Alfavita Newsroom Στη συζήτηση του νομοσχεδίου για την ιδιωτική εκπαίδευση, απασχολήσατε προσωπικά αρκετές από τις τοποθετήσεις βουλευτών της ΝΔ. Επίσης, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ιδιωτικών Σχολείων Χαράλαμπος Κυραϊλίδης αναφέρθηκε σε δικές σας δηλώσεις ώστε να αποδείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εχθρική στάση απέναντι στα ιδιωτικά σχολεία και την ιδιωτική εκπαίδευση. Θα θέλαμε ένα πρώτο σχόλιο.
Για εμένα αποτελούν τίτλο τιμής αναφορές που προέρχονται από την εργοδοσία και μια κυβέρνηση που έχει σχέση «νύχι με κρέας» μαζί της. Ο φανατισμός που έβγαλαν υπερασπιζόμενοι την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών και τη νομοθέτηση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης είναι ενδεικτικός. Προφανώς αυτό δεν μπορούσε να γίνει, παρά με αναφορές στην ίδια την αγωνιστική ιστορία της ΟΛΜΕ.
Ήταν χαρακτηριστικές οι αναφορές, όχι στα όσα είπα εγώ την περίοδο που ήμουν βουλευτής στην Επιτροπή Μορφωτικών και είχα συγκρουστεί με τον κ. Κυραϊλίδη, αλλά και στις συνεδριακές αποφάσεις της ΟΛΜΕ, οι οποίες είχαν ως στόχο την κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Όχι βέβαια με την έννοια που προσπαθούν αυτοί να προσδώσουν στο ζήτημα, δυσφημίζοντας τους εκπαιδευτικούς και την ομοσπονδία. Είναι γνωστό πως η ιδιωτική εκπαίδευση είναι ένας ταξικός θεσμός, ο οποίος τρέφεται -στην κυριολεξία- από τις πληγές της δημόσιας εκπαίδευσης.
Προσωπικά είμαι παιδί του «15% για την Παιδεία» και του «1-1-4». Δεν έκανα τίποτε άλλο παρά να υπερασπίσω και να υποστηρίξω αυτό που αποτελεί κοινωνική ανάγκη, δηλαδή πως η δημόσια εκπαίδευση θα πάψει να είναι ο «φτωχός συγγενής» του προϋπολογισμού ώστε να κλείσει η πόρτα που επιτρέπει στο δημόσιο αγαθό της Παιδείας να γίνεται εμπορεύσιμο είδος. Ούτε οι εκπαιδευτικοί των ιδιωτικών σχολείων μπορούν να θεωρούνται β’ κατηγορίας.
Αυτό δεν είναι καινούργιο. Στην μεγάλη απεργία των ιδιωτικών εκπαιδευτικών του 1977, που διήρκεσε 43 ημέρες, ακούγονταν τα ίδια επιχειρήματα από τον αρμόδιο υφυπουργό Βασίλη Κοντογιαννόπουλο. Τότε μάλιστα επιτάξαν τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς, κάτι που θυμίζω έγινε και με τους δημόσιους εκπαιδευτικούς κατά την περίοδο Αρβανιτόπουλου. Ένα πρωτοφανές μέτρο.
Αυτοί λοιπόν οι “pure” νεοφιλελεύθεροι, οι ιππότες της επιχειρηματικότητας και της ελευθερίας του κέρδους, προχώρησαν τότε στο μέτρο της επίταξης των εκπαιδευτικών, παρουσία της τότε κακόφημης διορισμένης διοίκησης της ΓΣΕΕ, διότι διαταράσσαμε την κοινωνικοοικονομική ζωή της χώρας.
Βέβαια, επειδή είχαμε ένα μεγάλο κύμα απολύσεων -γιατί η τότε νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης της Δεξιάς απέβλεπε, όπως και κάθε άλλη φορά, στη συγκέντρωση και τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στον τομέα της ιδιωτικής εκπαίδευσης- συνοδεύτηκε από ένα μέτρο που γλύτωσε χιλιάδες ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς από την ανεργία. Μας έδωσε τη δυνατότητα -εκτός των μεγάλων πόλεων και χωρίς να διαταράσσεται η επετηρίδα- να προσληφθούμε στη δημόσια εκπαίδευση με συμβάσεις αορίστου χρόνου.
