Νίκος Μακρής Φτωχές είναι οι λέξεις για να περιγράψουν τη θλίψη και την οδύνη που σκόρπισε η είδηση του θανάτου του Γιώργου Φυσάκη, ιστορικού ηγέτη της ΟΙΕΛΕ, διανοούμενου και γνήσιου δασκάλου.
Έφυγε από τη ζωή χθες το βράδυ, αφήνοντας πίσω του ένα ανεκτίμητο αποτύπωμα στους αγώνες για τη δημοκρατία στην εκπαίδευση και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών.
Στο «επέκεινα», όπως έγραφαν συγκινημένοι οι συνάδελφοί του, θα συναντήσει τον έτερο μεγάλο της Ομοσπονδίας, Μιχάλη Κουρουτό, που έφυγε τον Δεκέμβρη του 2021.
Η ανακοίνωση της ΟΙΕΛΕ: «Έφυγε» ο τελευταίος χαμένος ποιητής, ο ονειροπόλος, ο ρομαντικός, ο αγωνιστής. Έφυγε ο ιστορικός ηγέτης της ΟΙΕΛΕ, Γιώργος Φυσάκης
Είναι φτωχές οι λέξεις για να περιγράψουν την θλίψη και την οδύνη μας για την είδηση του θανάτου ενός μεγάλου. Ενός πραγματικού ηγέτη, ενός γνήσιου συνδικαλιστή, ενός διανοούμενου, μιας κορυφαίας προσωπικότητας στο χώρο της Αριστεράς, ενός δασκάλου. Ο Γιώργος Φυσάκης, ιστορικός ηγέτης της ΟΙΕΛΕ, κίνησε χθες βράδυ για το επέκεινα όπου θα συναντήσει τον έτερο μεγάλο του κλάδου μας, τον Μιχάλη Κουρουτό που μας άφησε το Δεκέμβρη του 2021.
Ο Γιώργος Φυσάκης σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Μαθηματικός με βαθύτατες ανησυχίες, σμίλευε τις ψυχές των μαθητών του με αξίες και ιδανικά. Γεννήθηκε τον Φλεβάρη του 1932 στην Επισκοπή Χανίων, το δεύτερο από τα 7 παιδιά της οικογένειας του Παυλή και της Κορίνας Φυσάκη. Είχε έντονες μνήμες από την εισβολή των ναζί στην Κρήτη.
«Ξάφνου μαύρισε ο ουρανός, κοίταξα πάνω και είδα εκατοντάδες αεροπλάνα, τα πέρασα για εγγλέζικα, άρχισα να χαιρετώ, αλλά εκείνα έριξαν βόμβες, άνθρωποι ούρλιαζαν, παιδιά πέθαιναν κι εγώ να αναρωτιέμαι: Μα, καλά, δεν καλλιεργούν κι αυτοί αμπέλια; Ποτέ δεν έλυσα την πρώτη μεταφυσική μου απορία…».
Ξεκίνησε την υπηρεσία του στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης στη Νάξο, στη Σχολή Ουρσουλινών. Εκεί τον βρήκε η Χούντα των Συνταγματαρχών που τον είχε στο στόχαστρο για τις δημοκρατικές του ιδέες και την κοινωνική του δράση. «Έχει το χάρισμα της πειθούς και γι’ αυτό είναι λίαν επικίνδυνος» έγραφε ο φάκελος που αιτιολογούσε την απόλυσή του. Όπως περιέγραφε η Αρετή Αθανασίου 26 χρόνια πριν στη εφημερίδα «Τα Νέα» για την απομάκρυνση του Φυσάκη από το σχολείο τον Ιανουάριο του 1968:
Μπήκε σε όλες τις τάξεις, στάθηκε μπροστά στους μαυροπίνακες. Και άφησε, αυτός ο δυσλεκτικός, που ποτέ δεν μπορούσε να καταγράψει σκέψεις παρά μόνο να τις εκφέρει, γραμμένο ανορθόγραφα, με άσπρη κιμωλία, το μήνυμα:
«Να θυμάστε πάντα τις συζητήσεις και αναζητήσεις μας. Να αντιστέκεστε! Και να επιλέγετε από τις γραμμές την ίσια! Και από το φως, το φως του ήλιου…».
