Ναι, ναι, όλοι από τα ίδια υλικά είμαστε φτιαγμένοι, στις δόσεις μοναχά διαφέρουμε.
Μα νότες βγάζει το βιολί, νότες και το ταμπούρλο - οι δόσεις των υλικών είναι που κάνουν τη διαφορά της ποιότητας στο τέλος.
Ξεφεύγει ένα συστατικό λίγο παραπάνω εδώ κι αφήνει άρωμα πολύ, μα την ‘ακούς’ αταίριαστα αλμυρή στο τέλος την ουσία. Αλλού πάλι αυτή είναι υδαρής και απροσδιόριστη, αλλού πυκνή, μα τόσο στεγνή κι ομοιόμορφη, που πρώτη και τελευταία γεύση διαφορά δεν έχουν - χρόνια να κάνεις να την ξαναβρείς, ολόιδια θα ‘ναι.
Μία στις χίλιες όμως, πέφτεις πάνω σε μίγμα σπάνιο, εξαίσιο, που μοιάζει να τα ‘χει όλα στον υπερθετικό βαθμό κι ωστόσο χωρίς ανάρμοστη υπερβολή. Ευστροφία κι οξύνοια να υποκλίνεσαι, μνήμη ακριβείας και γνώσεις να θαυμάζεις, φαντασία κι ευαισθησία να μη μπορείς να κρύψεις τη ζήλια σου. Άνθρωποι άξιοι και φιλόδοξοι, σίγουρα, αλλά με σωστό τρόπο - για το κοινό καλό - και μαζί δίκαιοι κι έτοιμοι ν’ αναγνωρίσουν την αξία του άλλου χωρίς φόβο, ελεύθεροι από φθόνο, τίμιοι, σεμνοί. Αυτοί είναι, λέω, άνθρωποι διαμάντια. Απ’ αυτούς, όποτε το θέλησε, πήρε η ιστορία κι έφτιαξε φάρους και πυλώνες - και το μετράω σαν τιμή της τύχης μου που γνώρισα ή άκουσα για τέτοιους, έστω λίγους.
Πάει καιρός, όμως, που - κι ανάμεσα σ’ αυτούς ακόμα, μοναχά σ’ έναν απ’ τους χίλιους - υποπτεύομαι την ύπαρξη ενός φευγαλέου συστατικού που δεν ξέρω πώς να τ’ ονομάσω. Είναι μια ποιότητα άπιαστη, σαν μυστικό ανατολίτικο μπαχάρι, που κάνει το μίγμα κάθε φορά ν’ αλλάζει και να ισορροπεί, θαρρείς, εκεί ακριβώς που πρέπει, για τον καθένα που το γεύεται. Είναι αυτό που δένει ωραία και σφιχτά την ασύλληπτη ευφυΐα με την απεριόριστη κατανόηση του άλλου, που παντρεύει το όξινο της αμείλικτης μνήμης με την γλυκύτητα της συγχώρεσης, που εμπλουτίζει το λεπτό άρωμα της πιο ευαίσθητης φαντασίας με τα δικά μας χνώτα, των πολλών και πτωχών, επειδή δεν επιτρέπει στον εαυτό της να μας αφήσει πίσω.
Ούτε υλικό στη φύση ξέρω να παρομοιάσω με τέτοιον άνθρωπο. Υπάρχει μήπως κάτι που κάθε φορά που το συναντάς αστράφτει όλο και περισσότερο και σε οδηγεί σαν διαμάντι, μα σαν πέσεις, γίνεται βαμβάκι για την πληγή σου κι όταν χρειαστεί, μοιράζεται μαζί σου τις τραγικές σου αβεβαιότητες και γίνεται μαντήλι για τη θλίψη σου;
Καθόλου δεν σκοτίζομαι όμως για τις λέξεις. Εγώ γνώρισα τον άνθρωπο τον ίδιο. Τον συνάντησα τελευταία σ’ ένα χωριουδάκι που το λένε Μάρθα, στους πρόποδες των Λασιθιώτικων, κάτω από τον Αφέντη Χριστό, με θέα στον κάμπο μέχρι μακριά στη Μεσαρά, κι αφού μιλήσαμε ώρα πολλή, τον φίλησα σταυρωτά και τον χαιρέτησα πριν πέντε χρόνια. Ευχήθηκα για ξανά, σύντομα, λίγο με διόρθωσε : “να δώσει” - μα σε μένα δε θα δώσει πια. Έφυγε τις προάλλες, πέταξε πρώτα επειγόντως με ελικόπτερο, έμαθα, κι ύστερα, ελπίζω, όπως άξιζε - ήρεμα πια κι ευτυχισμένος - για όπου ήθελε ο ίδιος.
Θα ανάψω λοιπόν αύριο ένα κερί για χάρη του - κι ας μην έφτασα ακόμα στη μόνη βεβαιότητα που έμοιαζε να φωτίζει εκείνον - και θα κρατήσω στο δικό μου κρυφό λεξικό το όνομά του, να σημαίνει την πιο ζεστή, γλυκιά, αξιοθαύμαστη κι αξιαγάπητη ανθρώπινη παρουσία.
Θα κάνω όμως και την ευχή - και παρακαλώ ακολουθήστε με σ’ αυτό, κάτι μου λέει πως έτσι θα ’χει μεγαλύτερη δύναμη κι αξία - να μη πάψουν να εμφανίζονται κι άλλοι, πολλοί, όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι, σαν τον φιλόλογο Γιώργο Μεταξάκη, που από σήμερα αναπαύεται στο Αρκαλοχώρι.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Οριστικά σε εφαρμογή η απαγόρευση στη χρήση τζελ νυχιών από την 1η Σεπτεμβρίου
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 13/8
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
