Η ιστορία του πιο ξεχωριστού δασκάλου της Πτολεμαΐδας

Λένε πως τα παραμύθια που σέβονται τον εαυτό τους έχουν πάντα έναν δράκο και ένα αισιόδοξο φινάλε. Ο Μιχάλης Σίσιος τα έζησε από κοντά και τα δύο.

 

Ο προσωπικός του δράκος γεννήθηκε μαζί του πριν 30 χρόνια, προσθέτοντας στα γενέθλια δώρα και ένα καροτσάκι για τις μετακινήσεις του. Σε αυτό τον γνώρισα στο δημοτικό. Τότε που σε μία χριστουγεννιάτικη γιορτή είχε ανακοινώσει το όνειρό του να γίνει δάσκαλος. Μερικά χρόνια μετά περιμένει να τελειώσουν οι διακοπές των Χριστουγέννων για το πρώτο κουδούνι της χρονιάς. Για να δει τους μαθητές του. Ο κύριος Μιχάλης του Α2. «Ο ρόλος των γονιών σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το Α και το Ω.

 

Από εδώ αρχίζουν όλα. Στη δική μου περίπτωση ήμουν ευλογημένος γιατί είχα δύο γονείς που στάθηκαν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό μου. Όπως και η αδερφή μου και ο αγαπημένος μου παππούς. Δεν είναι όλα τόσο ρόδινα πάντα. Υπάρχουν οικογένειες που επειδή το παιδί τους έχει κάποια αναπηρία το κρατούν στο σπίτι, το κλειδώνουν, δεν το βγάζουν έξω. Ντρέπονται! Ντρέπονται να λέει ο κόσμος ότι έχουν ένα ανάπηρο! Κι όλα αυτά το 2014! Εγώ, αν με ρωτάς, δε γνώρισα ρατσισμό. Δε με χλεύασε κανένας και το κυριότερο κανένας δεν έδειξε οίκτο μπροστά μου. Έμαθα να διεκδικώ αυτά που μου ανήκουν. Να είμαι και να δείχνω ίσος.

 

Όταν δε δίνεις δικαίωμα ούτε σε λυπούνται ούτε σε κοροϊδεύουν. Είναι μεγάλο ζήτημα να έχει αξιοπρέπεια ο άνθρωπος και να θυμάται πάντα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Όταν ήμουν στο δημοτικό και αντιμετώπιζα τα πρώτα προβλήματα στη μετακίνηση ή τη διαφορετικότητα της τάξης η μητέρα μου κάθε βράδυ μου μιλούσε με τις ώρες. "Μιχάλη δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Ποτέ μην το βάλεις κάτω"».   Ο ίδιος στα 15 του χρόνια γνωρίζει τον αθλητισμό.

 

Το φλερτ μετατρέπεται σε έρωτα και τα πανελλήνια ρεκόρ έρχονται το ένα μετά το άλλο. «Στο γυμνάσιο άρχισα να ασχολούμαι με τις ρίψεις και συγκεκριμένα με την κορίνα και το δίσκο. Έκανα πρωταθλητισμό για δώδεκα χρόνια. Ήταν η διέξοδός μου. Στο σπίτι έχω περισσότερα από δέκα μετάλλια, ενώ έχω σπάσει δέκα συνεχόμενες φορές το πανελλήνιο ρεκόρ στην κορίνα. Αυτό είναι το νόημα της ζωής. Κάθε φορά και ένα βήμα παραπέρα, ένα βήμα παραπάνω. Αυτό μου δίδαξε η προπονήτριά μου, Λίζα Καλταβαρίδου και την ευχαριστώ για αυτό. Μαζί ξεκινήσαμε το ταξίδι του αθλητισμού, μαζί ταξιδέψαμε, μαζί παλέψαμε. Είναι όμορφο να κάνεις πάντα πράγματα που αγαπάς. Προσωπικά έχω μία καλή σχέση και με τον Θεό. Πιστεύω. Πριν λίγα χρόνια χειροτονήθηκα Αναγνώστης. Μου αρέσει. Με ηρεμεί. Έχω κάνει και Βυζαντινή μουσική. Μου επέτρεψε να ξεφεύγω». Τα απογεύματα προπόνηση και ρίψεις. Το πρωί ιστορία, έκθεση και λατινικά. Ο Μιχάλης λατρεύει τα θεωρητικά μαθήματα και περνάει με πανελλήνιες στο Παιδαγωγικό Τμήμα της Φλώρινας. Το όνειρο αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά.

