εκεί με τις ώρες.
Τα έβαζε με τον εαυτό του που δεν κατάφερε να σταματήσει αυτό που γινόταν στο μάθημα της Οικιακής Οικονομίας. Σκεφτόταν όλα όσα έγιναν τα τελευταία δύο χρόνια και προσπαθούσε να βρει μια άκρη. Πάσχιζε με τον εαυτό του να ξαναβρεί το νήμα από κει που το άφησε, να συνδεθεί και πάλι με τους στόχους και τα όνειρά του, μακριά από πείσματα και εγωισμούς. Είχε όμως κατασταλάξει σχετικά με το χαρακτήρα ορισμένων καθηγητών του αλλά και το ρόλο που θα έπρεπε να παίζει το σχολείο στην αντιμετώπιση της συμπεριφοράς διαφόρων μαθητών. Ήταν πλέον σίγουρος ότι όλοι οι μαθητές δεν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες ούτε και την ίδια αντιμετώπιση από τη μεριά του σχολείου και του Διευθυντή.
Στο επόμενο μάθημα της Οικιακής Οικονομίας μέσα στην αίθουσα μπήκε ο καθηγητής της γεωγραφίας.
«Η καθηγήτριά σας, βρίσκεται σε άδεια μετά από όσα συνέβησαν. Οφείλω να σας πω από μεριάς μου ότι η συμπεριφορά σας απέναντί της ήταν απαράδεκτη. Ενώ βλέπατε ότι δεν μπορούσε να σταθεί μέσα στην τάξη, εσείς, αντί να τη βοηθήσετε, τη χτυπήσατε χάμω σαν χταπόδι. Είναι σα να είδατε έναν τυφλό να προσπαθεί να περάσει το δρόμο και αντί να τον βοηθήσετε, του δώσατε μια κλωτσιά και τον ρίξατε στις ρόδες των αυτοκινήτων. Να σας ενημερώσω μόνο για κάτι. Τον περασμένο Αύγουστο η καθηγήτριά σας είχε ένα τροχαίο στο οποίο σκοτώθηκε ο άντρας της και ο ένας της γιος, 20 χρονών παλικάρι. Πήρε αναρρωτική άδεια για να συνέλθει. Αυτός ήταν και ο λόγος που ήρθε με καθυστέρηση στο σχολείο μας. Δυστυχώς, η Διεύθυνση Εκπαίδευσης την έστειλε πάλι για μάθημα πριν μπορέσει να το ξεπεράσει. Δεν έχω κάτι άλλο να σας πω. Κατεβείτε κάτω, έχετε κενό», είπε ο καθηγητής και αποχώρησε με σκυμμένο το κεφάλι, φανερά συγκινημένος.
Δύο μαθήτριες ξέσπασαν σε κλάματα, μη αντέχοντας την συναισθηματική φόρτιση και την ψυχική πίεση.
Στην τελετή αποφοίτησης για τους μαθητές της Γ τάξης, την οποία καθιέρωσε ο Διευθυντής τα τελευταία δύο χρόνια, παραδόθηκαν στους μαθητές τα απολυτήριά τους μαζί με ένα αναμνηστικό δίπλωμα.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, η υποκρισία, τα δακρύβρεχτα λόγια και οι βαρύγδουπες εκφράσεις δεν είχαν τελειωμό.
«Τούτο το σχολείο έχει έναν και μοναδικό σκοπό. Να μεταδώσει στους μαθητές το ήθος και την αριστεία», είπε ο Διευθυντής τελειώνοντας το λόγο του και προσπαθώντας, μάταια, να δακρύσει.
Φεύγοντας από την εκδήλωση, ο Ορέστης με τους γονείς του, συνάντησαν τον καθηγητή της γεωγραφίας.
«Ο Λυκειάρχης είναι φίλος μου. Του μίλησα για σένα και σε περιμένει. Να ξέρεις ότι η απόφαση για τη μείωση της διαγωγής σου δεν ήταν εύκολη. Ήμασταν πολλοί που δεν συμφωνούσαμε, αλλά υπήρχε ήδη εισήγηση για τη μείωση. Μην το βάζεις κάτω. Εμείς πιστεύουμε σε σένα. Πίστεψε και συ στον εαυτό σου και συνέχισε το όνειρό σου. Καλό καλοκαίρι», είπε ο καθηγητής. Χαιρέτησε τον Ορέστη και τους γονείς του και έφυγε.
Το ποια ήταν η εξέλιξή του, ίσως το δούμε κάποια άλλη στιγμή.
Τέλος
Σ.Σ
Το Γ7, βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά. Όποιος το διάβασε μπορεί να βρήκε από καμία μέχρι πάρα πολλές ομοιότητες στην προσωπική του διαδρομή, είτε ως μαθητής είτε ως εκπαιδευτικός. Τα ονόματα των προσώπων, για ευνόητους λόγους ήταν αλλαγμένα
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 8/5
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 8/5
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
