Ο Κατής, ο «σκληρός πυρήνας» του κράτους και η…αξιολόγηση!

Αυτή η παροιμία, του καιρού της τουρκοκρατίας στην Ελλάδα (όπου Κατής ο ανώτατος Δικαστής τότε), μου ήρθε στη μνήμη αμέσως μόλις διάβασα την τελευταία θρυλούμενη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, για αντισυνταγματικότητα των μειώσεων στις συντάξεις και τους μισθούς των ένστολων, των δικαστών, των πανεπιστημιακών, των γιατρών του ΕΣΥ (αλήθεια για ποιο ΕΣΥ μιλάμε;) και, συνελόντι ειπείν, όλων των «ειδικών μισθολογίων» στο Δημόσιο. Όμως σε παλαιότερες προσφυγές των υπόλοιπων δημοσίων υπαλλήλων, της ΑΔΕΔΥ, της ΟΛΜΕ κ.τ.λ., έκριναν αντίθετα, ότι οι περικοπές δηλαδή είναι συνταγματικές!

Όταν λοιπόν οι ανώτατοι δικαστές, οι επιφορτισμένοι να ελέγχουν την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία για την τήρηση - παραβίαση του Συντάγματος, όταν αυτοί οι ίδιοι με τέτοιου είδους αποφάσεις το παραβιάζουν, ποια η διέξοδος των απλών πολιτών; Πως αντιμετωπίζεται αυτή η αδικία;

Απ’ τα τέλη του 18ου αιώνα, τον καιρό του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, σ’ όλα τα Συντάγματα στην Ευρώπη, αλλά και στην Αμερική, σ’ όλα τα Συντάγματα της Επανάστασης του 21 στη Ελλάδα, υπήρχε, και συνεχίζει να υπάρχει, ένα θεμελιώδες άρθρο: Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στους νόμους του κράτους. Αυτό ακριβώς το άρθρο παραβίασαν εξόφθαλμα οι δικαστές του ΣτΕ, στο όνομα της τήρησης του Συντάγματος, παρακαλώ!

Οι ανώτατοι δικαστές έκριναν, εμμέσως πλην σαφώς ότι στην Ελλάδα του σήμερα, υπάρχουν δυο κατηγορίες πολιτών, μία που την αποτελούν όλοι οι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επιχειρηματίες κ.λ.π. στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και μία άλλη, που την αποτελούν οι δημόσιοι υπάλληλοι του «σκληρού πυρήνα» του κράτους. Όπως δηλαδή λέμε η πλέμπα και οι εκλεκτοί. Ή, να το πούμε διαφορετικά, στην ελληνική επικράτεια υπάρχουν δύο Συντάγματα, ένα αυτό που ξέρουμε όλοι, είναι ψηφισμένο απ’ τη Βουλή, γραμμένο και δημοσιευμένο και αφορά την πρώτη κατηγορία πολιτών, κι ένα άλλο νοητό, αλλά ισχυρό, και αφορά την δεύτερη κατηγορία, τους εκλεκτούς!

Αξίζει να σημειωθεί εδώ, πως η απόφαση αυτή σχολιάστηκε εκτενώς απ’ τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, μόνο ως προς τα προβλήματα που δημιουργεί στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και ελάχιστα έως καθόλου ως προς τα πολιτικά, πολιτειακά, συνταγματικά, δημοκρατικά προβλήματα, που δημιουργεί στη χώρα, στους πολίτες, στο, ας πούμε, δημοκρατικό πολίτευμα!

Αυτά τα λίγα όσον αφορά την τυπική, επιφανειακή όψη του ζητήματος. Ας πάμε όμως και λίγο βαθύτερα, στην ουσία. Είχαμε γράψει κι είχαμε πει λίγο πριν και αμέσως μετά τη θέσπιση του Ενιαίου Μισθολογίου, αλλά και όταν ξεκίνησαν οι πρώτες περικοπές μισθών και συντάξεων, ότι σε μια ταξική κοινωνία δε μπορεί να υπάρξει κανένα Ενιαίο Μισθολόγιο, καμιά ισότιμη περικοπή. Όχι μόνο γιατί η εργασία, και η αγορά της, έχουν αναπόφευκτα ταξικά χαρακτηριστικά, αλλά και γιατί η τάξη που έχει την εξουσία νομοθετεί, εκτελεί, αποφασίζει πάντα προασπίζοντας τα συμφέροντά της, πρωτίστως, και φροντίζοντας όσους αποτελούν τα στηρίγματά της. Είχαμε πει ότι απ’ τον τυφώνα των μνημονιακών μέτρων, των ενιαίων μισθολογίων, των περικοπών κ.τ.λ. θα μείνουν ανέγγιχτες και αβλαβείς κάποιες κατηγορίες πολιτών που αποτελούν τον «σκληρό πυρήνα» του κράτους ή φροντίζουν να εισρέει το χρήμα στις τσέπες των ισχυρών. Πάντα έτσι γινότανε απ’ τον καιρό των αυτοκρατοριών μέχρι σήμερα.

 Κι εμείς οι καθηγητές και οι καθηγήτριες συνεχίζουμε να μιλάμε, να προβληματιζόμαστε, να διστάζουμε, να παίρνουμε στα σοβαρά, να φοβόμαστε την αυτοαξιολόγηση και την αξιολόγηση!

Ποια είναι η λύση, ποια η διέξοδος; Την έχει διατυπώσει εδώ και πάνω από τρεις αιώνες ο Τζον Λοκ με το Κοινωνικό του Συμβόλαιο!

Ν. Μπέκης