Alfavita Newsroom Έχουν περάσει πάνω από 35 χρόνια και είναι σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα.
Το 1ο Γυμνάσιο της μικρής επαρχιακής πόλης είχε τη φήμη ενός Κολεγίου. Εκεί, δεν εγγράφονταν τα παιδιά που έμεναν στα γύρω από την πόλη χωριά, αλλά μόνο οι γόνοι των κατοίκων που άνηκαν στην αστική τάξη της πόλης.
Μόνο οι μαθητές που προέρχονταν από μερικά χωριά, ανατολικά της πόλης, είχαν τη δυνατότητα, τελειώνοντας το δημοτικό στα χωριά τους, να συνεχίσουν στο 1ο Γυμνάσιο.
Σε ένα από αυτά τα χωριά, γεννήθηκε και ο μικρός μας φίλος ο Ορέστης, ο οποίος, σαν τελείωσε το δημοτικό πέρασε τις πύλες του ιστορικού και τιμημένου 1ου Γυμνασίου. Μαζί του και ο κολλητός του φίλος ο Αντώνης.
Του Ορέστη του άρεσαν πολύ τα γράμματα. Όλη την ώρα δεν έκανε τίποτε άλλο από το να ρωτάει. Ήθελε, αν γινόταν, να μάθει τα πάντα μέσα σε ένα λεπτό. Το όνειρό του ήταν να γίνει αστροναύτης. Το πίστευε και δεν δίσταζε να το ανακοινώνει σε όποιον τον ρωτούσε. Μερικοί τον έπαιρναν στο ψιλό μα σαν κουβέντιαζαν λίγα λεπτά μαζί του, έβλεπαν το μάτι του να γυαλίζει από αποφασιστικότητα και τη γλώσσα του να μην προλαβαίνει να εκφράσει τα όσα είχε στο μυαλό του.
Ο φίλος του ο Αντώνης, δεν ήταν των γραμμάτων. Του άρεσε να τριγυρνάει στα χωράφια, να ασχολείται με τη γη και να ζωγραφίζει. Ότι υπήρχε γύρω του και ότι είχε φωλιάσει στη φαντασία του, μπορούσε να το αποτυπώσει στο χαρτί τόσο καλά που δεν ξεχώριζες αν ήταν αληθινό ή ψεύτικο. Σε όποιο θρανίο και αν καθόταν ζωγράφιζε ολόκληρες ιστορίες. Το μετέτρεπε σε οριζόντια κινητή «θρανιογραφία». Καθόλου δεν άρεσε αυτό στον κύριο Χρυσαφόπουλο, το Διευθυντή του σχολείου. Κάθε τρεις και λίγο, ο Αντώνης, με ένα βρεγμένο πανί στο χέρι, έτριβε το θρανίο, σβήνοντας τις δημιουργίες του.
«Άμα είσαι τεμπέλης, όλη την ώρα ζωγραφίζεις», ήταν η συνηθισμένη ατάκα του Διευθυντή.
Και άντε πάλι από την αρχή ο Αντώνης, ξαναγέμιζε το θρανίο με τις εικόνες των ματιών και του μυαλού του. Το «τεμπέλης» όμως δεν μπορούσε να το δεχτεί ούτε αυτός ούτε κι ο πατέρας του. Πώς μπορεί να είναι τεμπέλης κάποιος που ήξερε σπιθαμή προς σπιθαμή το χωράφι του πατέρα του; Το σκάλιζε, το πότιζε, το ξεβοτάνιζε. Ε! Όχι και τεμπέλης!
Σαν ήρθε η ώρα να πάνε στην 1η Γυμνασίου, οι δύο φίλοι, μαζί με άλλους έξι μαθητές από τα γύρω χωριά, πήραν το λεωφορείο που περνούσε από το χωριό και μετά από ένα εικοσάλεπτο ταξίδι έφτασαν έξω από το Γυμνάσιο.
Μπήκαν στο προαύλιο και πολύ σύντομα ένιωσαν πολλά βλέμματα συμμαθητών τους να τους κοιτάζουν κάπως περίεργα.
