Alfavita Πλησιάζουν οι μέρες για τις δηλώσεις περιοχών και οι συζητήσεις με συναδέλφους τόσο δια ζώσης όσο και μέσω των social media όλο και πληθαίνουν.
Συζητήσεις που είναι κάθε χρόνο οι ίδιες, με τη μόνη διαφορά ότι κάθε χρόνο κουβαλάμε άλλον έναν στις πλάτες μας.
"Τι θα δηλώσεις φέτος;"
"Θα τα δηλώσεις όλα;"
"Θα μας πάρουν πρώτη φάση λες;"
"Είναι καλά στη Σαντορίνη; Τι έχεις άκουσει; Θα βρούμε σπίτι;"
"Βαρέθηκα κάθε χρόνο τα ίδια, κουράστηκα"
Χιλιοειπωμένα λόγια τα παραπάνω. Πόσες φορές τα έχουμε ακούσει και τα έχουμε πει; Άπειρες.
Οι περισσότεροι από εμάς πλέον είμαστε 30+ χρονών.
Κάποιοι μάλιστα αρκετά πάνω από 30.
Δε νομίζω ότι κανείς από μας φανταζόταν σε αυτή την ηλικία τον εαυτό του να γυρνάει ως νομάς σε όλη τη χώρα, να μην έχει δικό του σπίτι, να μην μπορεί να δημιουργήσει οικογένεια.
Όρεξη για δουλειά έχουμε άπλετη, αυτό που εξαντλείται όμως είναι οι αντοχές μας για 9μηνα ταξίδια ανά την Ελλάδα.
Βλέπουμε να μας απαξιώνουν, να μας εκμεταλλεύονται, να μας αντιμετωπίζουν ως αναλώσιμους και απρόσωπους αριθμούς κι εμείς απλώς περιμένουμε.
Αναρωτιέμαι...
Τι ακριβώς περιμένουμε;
Να αλλάξει κυβέρνηση;
Άλλαξαν πολλές αυτά τα 10 χρόνια.
Να γίνει ένα θαύμα;
Μα γίνονται στ'αλήθεια θαύματα;;
Να ωριμάσουν οι συνθήκες;
Ωρίμασαν. Και ωριμάσαμε κι εμείς.
Ο σεβασμός, λένε, δεν απαιτείται.
Εμπνέεται.
Εμείς τόσα χρόνια που ανοίγουμε και στηρίζουμε όλα τα σχολεία, δεν τους τον εμπνεύσαμε.
Δε μας μένει λοιπόν άλλη λύση από το να τον απαιτήσουμε.
Σήκω σιγά-σιγά!
Μαζί μου.
Μαζί μας.
#θα_τα_καταφέρουμε αυτή τη φορά!
Ανάρτηση της Μαρίας Μπίζου στη σελίδα του ΠΑΣΑΔ στο Facebook
