Κόμματα των εταιρειών ή κόμματα- εταιρείες

Στο όνομα της εμπέδωσης της διαφάνειας στη δημόσια ζωή της χώρας, το νομοσχέδιο νομιμοποιεί την χρηματοδότηση των κομμάτων από τις επιχειρήσεις που έχουν έδρα τους την Ελλάδα- ανεξαρτήτως του μεγέθους τους και των δοσοληψιών που αυτές έχουν με το κράτος και το κρατικό χρήμα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την παροχή όλων των δυνατότητων ώστε σκάνδαλα σαν αυτό της Ζήμενς να επαναληφθούν με τον μανδύα της νομιμότητας, μόνο που αυτή τη φορά η όποια εταιρεία επιχειρήσει να προωθήσει κατ’ αυτό τον τρόπο τα συμφέροντά της θα πρέπει να φροντίσει- μέσω της νόμιμης ποια χρηματοδότησης πολιτικών φορέων- να εξαγοράσει όχι μόνο την συγκατάθεση της κυβέρνησης και των υπουργών της αλλά και την σιωπή των κομμάτων της αντιπολίτευσης ή τουλάχιστον των ισχυρότερων από αυτά.

 

Και θα εξαγοράζουν και θα φοροαπαλλάσσονται

 

Το χειρότερο μάλιστα είναι πως όχι μόνο νομιμοποιείται η εξαγορά της πολιτικής χάριν των ισχυρών ιδιωτικών συμφερόντων αλλά και το ότι το κράτος θα έρχεται να επιβραβεύσει τα ιδιωτικά συμφέροντα γι’ αυτή τους την πρακτική. Στην τελευταία παράγραφο του πρώτου άρθρου του νομοσχεδίου αναφέρεται ρητά πως «το ποσόν της ιδιωτικής χρηματοδότησης που δίδεται στους δικαιούχους χρηματοδότησης εκπίπτει ολόκληρο από το φορολογητέο εισόδημα του χρηματοδότη». Δηλαδή με λόγια, το ιδιωτικό κεφάλαιο αυτής της χώρας θα εξαγοράζει νομίμως κόμματα και πολιτικούς και θα απαλλάσσεται πλήρως από φόρους για το ποσό της εξαγοράς που θα ξοδεύει.

Οι ισχυρισμοί κυβερνητικών παραγόντων, ότι το νομοσχέδιο έχει ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να μην συμβούν τέτοιες εξαγορές γιατί προβλέπει όριο, ανά έτος, στο ποσό χρηματοδότησης των κομμάτων από ιδιώτες, ηχεί μάλλον ως αστείο. Καταρχήν το νομοσχέδιο δεν αποσαφηνίζει αν το όριο αυτό (20.000 ευρώ ανά έτος) αφορά στην ιδιωτική χρηματοδότηση από φυσικά, μόνο, πρόσωπα (ιδιώτες) ή φυσικά και νομικά πρόσωπα, δηλαδή ιδιώτες και εταιρείες. Επιπλέον, η διεθνής εμπειρία έχει δείξει πως αυτά τα όρια λειτουργούν μόνο ως φύλλο συκής και ποτέ δεν τηρούνται καθώς οι εταιρείες, και μάλιστα οι ισχυρές, έχουν πληθώρα τρόπων να παραβαίνουν αυτά τα όρια με απολύτως νομότυπο τρόπο. Συνομιλητής μας, μας έκανε την εξής επισήμανση αναφορικά με αυτό το θέμα: «Η νομιμοποίηση της χρηματοδότησης των κομμάτων από ιδιωτικές εταιρείες έρχεται σε μία χρονική στιγμή που μειώνεται δραματικά το ποσό της κρατικής χρηματοδότησης. Αδυνατώντας το κράτος- λόγω της κρίσης-  να χρηματοδοτήσει ένα αναγκαίο μέρος της λειτουργίας των κομμάτων είναι σα να τους λέει: Στραφείτε στις εταιρείες και στα επιχειρηματικά συμφέροντα για να βρείτε τα λεφτά που χρειάζεστε για να επιβιώσετε. Πιστεύει κανείς ότι με μερικά εικοσαχίλιαρα το χρόνο θα εξασφαλίσουν τα κόμματα τις οικονομικές προϋποθέσεις επιβίωσής τους; Όλοι ξέρουν, από τώρα, και δεν χρειάζεται η πράξη για να το αντιληφθούν, ότι τα λεφτά που θα δοθούν θα είναι πολύ περισσότερα. Και θα βρεθούν οι τρόποι να δοθούν νόμιμα».

 

Κόμματα Α.Ε.

 

Ένα δεύτερο στοιχείο, του νομοσχεδίου που φανερώνει τον τρόπο που οι συντάκτες του αντιλαμβάνονται τα πολιτικά κόμματα αφορά στη διάταξη που λέει: «Τα πολιτικά κόμματα και οι συνασπισμοί κομμάτων τηρούν στην έδρα τους λογιστικά βιβλία Γ’ κατηγορίας». Τέτοια βιβλία, σήμερα, στην Ελλάδα κρατούν κυρίως οι Ανώνυμες εταιρείες. Δηλαδή ο νομοθέτης αντιμετωπίζει τα κόμματα ως Ανώνυμες Εταιρείες, τουλάχιστον ως προς το σκέλος του ελέγχου των οικονομικών τους. Κι αυτό στο όνομα της διαφάνειας!!!  «Είναι τόσο διαφανείς οικονομικά οι Ανώνυμες Εταιρείες- αναρωτιόταν ο ίδιος συνομιλητής μας- ώστε το μοντέλο ελέγχου που εφαρμόζεται σ’ αυτές να θεωρείται ως πρότυπο διαφάνειας για τον έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων;». Εύλογο το ερώτημα αλλά πιο ενδιαφέρον θα ήταν να ακούσουμε μια απάντηση από κυβερνητικά χείλη.

 

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών