Γαμώτο. Κάθε φορά, μπρος στο χαμό ενός νέου ανθρώπου πονάει η καρδιά μας, μαυρίζει η ψυχή μας. Πόσω μάλλον όταν αυτό γίνεται τόσο αιφνίδια, τόσο απρόσμενα που ούτε για δευτερόλεπτο δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους μας. Μας «αποχαιρετούν» αγκαλιά με ένα τιμόνι και εμείς μένουμε πίσω κραυγάζοντας ένα τεράστιο γιατί, κουνώντας ταυτόχρονα το δάχτυλο στους επίδοξους «γκαζιάρηδες», «κοντράκηδες», απρόσεκτους κ.ο.κ, φοβούμενοι πως θα αποτελέσουν το επόμενο όνομα στη μακάβρια, με πίσσα στρωμένη λίστα.
Μόνο στη χώρα μας ετησίως σκοτώνονται εκατοντάδες (701 το 2019) άνθρωποι σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Άτομα με ονόματα, διευθύνσεις, οικογένειες, όνειρα. Είναι ο Madclip (κατά κόσμον Πήτερ), ο γιώργος, ο Παντελής, ο Νίκος, η Κατερίνα, η Ελένη, η Γεωργία. Είναι ένας φίλος μας, ένας γείτονας, ένας πατέρας, μια μητέρα. Τους θρηνούμε μα δεν διορθωνόμαστε. Ούτε ατομικά, μα ακόμα περισσότερο ούτε ως οργανωμένη πολιτεία. Την επόμενη κιόλας μέρα υποπίπτουμε στα ίδια σφάλματα που μας στέρησαν αγαπημένους συνοδοιπόρους της ζωής. Γιατί όμως;
Γιατί ως άνθρωποι είμαστε από την φύση μας εγωιστές και αλαζόνες. Ως Έλληνες, μάλιστα, ένα παραπάνω. Κριτικάρουμε όσους πίνουν και οδηγούν αλλά αφαιρούμε τον εαυτό μας καθώς «εγώ είμαι ο καλύτερος οδηγός και δεν επηρεάζονται τα αντανακλαστικά μου όσο κι αν πιω». Ναι, μη φας, έχουμε γλαρόσουπα. Αυτό το σύνδρομο του «καλύτερου οδηγού» σε συνδυασμό με τον παραλογισμό του τύπου «εε καλά, σε μένα θα τύχει;» δημιουργούν μια εσφαλμένη εντύπωση ασφάλειας και σωματικής ανθεκτικότητας, τη στιγμή που κανείς δεν είναι άτρωτος μπροστά στο θάνατο.
Επιπλέον, γιατί οι νόμοι συχνά αποτελούν χάιδεμα και προϊόν ειρωνείας στα αυτιά των κατά συρροή καταπατητών τους. Τα τελευταία χρόνια το νομικό πλαίσιο έχει αυστηροποιηθεί, ωστόσο ακόμα παρατηρούνται περιπτώσεις ελαστικότητας της ποινής, αδικαιολόγητες κατ΄ εμέ. Κύριε μου πέρασες με κόκκινο, κυρία μου οδηγείται υπό την επήρεια αλκοόλης, άνθρωπε μου έτρεχες σαν τρελός, οπότε σου αφαιρείται το δίπλωμα και καλείσαι να δώσεις ξανά εξετάσεις, με δυνατότητα επανέκδοσης διπλώματος έως και δύο φορές. Στην τρίτη φορά που θα παραβείς τους νόμους προχωράμε σε επ’ αόριστον αφαίρεση. Να δείτε εκεί συμμόρφωση που θα υπάρξει.
Επίσης, ποτέ, κανείς και σε καμία ηλικία δεν μας διδάσκει το πως θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε στο τιμόνι. Και μη μου πείτε για τις εξετάσεις στο δίπλωμα. Εκείνα είναι μπαινάκης βγαινάκης που λέει και ο πατέρας μου. Το θέμα είναι να μιλήσουμε στα παιδιά όταν ακόμα είναι ακατέργαστα διαμάντα. Στην παιδική τους ηλικία να τους επιμορφώσουμε σχετικά με την οδική ασφάλεια και τον σεβασμό της ζωής. Της δικής τους αλλά και των διπλανών τους.