 

«Ήταν ένα όνειρο να σπουδάσω αυτό που αγαπώ κόντρα σε όλους και σε όλα. Δεν σου λέω ότι ήταν εύκολα. Πηγαινοερχόμουν με ειδικό αυτοκίνητο. Κάθε μέρα. Πτολεμαΐδα – Φλώρινα και πίσω. Μου άρεσε η σχολή μου. Η εξελικτική ψυχολογία, η προσέγγιση των θρησκευτικών, η μουσική. Πράγματα που διευρύνουν τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα».   Και μετά τη σχολή η ορκωμοσία και ο διορισμός. «Στην ορκωμοσία ανάγκασα όλη την Πτολεμαΐδα να... μετακομίσει στη Φλώρινα. Ήταν όλοι εκεί. Φίλοι, συγγενείς και στην άκρη ο παππούς μου. Πιστεύω το χάρηκε πιο πολύ από εμένα. Ξέρεις, όταν ήμασταν μικρά και το χιόνι έφτανε το μισό μέτρο σηκωνόταν δύο ώρες νωρίτερα από το σχολείο και άνοιγε τον δρόμο για να με πάει με το καρότσι. Τον Σεπτέμβριο του 2007 έκανα προπόνηση όταν με πήραν οι γονείς μου και μου είπαν ότι με ψάχνουν από το γραφείο της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Επιστρέφω σπίτι και τους τηλεφωνώ. Μου ζητούν την επόμενη να περάσω από εκεί και να ετοιμαστώ για να παρουσιαστώ στους μαθητές μου. Τρελάθηκα».

 

Τη φετινή χρονιά ο Μιχάλης συμπληρώνει εφτά χρόνια ως δάσκαλος στο ειδικό Δημοτικό. «Αποφοίτησα από το τμήμα κανονική αγωγής αλλά προτίμησα να ασχοληθώ με την ειδική αγωγή. Να δώσω το ζωντανό παράδειγμα στους γονείς αυτών των παιδιών ότι κάποιος μπορεί να φτάσει εκεί που θέλει. Όλα αυτά τα χρόνια είχα τη χαρά να έχω πολλούς και αξιόλογους μαθητές. Παιδιά με σύνδρομο Down, με νοητική υστέρηση, με σύνδρομο Γουίλι, με σύνδρομο Σαν Φιλίππο κτλ. Φέτος έχω μαθητές με αυτισμό. Το πρώτο κουδούνι χτυπάει στις 08:10 και σχολάμε στις 12:30, περνώντας ένα παραγωγικό 5ωρο με τα παιδιά κάθε ημέρα. Σε αυτές τις ώρες το βασικότερο που πρέπει να τους διδάξουμε είναι η αυτοεξυπηρέτηση. Να μάθουν να πλένονται, να τρέφονται, να διαβάζουν μία ταμπέλα, να μπορούν ανά πάσα στιγμή να ικανοποιούν τις ανάγκες του. Όλα αυτά γίνονται μέσα από επιτραπέζια, κάρτες, βιβλία αλλά και ipad, όπου τα παιδιά παίζουν διάφορα παιχνίδια (ταύτισης, αντίθεσης, ρόλων κτλ) σαν προσομοίωση της ζωής.  

 

Φέτος στη χριστουγεννιάτικη γιορτή μας κάναμε ένα θεατρικό σκετσάκι όπου αναπαριστούσαμε τη ζωή των παλιών χρόνων, όπου η σύζυγος είναι νοικοκυρά και καλύπτει τις ανάγκες του σπιτιού, οι άνδρες εργάζονται, κόβουν τα ξύλα, τα παιδιά λένε τα κάλαντα κτλ. Πρέπει το παιδί να αντιληφθεί από μικρή ηλικία μερικά πράγματα και σταδιακά να μάθει να αυτοεξυπηρετείται. Όλοι νομίζουν ότι οι γονείς μας θα είναι πάντα δίπλα μας να μας τα παρέχουν όλα. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει, οπότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε κατάσταση». Ποια είναι όμως η μεγαλύτερη «αναπηρία» του ελληνικού κράτους;

 

«Η παιδεία. Δεν υπάρχει παιδεία. Τελειώνω το σχολείο, προσπαθώ να πάω να πιω έναν καφέ ή να βγω το βράδυ να δω τον αγαπημένο μου Ολυμπιακό και βρίσκω συνέχεια αυτοκίνητα και μηχανές πάνω σε ράμπες, περάσματα και θέσεις αναπήρων. Αυτό για εμένα είναι η μεγαλύτερη αναπηρία». Με χαιρετάει και στρίβει για τη Μακεδονομάχων. Μου υπόσχεται φωναχτά ότι θα έρθει Θεσσαλονίκη να δούμε μαζί τον αγώνα με τη Μάντσεστερ. «Δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι και τον Γκιγκς και τον Ρούνεϊ. Αλλά μην ξεχνάς ότι εγώ έχω Μήτρογλου. Να τον ακούς τον δάσκαλο!». 

 

Πηγή: lifo.gr