Έφυγε από τη ζωή ο εκπαιδευτικός Νίκος Ιωσήπου

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ - Β΄ ΕΛΜΕ ΑΘΗΝΑΣ: Για τον πρόωρο χαμό του συναγωνιστή Νίκου Ιωσήπου

 Με θλίψη και υπερηφάνεια αποχαιρετούμε τον συναγωνιστή μας Νίκο Ιωσήπου, ο οποίος έφυγε ξαφνικά από τη ζωή την Κυριακή 15 Ιουνίου. Ο Νίκος είχε συνταξιοδοτηθεί μόλις πριν από έναν χρόνο, ενώ υπηρετούσε στο 6ο ΕΠΑΛ Αθήνας, στο οποίο είχε για πολλά χρόνια διαπαιδαγωγήσει και εκπαιδεύσει νέους μηχανικούς.

Είχε διαρκή και μαχητική παρουσία όλα τα προηγούμενα χρόνια στη λειτουργία και τη δραστηριότητα του σωματείου μας, της Β’ ΕΛΜΕ Αθήνας, συμμετέχοντας στο ψηφοδέλτιο της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Εκπαιδευτικών, παλεύοντας για την ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ, του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών, παλεύοντας για τα εργασιακά δικαιώματα των συναδέλφων του, για τα εκπαιδευτικά δικαιώματα των μαθητών του, παλεύοντας για ένα σχολείο χωρίς διακρίσεις, χωρίς κατηγοριοποιήσεις, ενάντια στο φασισμό και την αδικία, για ένα σχολείο που θα αντιστοιχεί στις ανάγκες των καιρών μας, ένα σχολείο που θα μορφώνει και δεν θα παραμορφώνει. Ταυτόχρονα άφησε το καλλιτεχνικό του αποτύπωμα καθώς συμμετείχε και οργάνωσε πλείστες όσες καλλιτεχνικές δραστηριότητες εντός και εκτός σχολικού περιβάλλοντος.

Τις ζοφερές στιγμές που ζούμε με το αιματοκύλισμα του λαού της Παλαιστίνης από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ και των συμμάχων του, ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ, με την άμεση εμπλοκή και της χώρας μας, τις στιγμές αυτές που δεκάδες χιλιάδες παιδιά της Παλαιστίνης έχουν δολοφονηθεί στον βωμό των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών στη Μέση Ανατολή, και ενώ η φωτιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου απλώνεται σε όλη τη Γη, και πολλές χιλιάδες παιδιά ακόμη απειλούνται καθημερινά με λιμό, το ποίημα του συναγωνιστή μας Νίκου, γίνεται φάρος και πυξίδα:

Και πάλι στήνεται

πανάρχαιος χορός

σε χώμα υγρό

Δαυίδ και Γολιάθ

σκληρά παλεύουν.

Μέσα στη φάκα

ο μικρός Δαυίδ

ψυχορραγεί.

Άοπλος πεινασμένος και γυμνός

του Γολιάθ τα όπλα αντιπαλεύει.

Όρνια λερά

στο βούρκο κολυμπάν

στων Άγιων τόπων μας

την ματωμένη γη

για αίμα παιδικό διψάν

και του Ηρώδη ακούν την άγρια κραυγή.

Τα κέρδη οσμίζονται κοράκια και ορμάνε

τους λένε ασκήστε του Θεού την εντολή

και ρίχνουν άψυχο το κάθε εμπόδιο κορμί

τσακίζουν όνειρα, κάθε φωλιά μαδάνε.

Μπροστά τους ντρέπεται και κρύβεται η ντροπή

και οι ύαινες ευλαβικά σωπάνε.

Γάζα δεν βρίσκεται

και η πληγή βαθαίνει.

Μα ποιος μάρτυρας αθώους εκτελεί;

Ποιος άγγελος με βία πυρπολεί;

Ποιος άγιος μανούλες εξοντώνει

και ποιος θεός τα ορφανά σκοτώνει;

Ένα μικρό πολύ μικρό παιδί

με όνειρα πελώρια προσπαθεί

σαν το Χριστό τον κόσμο να αλλάξει.

Μεγάλοι το κοιτούν με απονιά

το δίκιο του με τ’ άδικο αλλάζουν.

Και εκείνο περιμένει μια θεά

μαύρη αφρικάνα άστεγη

για να το σώσει.

Στην κόλαση όλους τους στρατούς να κάψει

και εκείνο μοναχό στο σπίτι του να κλάψει.