Alfavita Newsroom Συντάκτης: Μαριάννα Τζιαντζή
«Σπρώχνουμε τα παιδιά μας σε λάθος επιλογές, σπαταλάμε χρήματα, σπαταλάμε τα χρόνια τους και έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό αποφοίτων που δεν αγαπάνε αυτό που σπούδασαν», είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για την Παιδεία.
Υπάρχει όμως μια κατηγορία αποφοίτων που αγαπάνε αυτό που σπούδασαν. Εννοώ αυτούς που σπούδασαν μουσική περνώντας (και όχι σπαταλώντας) τα καλύτερά τους χρόνια τους στα θρανία.
Σπούδασαν επειδή το θέλησαν και σήμερα πληρώνουν ακριβά το τίμημα της επιλογής τους: είτε είναι άνεργοι είτε ακροβατούν στα όρια της φτώχειας και ας έχουν τα τυπικά προσόντα και την ικανότητα να μεταδώσουν στα παιδιά όχι μόνο γνώσεις αλλά και την αγάπη για τη μουσική.
Δεν ξέρω αν η μουσική μάς κάνει καλύτερους ανθρώπους. Ομως αυτοί που ξέρουν λένε ότι η μουσική κάνει τα παιδιά καλύτερους μαθητές, ότι βελτιώνει τις επιδόσεις τους σε όλα τα μαθήματα. Και δεν εννοώ τα τραγούδια που ακούει κανείς στο κινητό του ή «βλέπει» στο ΥοuTube ή λειτουργούν σαν ηχητικό φόντο την ώρα της μελέτης, αλλά τη γνώση της μουσικής.
Τη γνώση που μεταδίδεται μέσω της διδασκαλίας και που ριζώνει μέσα από το παιχνίδι.
Φέτος οι ώρες διδασκαλίας μουσικής στα Δημοτικά Σχολεία συρρικνώθηκαν, ενώ οι δάσκαλοι καλούνται, αφού παρακολουθήσουν κάποια ταχύρρυθμα σεμινάρια, να αναλάβουν τη διδασκαλία της μουσικής στην τάξη και ας μην έχουν οι ίδιοι λάβει την απαραίτητη εκπαίδευση.
Δεν βρίσκεται μόνο το μάθημα της μουσικής υπό διωγμόν. Υπό διωγμό βρίσκονται οι ίδιοι οι μουσικοί, είτε σπούδασαν στα ωδεία είτε στα θρανία της βιοπάλης: Ο Θωμάς Κοροβίνης, σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» το 2008, προ κρίσης δηλαδή, είχε πει: «Κάποτε η Θεσσαλονίκη έτρεφε 30.000 μουσικούς, τώρα μετά βίας 4.000».
Πολύ φοβάμαι ότι σήμερα θα έχει εξαφανιστεί ένα μηδενικό από το 4.000 ενώ ανατριχιαστικές είναι οι συνθήκες εργασίας για τους «τυχερούς» ωρομίσθιους μουσικούς που διδάσκουν σε ωδεία.
Ενα λογικό αίτημα θα ήταν όχι απλώς οι ώρες διδασκαλίας της μουσικής να αυξηθούν, όχι μόνο περισσότεροι δάσκαλοι μουσικής να διοριστούν, αλλά και αίθουσες μουσικής (και εικαστικών και πολλαπλών χρήσεων) να φτιαχτούν παντού. Π.χ., μια σχολική χορωδία 100 παιδιών απαιτεί τον χώρο της, δεν μπορεί να κάνει πρόβες στο προαύλιο ή στον διάδρομο.
Η σωστή διδασκαλία -και όχι το πασάλειμμα- της μουσικής, των εικαστικών, του θεατρικού παιχνιδιού στο δημόσιο σχολείο δεν είναι πολυτέλεια, αλλά αντίδοτο στην αφασία, στην αποκτήνωση, στον εγωκεντρισμό, σε τοξικά φαινόμενα που εντείνονται με την κρίση.
Το 1848, ο Βικτόρ Ουγκό έκανε μια φλογερή ομιλία στη Συντακτική Συνέλευση απορρίπτοντας την πρόταση των υπουργών για περικοπές στη χρηματοδότηση της κουλτούρας ακριβώς επειδή προτείνονταν τη λάθος στιγμή (βλ. Νuccio Ordine, «Η χρησιμότητα του άχρηστου», εκδ. Αγρα, σ. 121-125).
Οχι περικοπές, αλλά αύξηση των κονδυλίων που προορίζονται για τις τέχνες, τα γράμματα, την επιστήμη ζήτησε ο Ουγκό υποστηρίζοντας ότι η αμάθεια είναι μεγαλύτερος κίνδυνος και από αυτή την ίδια τη φτώχεια:
«Και σε μια τέτοια στιγμή [...] σκέφτεστε να επιτεθείτε, να ακρωτηριάσετε, να απογυμνώσετε όλους εκείνους τους θεσμούς που έχουν στόχο να κυνηγήσουν, να πολεμήσουν, να καταστρέψουν την αμάθεια!».
Τι να τους κάνουμε τους δασκάλους μουσικής όταν υπάρχει το ΥouTube; Μόνο που η μουσική δεν είναι το παντεσπάνι, είναι το ψωμί.
Πηγή: efsyn.gr
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ για εκπαιδευτικούς
Η πιο εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών στην Ελλάδα σε 2 ημέρες στα χέρια σου - Δίνεις από το σπίτι σου
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 18/12
Μοριοδοτούμενο σεμινάριο Ειδικής Αγωγής Πανεπιστημίου Πατρών με μόνο 60 ευρώ