Το ντύσιμο των 8 παιδιών πρόδιδε την κοινωνική τους τάξη ενώ η βαριά προφορά στην ομιλία τους πρόδιδε τον τόπο καταγωγή τους. Δεν χωρούσε καμία αμφιβολία. Τούτα τα παιδιά ήταν χωριατόπαιδα.
Τα μαθήματα άρχισαν, οι μέρες κυλούσαν σχετικά ευχάριστα για τον Ορέστη και τον Αντώνη οι οποίοι έτυχε να είναι και στο ίδιο τμήμα. Κάθονταν και στο ίδιο θρανίο. Τι θρανίο δηλαδή; Ο Αντώνης είχε αναλάβει δράση. Πρόλαβε και απεικόνισε πάνω του ολόκληρο το Γυμνάσιο. Με το προαύλιο, με τα παγκάκια γύρω-γύρω, με τα δέντρα διάσπαρτα και φυσικά δεν έλειπε η μουριά. Το αγαπημένο σημείο συνάντησης του ίδιου με τον Ορέστη. Εκεί περνούσαν συνήθως τα διαλλείματα. Αν τύχαινε να είχαν και χαρτζιλίκι, έπαιρναν λεμονάδα με φιστίκι αράπικο και έπιαναν την κουβέντα. Για τους καθηγητές, για την πόλη, για τους συμμαθητές τους και κάποιες φορές, δειλά-δειλά, μιλούσαν και για τις συμμαθήτριές τους.
Εκείνη τη μέρα το κουδούνι χτύπησε για μέσα. Ήταν η τρίτη διδακτική ώρα και είχαν Ιστορία. 5ος αιώνας π.χ. Ο χρυσός αιώνας του Περικλή.
Το μάθημα ξεκίνησε με εξέταση. Η καθηγήτριά τους άρχισε να ρωτάει σχετικά και επικέντρωνε στο ζήτημα της Δημοκρατίας. Κάποιος μαθητής τόνισε, απαντώντας, πως τότε γεννήθηκε για πρώτη φορά στον κόσμο η Δημοκρατία. Η πλειοψηφία, με την ψήφο της, αποφάσιζε στη Συνέλευση του Δήμου και η μειοψηφία όφειλε να υπακούσει.
Ο Ορέστης, σήκωσε διστακτικά το χέρι του.
«Τι θέλεις παιδί μου;»
«Να ρωτήσω κάτι κυρία».
«Λέγε».
«Δικαίωμα ψήφου είχαν όλοι οι κάτοικοι των Αθηνών;»
«Όλοι όσοι ήταν πολίτες των Αθηνών».
«Και οι γυναίκες;»
«Ε! Οι γυναίκες όχι».
«Οι δούλοι, οι μέτοικοι;»
«Όχι, αυτοί δεν είχαν δικαίωμα ψήφου».
«Τότε, γιατί λέμε ότι υπήρχε Δημοκρατία, όταν η περισσότεροι κάτοικοι δεν είχαν δικαίωμα ψήφου;»
Για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε σιωπή. Όλα τα παιδιά γύρισαν και κοίταξαν τον Ορέστη. Η καθηγήτρια αισθάνθηκε αμήχανα.
«Όλα αυτά, πρέπει να τα εντάξεις στις συνθήκες που επικρατούσαν την εποχή εκείνη. Μην κάνεις σύγκριση με τη σημερινή εποχή».
Ο Αντώνης φούσκωσε από περηφάνια για το θάρρος του φίλου του.
Κάποιοι από τους συμμαθητές του άρχισαν να σχολιάζουν μεταξύ τους:
«Έχει δίκιο ο Ορέστης»
«Σιγά μην έχει δίκιο! Ο παλιοχωριάτης. Όλο τον έξυπνο θέλει να κάνει. Δεν κοιτάει τα χάλια του που δεν ξέρει να μιλήσει!»
Την επόμενη ώρα είχαν Έκθεση. Με το που μπήκε μέσα ο καθηγητής, προχώρησε προς το θρανίο των δύο παιδιών.
«Τι το πέρασες το θρανίο νεαρέ;» είπε με αυστηρό ύφος απευθυνόμενος στον Αντώνη.