Μας νοιάζει ο γιος μας και όχι τόσο η κόρη μας (γιατί και εδώ παρατηρείται κατάλοιπο της πατριαρχίας) να μάθει από μικρός να οδηγά αλλά δεν του μιλάμε για την ζώνη και το κράνος ή για την συνέπεια που οφείλει να επιδεικνύει όντας οδηγός. Αντ’ αυτού σβήνουμε τα πρόστιμα που του επιβάλλονται, αξιοποιώντας τις γνωριμίες μας, κάνοντας και επίδειξη δυναμικής. Έτσι ο νέος διακατέχεται από μια αίσθηση ατιμωρησίας και δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη τήρησης των νόμων ως προαπαιτούμενο μιας ασφαλούς οδήγησης και συνάμα ζωής.
Όμως, ας περάσουμε και στις ευθύνες της πολιτείας. Τι κυκλοφοριακή - οδική παιδεία μας προσφέρει το σχολείο; Ένα απόλυτο μηδέν. Και μη μου πείτε για το μάθημα της κυκλοφοριακής αγωγής γιατί θα το λάβω ως αστείο. Στα περισσότερα περιφερειακά σχολεία δεν γίνεται ούτε λόγος ενώ στα μεγάλα αστικά κέντρα γίνονται αναφορές απλά για να γίνουν και να πάμε παρακάτω. Τα παιδιά είναι η συνέχεια της ζωής. Πως θα πάμε παρακάτω εάν δεν τους συνδράμουμε με τα απαραίτητα εκείνα εφόδια για μια ασφαλή ζωή; Ναι στην κυκλοφοριακή αγωγή αλλά με διαφορετικό τρόπο. Με βιβλίο ειδικά γραμμένο για παιδιά και εφήβους, με προγράμματα θεωρητικής και πρακτικής διδασκαλίας, γιατί όχι και με βαθμό (χωρίς να επηρεάζει το γενικό σύνολο). Με παιχνίδι που θα στοχεύει στην ασυναίσθητη απορρόφηση γνώσεων.
Και ας πούμε ότι εμείς είμαστε τέλειοι σε όλα. Προσέχουμε, δεν πίνουμε, δεν τρέχουμε, ελέγχουμε μηχανικά το αυτοκίνητο μας. Γινόμαστε υπεύθυνοι, με ενσυναίσθηση οδηγοί. Τι δρόμους μας προσφέρει η πολιτεία; Κάθε πενήντα μέτρα και μια λακούβα, κάθε εκατό και μια επίσκεψη στο συνεργείο. Δρόμοι παρατημένοι, χωρίς συντήρηση, χωρίς φωτισμό. Και εσύ να αναρωτιέσαι τόσα λεφτά για τα Δημοτικά τέλη που πάνε ρε αδερφέ; Που είναι το κράτος και η περιφέρεια; Αυτό το άρθρο γράφεται με αφορμή το θανατηφόρο τροχαίο του madclip. Ο πραγματογνώμονας είπε πως πράγματι ο οδηγός είχε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα, εντούτοις ίσως είχε σωθεί εάν υπήρχαν προστατευτικές μπάρες. Αυτό τα λέει όλα…
Εν κατακλείδι, για να πάμε επιτέλους μπροστά πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε πίσω και να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Κάνοντας αυτοκριτική να γίνουμε καλύτεροι αλλιώς να πάψουμε να θρηνούμε γιατί θρήνος δίχως επαναπροσεγγίσει την δικής μας προσωπικής οδικής συμπεριφοράς μάλλον αποτελεί προϊόν υποκρισίας.
*Ο Θεόκριτος Αργυριάδης είναι Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης στο ΔΠΘ
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με μόνο 65Є εγγραφή - έως 17 Απριλίου
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής (ΕΛΜΕΠΑ) με μόνο 50Є εγγραφή- αιτήσεις ως 17/4
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
Proficiency και Lower μόνο 95 ευρώ σε 2 μόνο ημέρες στα χέρια σας (ΧΩΡΙΣ προφορικά, ΧΩΡΙΣ έκθεση!)
ΕΥΚΟΛΕΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ και ΙΤΑΛΙΚΩΝ για εκπαιδευτικούς - Πάρτε τις άμεσα