Από τη μία πλευρά λοιπόν, δεν μας αναγνώριζαν ως «ορίτζιναλ» εκπαιδευτικούς, από την άλλη όμως υποχρεώθηκαν να μας προσλάβουν στη δημόσια εκπαίδευση. Μετά από αγώνα 10 και χρόνων, το 1989 μετά τη μεγάλη απεργία που κάναμε με τους δημόσιους εκπαιδευτικούς, μονιμοποιηθήκαμε στο δημόσιο με πολλές περιπέτειες, με προβλήματα στα ασφαλιστικά και τα συνταξιοδοτικά μας. Εγώ είμαι ένας από αυτούς.
Η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως παρουσίασε από το βήμα της Βουλής το καταστατικό της ΟΙΕΛΕ για να υποστηρίξει πως η ομοσπονδία των ιδιωτικών εκπαιδευτικών -ήδη εδώ και δεκαετίες- εχθρεύεται την ιδιωτική εκπαίδευση. Εσείς τότε ήσασταν μέλος της ΟΙΕΛΕ. Είναι πράγματι έτσι;
Το καταστατικό της ΟΙΕΛΕ είχε διάφορους προωθημένους θεσμούς, όπως η αυτοδιαχείριση των σχολείων και να υπάρχει αιρετή διοίκηση. Αυτά είχαν πρωτοποριακά προταθεί από τότε από τη διοίκηση της ΟΙΕΛΕ, στην οποία συμμετείχαν άνθρωποι που είχαν δώσει τη μάχη κατά της δικτατορίας -εξόριστοι, φυλακισμένοι.
Σωστά είπε η κα Κεραμέως ότι εδώ έχουμε και μια ιδεολογική μάχη. Είναι η μάχη για τη δημόσια εκπαίδευση απέναντι στην ιδιωτική εκπαίδευση. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ζητούσαμε με ένα διάταγμα και έναν νόμο να καταργηθεί η ιδιωτική εκπαίδευση, αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνει μέσα από τη διασφάλιση του εργασιακού καθεστώτος των ιδιωτικών εκπαιδευτικών.
Εχθές, ο Νίκος Φίλης πολύ σωστά διάβασε την επιστολή του Ντέκλαν Κοστέλο (επικεφαλής της Κομισιόν στην τρόικα), μόνο που δε θύμισε ότι είχαμε και έναν εκβιασμό. Ότι δε θα περνούσαν τα περιβόητα προαπαιτούμενα, με τα οποία μας βασάνιζαν τότε οι δανειστές, εφόσον επιμέναμε πως οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί πρέπει να απολύονται ή να παραπέμπονται για τα πειθαρχικά τους παραπτώματα, όπως ακριβώς οι δημόσιοι συνάδελφοί τους.
Στα αιτήματα της μεγάλης απεργίας των 43 ημερών, το 1977, ήταν η υπόθεση αυτή να είναι στη δικαιοδοσία των υπηρεσιακών συμβουλίων που λειτουργούν στη δημόσια εκπαίδευση, δηλαδή των ΠΥΣΔΕ για τη δευτεροβάθμια και των ΠΥΣΠΕ για την πρωτοβάθμια. Και θυμάμαι ότι είχαμε καθιερώσει τότε, στην περίπτωση που εκδικαζόταν μια υπόθεση του εκπαιδευτικού, να παρίσταται ο εκπρόσωπος της τοπικής ένωσης των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Ξέρω πολλές τέτοιες περιπτώσεις από το Σύλλογο Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Θεσσαλονίκης.
