Εμπειρία από την πιλοτική εφαρμογή της «αυτοαξιολόγησης»

 

Καταρχήν έμπαινε το οικονομικό όφελος τόσο για το σχολείο όσο και για τους ίδιους, που έχοντας υποστεί την ίδια χρονιά μεγάλη μείωση στις αποδοχές τους δυσκολεύονταν να απορρίψουν το επίδομα που ακουγόταν ότι θα συνόδευε τις ομάδες εργασίας, μια υπόσχεση που γρήγορα αποδείχτηκε αυταπάτη. Μάλιστα, όχι μόνο δεν αμείφθηκαν οι συνάδελφοι, αλλά φορτώθηκαν ατελείωτες ώρες απλήρωτης υπερωριακής εργασίας για συνελεύσεις του συλλόγου και για σύνταξη ερωτηματολογίων και ποικίλων εκθέσεων.

 

Κατ' αντιστοιχία, σήμερα το καρότο που προσφέρεται είναι η θετική αξιολόγηση που πιθανόν θα βοηθήσει τον εκπαιδευτικό να σκαρφαλώσει στον επόμενο βαθμό. Αποκρύπτεται, βέβαια, το γεγονός ότι η μισθολογική ανέλιξη έχει παγώσει μέχρι το 2015 και ότι δε διαφαίνεται έτσι κι αλλιώς αλλαγή της οικονομικής πολιτικής από κει και μετά. Για να μη σχολιάσω και την ηθική του επιχειρήματος, που μας καλεί αντί πινακίου φακής να βάλουμε πλάτη για να περάσει η αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, η οποία θα σαρώσει κάθε εργασιακό μας δικαίωμα και θα κατηγοριοποιήσει τα σχολεία, καταργώντας το δικαίωμα όλων στη δημόσια δωρεάν Παιδεία.

 

Επειτα, φαινόταν τότε ισχυρό το επιχείρημα ότι μέσω του θεσμού της αυτοαξιολόγησης εμείς οι εκπαιδευτικοί που γνωρίζουμε την κατάσταση της Εκπαίδευσης από τα μέσα, θα έχουμε την ευκαιρία να βελτιώσουμε το σχολείο και να προσφέρουμε περισσότερα στους μαθητές μας. Εντονη ήταν και η πεποίθηση ότι οι όποιες παγίδες του νόμου μπορούν να εντοπιστούν και να παρακαμφθούν, δηλαδή να αλλάξει ο νόμος προς όφελός μας. Ολες αυτές οι αυταπάτες κατέρρευσαν μέσα στη χρονιά που ακολούθησε.

 

O πρώτος κύκλος της αυτοαξιολόγησης προέβλεπε την καταγραφή της κατάστασης, η οποία θα οδηγούσε στο δεύτερο κύκλο, δηλαδή στο σχέδιο δράσης για την αντιμετώπιση των όποιων ελλείψεων. Οι συνάδελφοι επέλεξαν να εξετάσουν, ως πιο ανώδυνους, τους δείκτες της υλικοτεχνικής υποδομής και της επιμόρφωσης των διδασκόντων. Ωστόσο, γρήγορα έγινε φανερή η πίεση της συμβούλου να συνταχθούν ερωτηματολόγια πάνω σε κάθε θέμα, τα οποία θα απευθύνονταν στους γονείς και στους μαθητές. Παράλληλα, η υλικοτεχνική υποδομή δεν εξεταζόταν αυτοτελώς, αλλά ο σύλλογος έπρεπε να αξιολογήσει (με βαθμό) κατά πόσο οι εκπαιδευτικοί κάνουν χρήση των υπαρχόντων πενιχρών μέσων. Για παράδειγμα, «χρησιμοποιούν όλοι τον προτζέκτορα;»... ο οποίος όμως ήταν ένας και δεν επαρκούσε για όλους! Ετσι, η τελική αξιολόγηση στρεφόταν κατά των εκπαιδευτικών και γινόταν φανερή η σύνδεσή της με την επερχόμενη προσωπική αξιολόγηση.

 

Οσο για το δεύτερο κύκλο, το βάρος της αντιμετώπισης των ελλείψεων του σχολείου και των εκπαιδευτικών θα μετατοπιζόταν από το κράτος στην εκπαιδευτική κοινότητα και το σχολείο θα έπρεπε να βρει πόρους για την πληρωμή των επιμορφωτών, που διαπιστώθηκε ότι ήταν απαραίτητοι ή την αγορά οπτικοακουστικών μέσων. Ετσι, ο εκπαιδευτικός θα αισθανόταν συνένοχος για την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης (κάτι σαν το «μαζί τα φάγαμε») και θα έτρεχε να βρει χορηγούς, υπηρετώντας το στόχο της σύνδεσης του σχολείου με την αγορά.

 

Κάπου εκεί ο συγκεκριμένος σύλλογος πήρε την απόφαση να σταματήσει την αυτοαξιολόγηση και να υπογράψει το αντίστοιχο πρακτικό, καθώς ήταν πια εμφανής ο χαρακτήρας της διαδικασίας.

 

Σήμερα, δεν έχουμε την πολυτέλεια μιας νέας δοκιμής και λάθους. Η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και η αξιολόγηση των προγραμμάτων και των εκπαιδευτικών ανατρέπουν τη δημόσια δωρεάν Παιδεία.

 

Θίγουν πρώτα απ' όλα τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών μας, καθώς προτίθενται να καταμετρήσουν αν τα σχολεία μας παράγουν το φθηνό εργατικό δυναμικό που έχουν ανάγκη βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλέμποροι για να κλέβουν πιο αποτελεσματικά τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Οι δείκτες θα μετρήσουν ως θετικό στοιχείο το κατά πόσο οι μαθητές μας έχουν τις απαραίτητες δεξιότητες και κατάρτιση για να γίνουν γρανάζια στη μηχανή υπερκέρδους για μια χούφτα παράσιτα, ενώ θα μετρήσουν αρνητικά το κατά πόσο μορφώνονται ουσιαστικά οι μαθητές μας, ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

 

Να μη γίνουμε, λοιπόν, εμείς οι νεκροθάφτες των ονείρων μας για την Εκπαίδευση. Ας μην επιτρέψουμε να μας τρομοκρατήσουν. Δε συμμετέχουμε στις ομάδες εργασίας. Υπογράφουμε το σχέδιο πρακτικού της ΟΛΜΕ.

 

Χρύσα ΚΟΦΙΝΑ

Στέλεχος του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών

Ριζοσπάστης, 5/2/2014