Παιδιά ενός κατώτερου Θεού

.-Μπαμπάκα  μου  σε ποιο  σχολείο  θα  πάω  φέτος;   Ρωτάει  ο  μικρός  μου.  

-Θα είμαι  με  τον  φίλο  μου  τον  Αντώνη όπως  πέρσι   ή  με  τον φίλο  μου  τον Γιώργο  όπως πρόπερσι; Θα  μείνω μαζί  σου   ή  με την  μαμά; Θα είμαι  με τα  αδέλφια  μου  ή  όχι; 

 Τι  να  του  απαντήσω  και  εγώ δεν  ξέρω.  Να του  πω  “   θα  είσαι  σε  καλύτερο  σχολείο με  διαφορετικούς  φίλους και  δασκάλα, αλλά  θα    συνηθίσεις  γρήγορα. Θα    δεις  ότι  θα  περάσεις  καλά ” .Τα ίδια  του  λέω  εδώ  και  δύο χρόνια . Θα με  πιστέψει ή πρέπει  να  του  πω  την  αλήθεια;  Να  του  πω  ότι  μετά  από δύο  χρόνια υποχρεωτικής  “εξορίας ” δεν πήρα  μετάθεση, να του πω  ότι  οι  αποσπάσεις  δεν ανακοινώνονται άρα  θα πρέπει  να  φύγω  από  την μια  άκρη  της  Ελλάδας  στην  άλλη , με  την  ελπίδα  ότι θα  γυρίσω κοντά  του και  δεν  θα  χρειαστεί  να  τον πάρω  μαζί μου.

 

 Η κορούλα  μου  από  την  άλλη  μεριά  είναι  σίγουρη ότι  θα  είμαστε  όλοι  μαζί στο  σπίτι  μας  , όπως  παλιά. Η ιδέα της διαλυμένης οικογένειας  δεν χωρά στο  μυαλουδάκι της. Τι μπορώ  να  της πω; 

 Ο μεγάλος  μου γιος  που  θα  πάει στη Α' Λυκείου  στο νέο  σχολείο δεν μιλά . Έχει καταλάβει  ότι  άλλοι  αποφασίζουν  για  μας ,χωρίς  εμάς. Εξάλλου η ζωή  είναι  όπως  στο Facebook , γράφεις -ξεγράφεις  φίλους , σπίτι , οικογένεια  , γονείς , σχολείο , καθηγητές. 

 

Παιδιά  μου   εσείς  δεν  είστε  όπως   τα άλλα  παιδιά. Έχετε  την  ατυχία να  έχετε πατέρα εκπαιδευτικό. 

Ένα πλανόδιο πομπό  γνώσεων  και  δεξιοτήτων  που  είναι  ένα  σκέτο  νούμερο  για το  υπουργείο  παιδείας.  

 

Φαίνεται  ότι  είστε  παιδιά  ενός κατώτερου  Θεού!

 

Π.Γ.