Να σας πω και κάτι άλλο που έχει μεγάλη ιστορική σημασία. Όσοι -μετά την απόλυσή μας- βρεθήκαμε στη δημόσια εκπαίδευση με συμβάσεις αορίστου χρόνου, παραμείναμε μέλη της ΟΙΕΛΕ. Ήμασταν οι λεγόμενοι «ΣΙΕΛδίτες». Αυτό κράτησε μέχρι τη νομιμοποίησή μας, μετά τη μεγάλη απεργία του 1988, με νόμο που ψήφισε τότε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ιδιωτικών Σχολείων, σε σχετική ερώτηση του τομεάρχη Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ για τη χρηματοδότηση ορισμένων σχολαρχών προς τη ΝΔ, απάντησε πως «ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει με το πορτοφόλι του». Είναι μια αποκάλυψη που έγινε από την «Εφημερίδα των Συντακτών» με στοιχεία που είναι καταγεγραμμένα στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ και την Επιτροπή Διαφάνειας.
Μόνο που το πορτοφόλι του προέρχεται από τα δίδακτρα που πληρώνουν οι γονείς. Δε φαντάζομαι ότι όλοι οι γονείς πρόσκεινται στη Νέα Δημοκρατία ή ότι κι αυτοί ακόμα το είδαν με πολύ καλό μάτι. Είναι προφανώς μια συναλλαγή, που είναι βέβαια αναπόσπαστο κομμάτι της ιδεολογίας της Δεξιάς· μπάζα, κέρδος, ρεμούλες. Δεν έχουν κανενός είδους ηθικό πρόβλημα. Γι’ αυτό θα προσέξατε, με πόσο φανατισμό υπερασπίστηκαν την επιχειρηματική δραστηριότητα, την ελευθερία του επιχειρηματία.
Θέλω να θυμίσω όμως κάτι και θα περίμενα να το θυμηθούν και οι εκπρόσωποι του ΚΙΝΑΛ. Το ΠΑΣΟΚ είχε ετοιμάσει νομοσχέδιο, το οποίο ωστόσο δεν προχώρησε γιατί η τότε κυβέρνηση έπεσε, που περιλάμβανε όλα όσα λέμε εμείς σήμερα. Μάλιστα συνοδεύονταν και από ένα εξαιρετικό άρθρο του Δημήτρη Τσάτσου, που μιλούσε για την έννοια του λειτουργού και επεσήμαινε την ποιοτική διαφορά -τόσο στην εκπαίδευση, όσο και στην υγεία- με οποιαδήποτε άλλη επιχειρηματική δραστηριότητα.
Οι οπαδοί του άγριου καπιταλισμού, αυτό είναι που λέγεται κομψά «νεοφιλελευθερισμός» στη βαλκανική έκδοσή του, θέλουν να την εξαφανίσουν. Για αυτούς δεν υπάρχει καμία ποιοτική διαφορά. Την ίδια στιγμή βέβαια που καίνε θυμιάματα για το πόσο καλή είναι η ιδιωτική εκπαίδευση σε σχέση με τη δημόσια.
Βέβαια θα έπρεπε να ερωτηθούν: Ποιος κυβερνούσε αυτόν τον τόπο; Σε μια χώρα που χύθηκε αίμα για τη δημόσια εκπαίδευση, γιατί ακόμη δεν έχουμε φτάσει καν στο μέσο όρο της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης που είναι το 5% του ΑΕΠ; Που αντιστοιχεί στο ιστορικό αίτημα «15% για την Παιδείας».
Ξημερώνει μια καλύτερη ημέρα για τη δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση, μετά και τις πρόσφατες νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης;
Καταρχήν να θυμίσω πως τουλάχιστον «η δικιά μας η παρτίδα» βρέθηκε στα ιδιωτικά σχολεία από ανάγκη και όχι από επιλογή. Διότι μέχρι την πτώση της δικτατορίας είχαμε τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και δεν επρόκειτο να δουλέψουμε ποτέ στο δημόσιο. Καταφύγαμε στα φροντιστήρια. Αυτό που πολεμήσαμε και μετατρέψαμε σε καταστατική αρχή τον καιρό που υπηρετούσαμε στην ιδιωτική εκπαίδευση, ήταν η συνέχεια των αγώνων για τη δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα.
