Συναυλία αλληλεγγύης για την απεργία στη Βέροια

 

'Σας περιμένουμε όλους την Δευτέρα στους δρόμους', μας είπαν οι καθηγητές μας. Και ήμασταν εκεί

«Κάθε γονιός, κάθε μαθητής, κάθε εργαζόμενος πρέπει να πάρει θέση στον αγώνα για το σταμάτημα αυτής της ξέφρενης και βάρβαρης επέλασης ενάντια στις ζωές όλων.»

 

Ομοσπονδία Ενώσεων συλλόγων γονέων και κηδεμόνων Ημαθίας.

 

Την Τετάρτη μπήκαμε στις αίθουσες. Από νωρίς το πρωί υπήρχε μια γενική αναστάτωση.

Δύο καθηγητές μάλιστα μας χαιρέτησαν και μας είπαν: «Φεύγουμε για το 4ο. Θα μας λείψετε» 

Αργότερα μέσα στην τάξη, όταν ρωτήσαμε πού πήγαν όλοι οι καθηγητές που λείπουν, η καθηγήτρια μας είπε : «Κάποιοι από μας απλά περισσεύουν. Άλλοι φεύγουν σε άλλο σχολείο, άλλοι φεύγουν γενικά. Εγώ είμαι τυχερή και δεν βρίσκομαι στο περίσσευμα.»

Οι καθηγητές μας βιάζονταν. Ήθελαν να μπουν κατευθείαν στο μάθημα να κάνουν ό,τι προλαβαίνουν μέχρι την Παρασκευή «γιατί από Δευτέρα δε θα κάνουμε μάθημα» 

Καταλάβαμε πως τα πράγματα είναι σοβαρά. Οι καθηγητές μας σπάνια μας «προετοίμαζαν» για την απουσία τους…

 

«Σήμερα, παιδιά, στις 8 η ώρα η ΕΛΜΕ και η Ομοσπονδία Γονέων-Κηδεμόνων Ημαθίας διοργανώνουν μια συναυλία στο μπάσκετ της ελιάς, για παιδιά, γονείς και καθηγητές για να διαμαρτυρηθούμε και να σας εξηγήσουμε τους λόγους που απεργούμε. Σας περιμένουμε όλους εκεί.» Αυτό πραγματικά δεν είχε ξαναγίνει. Μας καλούν σε συναυλία διαμαρτυρίας οι καθηγητές μας; Αυτό σημαίνει πως πραγματικά μας χρειάζονται. Γιατί, απεργίες και διαμαρτυρίες έχουν ξαναγίνει αλλά ποτέ δε ζήτησαν συμπαράσταση από εμάς και τους γονείς μας.

 

Τώρα όμως; Έπρεπε να είμαι εκεί. Επειδή στο σχολείο μας είμαστε πολύ δεμένοι με τους καθηγητές μας και τους πονάμε, θέλαμε όλοι να είμαστε εκεί.

 

 

Έφτασα στις 7.30 η ώρα. Πήρα μαζί μου μια κάμερα για να τραβήξω μερικές φωτογραφίες. Μετά από μια μίνι σύσκεψη-ντιμπέιτ ανάμεσα στη συντονιστική επιτροπή της ΕΛΜΕ που συνεννοούνταν πώς θα πορευτούν τις επόμενες μέρες, άρχισε η κοσμοσυρροή. Το εκπληκτικό ήταν πως το κοινό αποτελούνταν κυρίως από παιδιά. Υπήρχε κόσμος όλων των ηλικιών. Μωρά, παιδιά, μεγάλοι, σκύλοι, γάτες, ήταν όλοι εκεί. Το μπάσκετ γέμισε κόσμο. Αυτό περίμεναν και οι καθηγητές και χάρηκαν. Η βραδιά ξεκίνησε με ομιλία του προέδρου της ΕΛΜΕ και ενός μέλους της συντονιστικής επιτροπής, που μίλησαν για τους λόγους των απεργιών. «Κανένας καθηγητής, κανένας μαθητής δεν περισσεύει.», είπαν. Έπειτα ξεκίνησε η συναυλία. Έπαιξαν δύο μαθητικά συγκροτήματα (τα οποία αν και μαθητικά, μόνο ερασιτεχνικά δεν έπαιζαν ) και ένα με λίγο μεγαλύτερα παιδιά. Οι Nogreed που μας ξεσήκωσαν με ροκ μουσική, ο Τάσος, η Άννα, ο Κώστας και ο Θοδωρής (όπως συστήθηκαν) που έπαιξαν ελληνικά και ξένα 'χαλαρά' κομμάτια και οι C’est La Vie (που μετονομάστηκαν σε juxta pose) και έπαιξαν ροκ ελληνικά και ξένα. Έτσι έκλεισε μια υπέροχη βραδιά, με τους καθηγητές και τα παιδιά αγκαλιά.

 

 

Αυτό ήταν μόνο ένα παράδειγμα του τι μπορεί να γίνει αν ενωθούμε όλοι μαζί και πολεμήσουμε με για τα πιστεύω μας. Ο οποιοσδήποτε αγώνας δεν μπορεί να είναι ατομικός. Πρέπει να είναι συλλογικός για να έχει και πιθανότητες επιτυχίας. Έτσι κι εμείς όλοι πρέπει να σταθούμε στο πλάι των ανθρώπων που προσπαθούν να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους (Γιατί υπάρχουν και αυτοί, όχι μόνο οι στριφνοί και αυστηροί). Πρέπει έστω να διαμαρτυρηθούμε. Γιατί η διαμαρτυρία είναι ένα από τα λίγα πράγματα που μπορούμε ακόμη να κάνουμε.

 

«Σας περιμένουμε όλους την Δευτέρα στους δρόμους», μας είπαν οι καθηγητές μας. Και ήμασταν εκεί.