Alfavita «Θα της σκάσω τα λάστιχα. Θα γίνει χαμός». Οι φράσεις αυτές δεν είναι ανθρώπων του υποκόσμου. Είναι μαθητών και μαθητριών! Ακούγονται μέσα και έξω από τα σχολεία(!) αυτές τις ημέρες που δίνονται οι έλεγχοι επίδοσης στους γονείς τους. Και αρκετοί γονείς επιβραβεύοντας τα βλαστάρια τους για τη συμπεριφορά τους αυτή, βουρ στον καθηγητή ή την καθηγήτρια-στη λογική του «πάντα φταίει ο άλλος»- για να ζητήσουν το λόγο, επειδή το παιδί τους, αν και αδιάβαστο, αν και αδιάφορο, αν και αγενές, αν και το «ζιζάνιο» της τάξης, δεν πήρε 20 στο α’ τετράμηνο! Ο βαθμός (το φαίνεσθαι) είναι πιο σημαντικός από την ίδια τη γνώση. Και ο δάσκαλος βρίσκεται…απολογούμενος! Τα βάρη όλα στον εκπαιδευτικό και στο παιδί το «ελαφρυντικό» της εφηβείας.
Έτσι όμως μεγαλώνουμε-πολλοί από εμάς τους γονείς- τη «γενιά του εγώ». Παιδιά υπερτιμημένης αξίας, εγωκεντρικά και ναρκισσιστές. Με θράσος αντί για θάρρος, με ψευτοτσαμπουκά αντί για διάλογο, με αγένεια αντί για σεβασμό. Με το, «ξέρεις ποιος είμ’ ΕΓΩ ΡΕ; Θα σου δείξω ΕΓΩ». Δήθεν «προοδευτικοί» γονείς γαλουχούν τα παιδιά τους με τις αξίες του «τίποτα». Τα μαθαίνουν να είναι γκρεμιστάδες και όχι χτίστες. Ματαιόδοξα. Φαίνεται να ξεχνούν πως όταν ο σεβασμός είναι άγνωστη λέξη στην οικογένεια, από ποιον να την μάθει το παιδί; Όταν οι γονείς απαξιώνουν και υποτιμούν τον δάσκαλο(θα μου πείτε, εδώ απαξιώνει και υποτιμά ο ένας γονιός τον άλλον μπροστά στο σπλάχνο τους, στο δάσκαλο θα κολλήσουν;) όταν θεωρούν το σχολείο child parking, όταν και οι ίδιοι-άφαντοι από την-και αδιάφοροι για την-σχολική ζωή του παιδιού τους, όταν νομίζουν πως τα ξέρουν όλα και έχουν άποψη για όλα, τι παράδειγμα δίνουν στα παιδιά τους; Απαιτούν-κουνώντας το δάκτυλο και απειλώντας θεούς και δαίμονες- ψηλούς βαθμούς για τα παιδιά τους -ενώ στην ουσία τούς επαιτούν- χωρίς αυτά να έχουν μελετήσει ποτέ. Έτσι, άκοπα! Τα δικαιολογούν ΠΑΝΤΑ και ζητούν να δείξουν επιείκεια οι εκπαιδευτικοί σε αυτά με τη γνωστή ατάκα «παιδιά είναι μωρέ…». Το αποτέλεσμα είναι οι εκπαιδευτικοί να δέχονται bullying και να ξεφτιλίζονται στα μάτια συναδέλφων τους, παιδιών και γονιών.
Δεν θα διαφωνήσω πως η εκπαίδευση σε πολλά σημεία νοσεί. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την απαξιωτική συμπεριφορά γονιών και μαθητών απέναντι στους δασκάλους τους, και μάλιστα για ένα ΒΑΘΜΟ! Με τον τρόπο αυτό μαθαίνουν τα παιδιά τους να έχουν μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις. Μόνο να παίρνουν, χωρίς να δίνουν τίποτα. Έτσι διαμορφώνονται παιδιά με σημαντικά προβλήματα στις διαπροσωπικές και κοινωνικές τους σχέσεις. Η αυτοαντίληψη και η αυτοεκτίμηση- τόσο χρήσιμες για τους νέους μας, τα παιδιά μας-δεν οικοδομούνται μόνο στο σχολείο. Η οικογένεια βάζει τις βάσεις. Ας μην μεταθέτουμε τις ευθύνες μας σε άλλους. Ας μην ζητάμε την επιβεβαίωσή μας, ότι-δήθεν- είμαστε καλοί γονείς, μέσα από τους βαθμούς των παιδιών μας. Ακούστε το παιδί σας, σκύψτε πάνω του, αγκαλιάστε το. Εμείς, οι εκπαιδευτικοί είμαστε σύμμαχοί σας και πλάι σας. Όχι απέναντί σας. Όλοι ξέρουμε και τον «άλλο» δρόμο. Το θέμα είναι πως ΔΕΝ τον επιλέγουμε, όπως τον επιλέγουν να τον περπατήσουν κάποιοι γονείς, επειδή μόνο αυτόν έμαθαν…