|
Με το φως της ημέρας, οι εκατόν εξήντα ξαγρυπνημένες Ουρσουλίνες της Νάξου «χρέωναν» τη μαθητική τους συνείδηση με ένα μοναδικό «ξύπνημα». Δύο ημέρες πριν, στις 19 Ιανουαρίου, ο ίδιος τούς ανακοίνωσε στο αμφιθέατρο του σχολείου την «κατάργησή» του, για «αντεθνική δράση» και «δημοτικιστική αθλιότητα». Αγκαλιάστηκαν και έκλαψαν όλοι μαζί. Η χούντα δεν μπορούσε να τους κλέψει το όραμα. Μάζεψε τα πράγματά του την επομένη και την ώρα που κατηφόριζε, τις άκουσε… Γύρισε και τις είδε. Μία προς μία. Αγκιστρωμένες στα κάγκελα, οι Ουρσουλίνες του να τραγουδούν: «… μας πήραν οι φασίστες το γελαστό παιδί…». Το ίδιο βράδυ, ο εκτοπισμένος 36χρονος λυκειάρχης έκανε αυτό που μόνο σε έναν έφηβο συγχωρείται: «Εισέβαλε» στο σχολείο! Και λίγες ώρες αργότερα, τις είδε πάλι, «φρουρούμενος» στο κατάστρωμα του καραβιού, να «αιωρούνται λυγερές σαν καλαμιές στην προκυμαία», να σπάζουν τον κλοιό των αστυνομικών και να τον αποχαιρετάνε με φλογερά δάκρυα.»
Για τέσσερα χρόνια ο Έλληνας «Χαμένος Ποιητής» ήταν ανεπιθύμητος, δεν μπορούσε να διδάξει και έπρεπε να παρουσιάζεται στο αστυνομικό τμήμα καθημερινά «δι’ υπόθεσίν του». Η διεθνής κινητοποίηση οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων υποχρεώνει τη δικτατορία να αφήσει τον Φυσάκη να διδδάξει. Όχι, φυσικά στο δημόσιο, αλλά στην ιδιωτική εκπαίδευση που αποτελούσε τότε καταφύγιο για πολλούς αριστερούς εκπαιδευτικούς. Αρχικά στη Σχολή Χατζηδάκη και μετέπειτα στη Σχολή Χιλλ, το ιστορικό σχολείο στο κέντρο της Αθήνας.
Μετά, τα πρώτα του βήματα στην ΟΙΕΛΕ. Μέσα στη βράση της Μεταπολίτευσης ο κλάδος έψαχνε να βρει εκπροσώπηση, καθώς μέχρι το 1974 τα σωματεία είχαν «δοτές» διοικήσεις από τη Χούντα. Τότε μια ομάδα νέων συναδέλφων με ελάχιστη πολιτική εμπειρία «όργωσε» τα ιδιωτικά σχολεία και εξελέγη έτσι η πρώτη Συντονιστική Επιτροπή της Ομοσπονδίας. Στην πρώτη συγκέντρωση τέθηκαν και οι θεμελιώδεις αρχές που ακόμη και σήμερα τηρούνται από την εκάστοτε ηγεσία της ΟΙΕΛΕ: «Μακριά από κόμματα, από την πολιτική εξουσία, από τον εργοδότη».
