Στη μνήμη της Άννας Συνοδινού
Τ’ αναπόφευκτο πέρασμα του χρόνου συμπαρασύρει μαζί του το φθαρτό σαρκίο και τα έργα των ανθρώπων. Τα ίχνη της επίγειας ζωής τους είτε χάνονται ολότελα είτε παραμένουν κρυμμένα μέχρι να τ’ ανασυρθούν ξανά, λουσμένα σ’ ένα νέο φως. Περιμένουν να τ’ αγγίξουν νέα μάτια και να τους δώσουν μια θέση στο σήμερα. Για να γίνει αυτό, χρειάζονται δυο. Εκείνοι που έπραξαν κι οι άλλοι που θα γυρέψουν να βρουν και να κατανοήσουν τη συντελεσμένη αυτή πράξη. Οι πρώτοι γίνονται κάποτε σκιά και παίρνουν τον δρόμο της λήθης. Φαίνεται να είναι τότε υπόθεση δική μας, των ζωντανών, να βαδίσουμε επί τα ίχνη τους. Να εννοήσουμε μία-μία τις ψηφίδες που αυτοί συνταίριαξαν για να γίνουν οι δρόμοι που πάνω τους περπατάμε τη ζωή μας.
Οι σκέψεις αυτές κατέκλυσαν τον νου μου, καθώς ξεφύλλιζα με ενδιαφέρον το αυτοβιογραφικό λεύκωμα «Πρόσωπα και Προσωπεία» που έγραψε, χρόνια πριν, η αλησμόνητη Άννα Συνοδινού. Πρόκειται για ένα πολυτελές, ογκώδες βιβλίο που το απέκτησα ύστερα από μια σύντομη βόλτα στα παλαιοβιβλιοπωλεία του Κέντρου της Αθήνας. Την ώρα που το έβαλα στη σάκα μου, κοντοστάθηκα και σκέφτηκα: «άραγε από ποια ορφανή, βιβλιοθήκη να ξέφυγε για νά ‘ρθει να βρεθεί στα χέρια τα δικά μου!».
Όση ώρα το διάβαζα, πέρναγαν μπρος απ’ τα μάτια μου ασπρόμαυρες φωτογραφίες του παλιού καιρού. Κι έτσι ήταν μεγάλη η έκπληξη που δοκίμασα, όταν ξαφνικά αντίκρισα μια σελίδα καλυμμένη μ’ έναν πολύχρωμο ζωγραφικό πίνακα. Δεξιά στην κάτω πλευρά ήταν γραμμένα τα εξής: «Μαριλ. Αραβαντινού, 1949: η υποδοχή της Άννας στη χώρα του θεάτρου»
Κάτω από έναν σκοτεινό ουρανό, που του έδινε λίγο χρώμα μια γάζα βαμμένη στο χρώμα του γκρίζου και του μπλε, σε μια γειτονιά του ονείρου θεατρικές μορφές ενδεδυμένες κοστούμια χρωματιστά ανέμεναν την Άννα Συνοδινού, την αριστούχο απόφοιτο της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Προσμέναν μ’ ανοιχτές αγκάλες να υποδεχτούν μια νέα κοπέλα που, επί δεκαετίες ολόκληρες, θα έδινε, όπου υπήρχε θεατρικό σανίδι, ανάσα στις λύπες και τις χαρές των ανθρώπων. Σαν προφητεία που επαληθεύτηκε αυτή η ζωγραφιά.
Αναλογίστηκα την ομορφιά που είχε αιχμαλωτίσει η άγνωστη σε μένα ζωγράφος. Κι έψαξα να μάθω γι’ αυτήν. Λίγα τα ίχνη που έχει αφήσει πίσω της η Μαριλένα Αραβαντινού. Θεωρείται η πρώτη Ελληνίδα σκηνογράφος. Ψάχνοντας να γνωρίσω τη μορφή της είδα ότι διασώζεται ένα όμορφο πορτραίτο της φιλοτεχνημένο από την Νέλλη Ανδρικοπούλου
«Η Μαριλένα Αραβαντινού σχεδιάζει στο εργαστήριο της Ναταλίας Μελά», 1948-1949 Μελάνι σε χαρτί, 32 × 24 εκ. Συλλογή ΜΙΕΤ © για τη φωτογραφία: Λεωνίδας Κουργιαντάκης
Mια φωτογραφία της. Κοιτάζει ντυμένη στα μπλε μ’ ευθύβολη μάτια τον φακό. Τα σύνεργα της τέχνης της την περιβάλλουν
Φέτος την θυμήθηκαν αρκετοί, καθώς έγινε μια μικρή αναφορά στο έργο της. Στο παρακάτω link μπορεί κανείς να διαβάσει τις σχετικές πληροφορίες: https://www.greece2021.gr/timeline-blog/1033-tintin-et-le-mystere-de-la-toison-d-or.html Σήμερα έχουν αποδημήσει κι αυτοί που απεικόνισαν κι εκείνοι που απεικονίστηκαν. Μοιάζουν τα ονόματά τους τυλιγμένα στις νεφέλες του χρόνου. Όταν, όμως, ανέλπιστα βρήκα τα ίχνη του βίου τους, ένιωσα να με πλημμυρίζει μια πρωτόφαντη χαρά. Θέλησα τότε να μοιραστώ, χωρίς χρονοτριβή, αυτό που βρήκα και με τους άλλους. Να γίνουν κι αυτοί κοινωνοί της κατακτημένης γνώσης.
*Ανδρέας Λαμπέτης (κλασικός φιλόλογος, Universität Hamburg)
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Νέο Προσκλητήριο Προσλήψεων Εκπαιδευτών Ενηλίκων: Αφορά όλα τα πτυχία ΑΕΙ-ΤΕΙ - Πιστοποιηθείτε άμεσα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 14/9
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