«Από το σπίτι σου το έφερες; Στο σπίτι σου ζωγραφίζεις πάνω στα τραπέζια; Την περιουσία του σχολείου πρέπει να την προστατεύετε και όχι να την καταστρέφετε. Το σχολείο είναι το δεύτερο σπίτι σας. Είναι ο χώρος όπου θα αποκτήσετε γνώσεις και θα καλλιεργήσετε την ψυχή και τα ταλέντα σας. Στο διάλλειμα να φροντίσεις να σβήσεις αυτά που έχεις ζωγραφίσει πάνω του. Εντάξει;», τέλειωσε το λόγο του με απειλητικό τόνο.
«Τότε γιατί πρέπει να σβήσει όσα ζωγράφισε;», ακούστηκε η φωνή του Ορέστη σπάζοντας την απόλυτη σιωπή που επικρατούσε.
Ο καθηγητής, γύρισε, αν και ήταν σχεδόν βέβαιος, για να δει ποιος ήταν αυτός που τόλμησε να του αντιμιλήσει.
«Για ξαναπέστο αυτό που είπες γιατί δεν το κατάλαβα».
«Είπα, κύριε καθηγητά, ότι αφού στο σχολείο καλλιεργούμε τα ταλέντα μας, γιατί θα πρέπει ο Αντώνης να σβήσει τη ζωγραφιά του; Δεν το βλέπετε ότι έχει ταλέντο;»
«Είσαι αναιδέστατος και παριστάνεις τον έξυπνο»
«Μην τον λέτε έτσι κύριε», πετάχτηκε ο Αντώνης.
«Νάτα μας! Κι εσύ τι είσαι; Δικηγόρος του;»
«Φίλος του είμαι. Αδερφός του».
«Μάλλον, κάποιος πρέπει να σας μάθει τρόπους, αφού δεν φρόντισαν οι γονείς σας να το κάνουν».
«Δε νομίζω να είπα κάτι που δεν έπρεπε, κάτι που προσβλητικό», πήρε το λόγο ο Ορέστης.
«Δίκιο έχει κύριε», συμπλήρωσε ο Αντώνης.
«Αυτή τη στιγμή, σηκωθείτε και πάτε στο γραφείο του Διευθυντή να του πείτε ότι μου αντιμιλήσατε κι εκείνος θα αποφασίσει για την τιμωρία σας. Εδώ είναι το 1ο Γυμνάσιο, δεν είναι το Δημοτικό του χωριού σας» και απευθυνόμενος στον απουσιολόγο του τμήματος, του είπε:
«Βάλε απουσία και στους δύο».
«Ευχαρίστως», είπε εκείνος με ένα χαμόγελο ικανοποίησης.
Τα δύο παιδιά, έφτασαν έξω από την πόρτα του Διευθυντή και ένας κρύος ιδρώτας άρχισε να τους λούζει. Χτύπησαν την πόρτα και μπήκαν μέσα. Το χτύπημα του κουδουνιού για διάλλειμα του βρήκε ακόμη μέσα. Μετά από δύο λεπτά η πόρτα άνοιξε.
«Συνεχίστε το μάθημά σας και αύριο θέλω να έρθουν οι γονείς σας να με βρουν. Να ξέρετε ότι είναι η τελευταία φορά που δεν σας τιμωρώ. Ετούτο το σχολείο δουλεύει με κανόνες και αρχές. Γι’ αυτό και ξεχωρίζει. Όμως, δίνει πάντα την ευκαιρία στους μαθητές που εμφανίζουν παραβατικές συμπεριφορές, να διορθώνονται. Τούτο το σχολείο ξέρει να συγχωρεί».
Με το που βγήκαν οι δύο μαθητές στο προαύλιο, άρχισαν σιγά-σιγά να τους πλησιάζουν αρκετοί συμμαθητές τους για να μάθουν τι είχε συμβεί.
«Αν το μάθει ο πατέρας μου θα με σκοτώσει. Πώς θα του το πω;», αναρωτήθηκε ο Αντώνης.
«Δεν έκανες κάτι κακό. Θα τους πούμε την αλήθεια», τον καθησύχασε ο Ορέστης.
Τα δύο παιδιά, δεν είχαν όρεξη για κουβέντα. Το μυαλό τους κόλλησε στο απόγευμα της ίδιας μέρας και στην επιστροφή τους στο σπίτι.
Συνεχίζεται…
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 8/5
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 8/5
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
