Την έλεγαν Φάρασαντ, που στα φαρσί σημαίνει πεταλούδα.
Ένα λιανό τετράχρονο παιδί, που δεν έβαζε νους ανθρώπου, πως μπορούσε να διασχίσει, με τα πόδια, τις μεγάλες οροσειρές και τις απέραντες στέπες της μακρινής Ανατολίας.
Όμως το πείσμα για ζωή που έχουν τα χελιδόνια όταν φτεροκοπούν πάνω από τη Μεσόγειο και οι αλκυόνες όταν διασχίζουν όλα τα σύνορα, από τον παγωμένο Βορρά στον εύκρατο Νότο, το έχουν και οι άνθρωποι.
Ειδικά οι άνθρωποι που τα έχουν χάσει όλα. Το σπίτι, τον ύπνο, τους φίλους και την παιδική τους ηλικία. Όλα εκτός από το πείσμα για ζωή.
Η Φάρασαντ περπάτησε, μαζί με τον πατέρα, τη μάνα και τα πέντε αδέρφια της, το μισό Ιράκ και όλη τη Μικρασία.
Είδε για πρώτη φορά, στη μικρή ζωή της, τη θάλασσα, σκιάχτηκε και γοητεύτηκε και, καθώς δε γινόταν να περπατήσει πάνω στο απέραντο γαλάζιο, στοιβάχτηκε στη σαπιόβαρκα, και αρμένισε τον Αχέροντα του Αιγαίου, που ο πάτος του είχε γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο.
Ευτυχώς δεν ήξερε πως, κάτω απ’ τη σαπιόβαρκα, υπήρχε ένας μεγάλος κάμπος με φύκια και μέδουσες και πως ανάμεσά τους, στροβιλίζονταν χιλιάδες παιδιά.
Έτσι έφτασε στα Σφαγεία της Καλύμνου, όπου είχαμε πια ξεκρεμάσει τα τσιγκέλια, είχαμε πλύνει τα παλιά αίματα και τα είχαμε βαφτίσει Καταφύγιο.
Η μάνα της είχε περπατήσει χιλιάδες μίλια στα χιόνια, στους χωματόδρομους και στην άσφαλτο, δίχως το ένα παπούτσι, που χάθηκε σε μια χαράδρα.
Της είχαν τυλίξει το πόδι, με πανιά και πλαστικές σακούλες και, καθώς ήταν μικροκαμωμένη και άβαρη, ο άντρας κι ο μεγάλος της γιος την κουβάλησαν, κάμποσες φορές στους ώμους, όπως τη Χαλίλ στο Δρόμο του Γκιουνέι.
Όταν έφτασε στο Καταφύγιο, που ακόμη μύριζε το αίμα των παλιών σφαχταριών αλλά είχε τη θαλπωρή ενός τόπου που δεν βομβαρδίζεται, το αριστερό της πόδι ήταν τόσο πρησμένο και κακοπαθημένο, που χωρούσε μόνο σε μια τεράστια παντόφλα.
Όταν καταλάγιασαν λίγο οι πόνοι, τη ρώτησα – με νοήματα – πώς τα κατάφερε η Πεταλούδα-Φάρασαντ να περπατήσει όλους εκείνους τους άγριους Μαραθώνιους.
Και μου απάντησε – πάλι με νοήματα – πως η Πεταλούδα φορούσε και τα δύο παπούτσια.
(Ειναι τώρα η εποχή, που οι κάμπιες γίνονται πεταλουδες.σε μεγάλες διαδηλώσεις.
Βγαίνουν απ’ το σφιχτό κορσέ της κάμπιας, κάθονται λίγο ακίνητες στην αμηχανία της χρυσαλίδας και μετά πετούν, κουβαλώντας στα φτερά τους, τους πιο αναπάντεχους συνδυασμούς χρωμάτων κι εκείνες τις πονηρές βούλες, που μοιάζουν με τεράστια μάτια, για να μπερδεύουν τις κυνηγιάρες γατες και τα θρασίμια ερπετά.
Αυτοί που μελετούν τις πεταλούδες, λένε πως στον άνεμο χάνουν λίγη απ’ τη «σκόνη» των φτερών τους, που μοιάζει με τη χρυσή αυγομπογιά που χρησιμοποιούν οι αγιογράφοι στα φωτοστέφανα..
“Φαε τη σκονη μου” λεει, ας πούμε, η πεταλούδα στον άνεμο και τα θρασίμια ερπετά).
(Η χτεσινή μέρα κατά του ρατσισμού και επίσημη πρώτη της Άνοιξης σηματοδοτεί το πείσμα για ζωή, τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, απέναντι στις φυλετικές και ταξικές διακρίσεις και την ανάγκη της έμπρακτης αλληλεγγύης).
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 18/8
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