Ήταν αυτός που ως Πρόεδρος της Ομοσπονδίας καθοδήγησε την ηρωική, δίμηνη απεργία των ιδιωτικών εκπαιδευτικών το 1976 που ανάγκασε την κυβέρνηση Καραμανλή και τον τότε Υπουργό Γ. Ράλλη να ψηφίσουν το νόμο 682/77, που σε μεγάλο βαθμό ισχύει μέχρι σήμερα. Σημαντική στιγμή της πορείας του στα κοινά ήταν η πρόταση που του έγινε την περίοδο της Οικουμενικής κυβέρνησης (1989-90) – «όχι από το κόμμα μου, από άλλο κόμμα» – για να αναλάβει Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας. Η αντίδραση ενός σκοτεινού, τότε, κατεστημένου, άμεση. Ακραίες, σχεδόν υβριστικές, επιστολές σχολαρχών εστάλησαν στην τότε πολιτική ηγεσία, ενώ επιστολή προκειμένου να μην αναλάβει τη θέση ο «ασεβής Φυσάκης» έστειλε ακόμη και ο τότε Αρχιεπίσκοπος!
Μετά από 15 έτη στο τιμόνι της ΟΙΕΛΕ, αποχώρησε για τη δημόσια εκπαίδευση όπου ολοκλήρωσε την εκπαιδευτική του θητεία το 1995, στο 5ο Λύκειο Αμαρουσίου. Οι μαθητές του τού χάρισαν την βιντεοκασέτα με τον τίτλο: «Στον κύριό μας με αγάπη». Για τον «απίστευτο κύριο Τέλειο», όπως τον αποκαλούσαν όλα τα παιδιά του! Ένα χρόνο μετά, στο αποχαιρετιστήριο πάρτι της αφυπηρέτησής του, πάνω από 400 μαθητές του παραβρέθηκαν για να τιμήσουν έναν μεγάλο δάσκαλο.
Στο κλείσιμο των 90 ετών του, ο Γιώργος Φυσάκης προχώρησε σε μια συγκλονιστική χειρονομία, χαρίζοντας μέρος του αρχείου του στην ΟΙΕΛΕ. Στο υλικό αυτό που σύντομα θα ολοκληρωθεί η ψηφιοποίησή του για να είναι προσβάσιμο σε κάθε εκπαιδευτικό, περιλαμβάνονται πρωτότυπες εκδόσεις, αφίσες, φυλλάδια, πρακτικά συνεδριάσεων και συναντήσεων, ηχητικά και φωτογραφικά ντοκουμέντα.
Φεύγει, λοιπόν, ένας σπουδαίος, ένας ανεπανάληπτος ηγέτης. Φτιαγμένος από ένα σπάνιο υλικό που δεν υπάρχει σήμερα. Σφυρηλατημένος από σκληρούς αγώνες, πιστός στην υπόθεση μιας εκπαίδευσης δημοκρατικής με δικαιώματα για τους λειτουργούς της. Παρακολουθούσε καθημερινά την πορεία της Ομοσπονδίας, επικοινωνώντας συχνά με τους εκπροσώπους της για συμβουλές. «Ξέρω ότι ζείτε σε δύσκολες εποχές, ίσως ακόμη πιο δύσκολες κι από τις δικές μας. Είναι όμως χρέος όλων μας ο αγώνας να συνεχίζεται», τόνιζε.
Έτσι θα τον θυμόμαστε. Αγέρωχο, με το τσιμπούκι του στο χέρι, με το βλέμμα του να ατενίζει το μέλλον της εκπαίδευσης, τις θάλασσες της αγαπημένης του Κρήτης, τους συναδέλφους του, τους μαθητές του. Και δεν ξεχνάμε την ρήση του που έχει περάσει στην ιστορία του κλάδου μας:
«Οι ιδιοκτήτες παλεύουν με τα λεφτά τους για τα λεφτά τους, οι εκπαιδευτικοί παλεύουν με τους αγώνες τους για την παιδεία».
Η πολιτική κηδεία του Γιώργου Φυσάκη θα γίνει την Τρίτη στη 1 μ.μ. στο Κοιμητήριο Αμαρουσίου.
ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ. ΤΗΣ Ο.Ι.Ε.Λ.Ε.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΓΛΗΣ
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Νέο Προσκλητήριο Προσλήψεων Εκπαιδευτών Ενηλίκων: Αφορά όλα τα πτυχία ΑΕΙ-ΤΕΙ - Πιστοποιηθείτε άμεσα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 19/10
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
