Το πρότυπό μου είναι οι μαθητές μου...

΄Οταν εργαζόμουν στην εκπαίδευση, κάθε φορά που έπρεπε να καταχωρήσω βαθμολογία, με έπιανε αμηχανία. Έπιανα το μπλοκάκι, το κοιτούσα, ξαναέλεγχα τα γραπτά, έγραφα, έσβηνα...

 Οι μαθητές μου ήταν όλοι άριστοι.

Ο Δημήτρης, με σύνδρομο υπερκινητικότητας, έγραφε έκθεση, χωρίς να σηκωθεί ούτε μια φορά από τη θέση του για μια ολόκληρη ώρα! Κι ο Ενέο, με τα σπαστά ελληνικά, διάβαζε μια παράγραφο χωρίς ούτε ένα λαθάκι! Η Έμμα, με κινητικές δυσκολίες ερχόταν κάθε μέρα στο σχολείο με το λεωφορείο, ακόμα και με κακοκαιρία. Αυτό από μόνο του άξιζε άριστα. Άριστα άξιζαν και οι συμμαθητές της που κάθονταν μέσα στα διαλείμματα να της κάνουν παρέα. Ο Γιώργος, στα 15 του, έμεινε χωρίς μαμά και έκανε αυτός τις δουλειές του σπιτιού, για να βοηθά τον πατέρα του. Ο Χρήστος έγραφε ποιήματα και ζωγράφιζε κάτι φανταστικά graffiti, η Μαρία ήταν ευγενέστατη, η Ελένη έπαιζε κιθάρα, ο Διονύσης, λίγο μεγαλύτερος από τους συμμαθητές του, τα βράδια δούλευε για να συντηρεί την οικογένειά του. Η Αλίκη, στις σχολικές γιορτές χόρευε παραδοσιακούς χορούς κι έκανε  τους συμμαθητές της περήφανους για την ιδιαίτερη καταγωγή τους. Ήταν λοιπόν όλοι άριστοι, ο καθένας για διαφορετικό λόγο.

 Βέβαια, το άριστα δεν το είδαν όλοι στον έλεγχο επίδοσης,  καθώς, δεν επιτρέπεται να αξιολογούμε τους μαθητές μας με βάση τον αγώνα που δίνουν για τη ζωή, την ειλικρίνειά τους, τη συμπαράστασή τους στους αδυνάτους, ή το αν κάποιος από αυτούς είχε τα κότσια να ξεκόψει από τις 'κακές' παρέες ή αν έχει το πιο αγνό και καθαρό  βλέμμα του κόσμου κι ας μεγαλώνει μέσα στα σκουπίδια.

 Ήταν, ωστόσο άριστοι οι μαθητές μου και για έναν λόγο κοινό: Τολμούσαν να ονειρευτούν και ξέρω ότι δεν τα παρατούν ακόμα και αν ζουν στην Ελλάδα της αβεβαιότητας.

 Θέλω λοιπόν να τους συγχαρώ. Για εμένα θα είναι πάντα ''οι πρώτοι των πρώτων'' ακόμα και χωρίς άριστα στον έλεγχο.

 Θέλω επίσης να τους ζητήσω συγγνώμη, επειδή δεν μπορώ να γίνω το πρότυπό τους. Ηττήθηκα γαρ.

Θέλω, τέλος να τους ευχαριστήσω, γιατί όταν φοβάμαι να κοιτάξω αυτήν την άνεργη  στον καθρέφτη, γίνονται εκείνοι το πρότυπό μου, χωρίς να το γνωρίζουν και από αυτούς αντλώ θάρρος και ελπίδα. Ελπίδα ότι η άνεργη θα φύγει κάποια μέρα από τον καθρέφτη και θα δω επιτέλους ξανά  την''κυρία''.

 

ι.κ. πε02