Πως μπορούμε να καθορίζουμε τι εμφανίζεται όταν γκουγκλάρουν το όνομα μας;

Η όλη συζήτηση που οδήγησε στην απόφαση ξεκίνησε από την υπόθεση ενός ανθρώπου στην Ισπανία, του Μάριο Κοστέχα που ανακάλυψε ότι στις μηχανές αναζήτησης εμφανιζόταν δημοπρασία για το σπίτι του και το χρέος του, σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε το 1998 και είχε ψηφιοποιηθεί. Το χρέος του τακτοποιήθηκε, όμως 12 χρόνια αργότερα το δημοσίευμα τον εξέθετε ακόμα. Ζήτησε έτσι από τη Google να το κατεβάσει, αλλά εκείνη δεν το έπραξε, καθώς ήταν νόμιμη πνευματική ιδιοκτησία εφημερίδας.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του koolnews.gr ο Κοστέχα έφτασε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και με χαρά υποδέχθηκε την απόφαση. Πλέον, πρέπει και το ισπανικό δίκαιο να συμβαδίσει με την απόφαση ώστε το δημοσίευμα να «κατέβει». Η Huffington Post μάλιστα αναφέρει ότι υπάρχουν 200 ανάλογες υποθέσεις στα ισπανικά δικαστήρια.

Έτσι, ο εν λόγω νόμος θα έχει εφαρμογή στις 28 χώρες της Ευρώπης, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι κοσμογονικό πρακτικά. Μέχρι σήμερα η απάντηση της Google ήταν ότι ο εκάστοτε διαμαρτυρόμενος ή θιγόμενος θα έπρεπε να τα βγάλει πέρα με την ιστοσελίδα που είχε δημοσιεύσει το δημοσίευμα. Πλέον, θα πρέπει η ίδια να αφαιρεί το συγκεκριμένο αποτέλεσμα από τις μηχανές αναζήτησης της.

Φυσικά, αυτή η απόφαση εκτός από το πανηγύρι στην πλευρά των θιγομένων, έφερε και δυσαρέσκεια στη μεριά των ιστοσελίδων, αφού πλέον αν γίνει η αρχή ένα μεγάλο μέρος του αρχείου τους δεν θα μπορεί να είναι ελεύθερο στο διαδικτυακό κοινό.

Το φιλοσοφικό ζήτημα που ανακύπτει είναι ότι με αυτόν τον τρόπο, με το «Δικαίωμα της Λήθης», το Internet θα στραφεί στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που ήθελε, δηλαδή να λειτουργεί ως υποστηρικτικό μνήμης των ανθρώπων. Επιπρόσθετα, θα τεθεί πρόβλημα με το ποιες ειδήσεις θα πρέπει να μην εμφανίζονται, καθώς αν το αίτημα γίνεται από έναν παιδεραστή ή δολοφόνο, ποια η θέση της Google;

 

Διαβάστε περισσότερα επ΄αυτού στη Huffington Post.