Καταδικάζοντας την καταδίκη απ’ όπου κι αν προέρχεται…

Η βία που νοιώθει ο καταδικασμένος από ποιόν θα καταδικαστεί;

 

Πόσο καταδικαστικό είναι για μια κοινωνία που θέλει να λέγεται δημοκρατική, όλα τα μέλη της να έχουν από μια καταδίκη και να την εκσφενδονίζουν κατά το δοκούν;

 

Εάν στο κράτος λειτουργούσε η Δικαιοσύνη, δεν θα επέτρεπε σε πολιτικάντηδες και δημοσιογράφους να καταδικάζουν από τα τηλεοπτικά παράθυρα.

 

Καταδικάζοντας τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, καταδικάζεις τους ήρωες για τις πράξεις των οποίων δηλώνεις «υπερήφανος», «απόγονος» και «άξιος συνεχιστής».

 

Εάν δεν καταδικάσω αυτό που καταδικάζεις, θα με καταδικάσεις. Και καταδικασμένος θα εξακολουθώ να σε ρωτάω: την Άγνοια, την Ανοησία και τη Σκοπιμότητα, ποιός θα την καταδικάσει;

 

  Σε μία χώρα όπου οι πολίτες της έχουν εύκολη την κριτική αλλά όχι την κριτική σκέψη, το ζήτημα δεν είναι να καταδικάζουμε απερίσκεπτα ό,τι ενδεχομένως δεν μας εκφράζει. Μπορούμε να καταδικάζουμε απ' το πρωί μέχρι το βράδυ, από τη σωματική βία μέχρι τον αέρα που αναπνέουμε, να επαναλαμβάνουμε με θρησκευτική μηχανιστική ευλάβεια τις ίδιες κλισέ ατάκες (κάτι σαν την πολιτική έκφραση του «Απετάξω τω Σατανά; - Απεταξάμην»), αλλά κάτι τέτοιο, αν δεν είναι υποκριτικό, είναι σίγουρα σοβαρά προβληματικό ως προς τη σύλληψή του. Αντί να «καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται», οφείλουμε να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τη βία κι από που – πολιτικά, κοινωνικά, ψυχολογικά – αυτή προέρχεται. Και είναι άλλο πράγμα η αιτιολόγηση, άλλο η κατανόηση και άλλο η αποδοχή, η ανοχή ή η επιβράβευση.

 

Από Αξιοπρέπεια & Αντοχή