Θυμάμαι στο δημοτικό μια συμμαθήτρια που είχα, την Μαργαρίτα.
Ένα πολύ γλυκό κορίτσι με γαλάζια ματάκια και καστανόξανθα κοντά μαλλιά.
Η Μαργαρίτα δεν μιλούσε ποτέ σε κανέναν. Καθόταν στο πρώτο θρανίο μόνη της και στα διαλείμματα έμενε πάντα μέσα στην τάξη.. Καθόταν σιωπηλή με το κεφάλι της πάντα στραμμένο έξω από το παράθυρο που ήταν δίπλα της... Δεν μας κοιτούσε ποτέ στα μάτια. Δεν ήθελε να παίξει μαζί μας. Δεν συμμετείχε στα μαθήματα Δεν ερχόταν ποτέ εκδρομές. Δεν έπαιρνε μέρος στις γιορτές.
Οι δάσκαλοι την αγνοούσαν, δεν της απεύθυναν τον λόγο δεν την ρωτούσαν καν, να πάρει μέρος σε κάποια δραστηριότητα.
Η Μαργαρίτα ήταν ένα αόρατο παιδί. Ένα παιδί που δεν του επιτρεπόταν να κάνει όνειρα!
Ήταν παιδί... Και ήθελε να ακούσει το «μπράβο» για το πιο απλό πράγμα που μπορούσε να κάνει και αυτό ήταν να ζωγραφίζει εξαιρετικά. Δεν ήταν γλώσσα ή μαθηματικά. Ήταν όμορφα σχέδια με χρώματα που λέρωναν τα χέρια της και τα ρούχα της γι αυτό συχνά η δασκάλα την μάλωνε...
Ήθελε κάποιον να είναι δίπλα της να την αγκαλιάσει και να την αποδεχτεί για ότι δεν μπορούσε να καταφέρει. Μακάρι να ήμουν άξια να δω την θλίψη στα μάτια της.. Δεν ήμουν όμως...
«Μαργαρίτα σε θυμάμαι και δεν θα σε ξεχάσω.» Συγνώμη.....
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΑΟΡΑΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Έλενα Βαλατσού, καθηγήτρια
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
Εθνικό Απολυτήριο: Τέλος στις Πανελλαδικές όπως τις ξέραμε - Τι αλλάζει
Το νέο σήμα που μπαίνει στους δρόμους – Τι σημαίνει η πινακίδα με το λουλούδι;
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 16/6
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