Είμαστε ίσως η μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου το θέμα της παιδείας είναι συνδεδεμένο με το ζήτημα της δημοκρατίας. Σε συμβολικό επίπεδο, τα δύο αυτά συνθήματα: «15% για την Παιδεία» και το «1-1-4». Και βεβαίως η μάχη που συνεχίστηκε με ιστορικό σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» στο Πολυτεχνείο. Αυτό το ιστορικό κεκτημένο πέρασε με διάφορους τρόπους, αλλά και με περιορισμούς, στο Σύνταγμα του 1975.
Βέβαια οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν δεν το σεβάστηκαν ιδιαίτερα, με εξαίρεση την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου που ενσωμάτωσε το συγκεκριμένο αίτημα σε έναν ορισμένο βαθμό, αλλά δεν κράτησε για πολύ. Τότε καταργήθηκαν τα δίδακτρα και έτσι μπορέσαμε να περάσουμε την πόρτα των πανεπιστημίων, όσοι δεν επρόκειτο ποτέ να την περάσουμε για λόγους οικονομικούς. Η επόμενη φάση ήταν μετά την πτώση της δικτατορίας, όπου έγιναν ορισμένα βήματα.
Την περίοδο των μνημονίων, που προοιωνίζει και τη σημερινή επιδρομή της Δεξιάς κατά του δικαιώματος της δημόσιας εκπαίδευσης, είναι ότι οι δαπάνες για την εκπαίδευση παραμένουν στο ιστορικό χαμηλό τους. Εμείς καταφέραμε, με το βρόχο του μνημονίου, να ανεβάσουμε τις εκπαιδευτικές δαπάνες και να εγγράψουμε διορισμούς στον προϋπολογισμό. Σήμερα οι θρασείς προσπαθούν να το παρουσιάσουν ως δική τους επιτυχία.
Με το αναμενόμενο νομοσχέδιο για την τεχνική εκπαίδευση, αλλά και όσα έχουν ψηφίσει μέχρι τώρα, ξηλώνουν τις μεταρρυθμίσεις που πρόλαβε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στον τομέα της εκπαίδευσης. Και είχαν αρχίσει να το κάνουν αυτό όσο κυβερνούσαμε με αποφάσεις του ΣτΕ που ακύρωσαν τη συμμετοχή του συλλόγου διδασκόντων στην επιλογή των διευθυντών των σχολικών μονάδων και με παρεμβάσεις της Κομισιόν.
Εν μέσω του θέρους, με τη λογική του θερινού διαρρήκτη, προχωρούν το ένα μέτρο μετά από το άλλο γιατί έχει κομβική, αλλά και ιδεολογική σημασία. Το τονίζουν πως συγκρούονται δύο κόσμοι. Η μάχη αυτή δεν μπορεί να περιοριστεί σε σκιαμαχίες στις οθόνες των τηλεοράσεων ή στις συζητήσεις της Βουλής, αλλά πρέπει οι εκπαιδευτικοί να κατέβουν στους δρόμους του αγώνα.
Η αναφορά μου στην απεργία των 43 ημερών και στην επιστράτευση γίνεται για να τονίσω ότι η μάχη για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων και για τη δημόσια εκπαίδευση είναι μια μάχη που πρέπει να δώσουν πρώτα-πρώτα οι ίδιοι εκπαιδευτικοί, κατεβαίνοντας στους δρόμους του αγώνα όπως έκαναν και οι προηγούμενες γενιές. Σαν το Σίσυφο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ανατρέψουμε και να αναστρέψουμε αυτήν την κατάσταση, προστατεύοντας το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα που είναι η εκπαίδευση.
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
ΕΛΜΕΠΑ: Το κορυφαίο πρόγραμμα Ειδικής Αγωγής στην Ελλάδα για διπλή μοριοδότηση
Το 1ο στην Ελλάδα Πρόγραμμα επιμόρφωσης Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς με Πιστοποιητικό
ΑΣΕΠ: Η πιο Εύκολη Πιστοποίηση Αγγλικών για μόρια σε 2 ημέρες (δίνεις από το σπίτι σου με 95 ευρώ)
Παν.Πατρών: Μοριοδοτούμενο σεμινάριο ΕΙΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗΣ με 65Є εγγραφή - έως 11/12
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ - ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
2ος Πανελλήνιος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Τα 2 μαθήματα εξέτασης και η ύλη
