Ελληνικές φυλακές: Η εκδικητικότητα του κράτους που ονομάζεται «σωφρονισμός»

Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά ενός κράτους που θέλει να θεωρείται δημοκρατικό είναι το σωφρονιστικό του σύστημα, το οποίο έχει ως στόχο τη μεταμέλεια του παραβάτη και την επανένταξή του στο κοινωνικό σύνολο.

 

Το ελ­λη­νι­κό «σω­φρο­νι­στι­κό» σύ­στη­μα ανέ­κα­θεν λει­τουρ­γού­σε σαν ένας εκ­δι­κη­τι­κός μη­χα­νι­σμός που εν­δια­φε­ρό­ταν όχι για την επα­νέ­ντα­ξη, αλλά για τον πα­ρα­δειγ­μα­τι­σμό του «υγιούς κομ­μα­τιού της κοι­νω­νί­ας» μέσω της αντι­με­τώ­πι­σης των κρα­του­μέ­νων ως αν­θρώ­πων δεύ­τε­ρης κα­τη­γο­ρί­ας.

 

Στα εν­δη­μι­κά αυτά γνω­ρί­σμα­τα των ελ­λη­νι­κών φυ­λα­κών προ­στέ­θη­καν οι πε­ρι­κο­πές των τε­λευ­ταί­ων ετών, που δη­μιουρ­γούν ένα εκρη­κτι­κό κλίμα σε ολό­κλη­ρη τη χώρα, θέ­το­ντας σε κίν­δυ­νο τη ζωή κρα­του­μέ­νων και ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Συμ­φό­ρη­ση κρα­του­μέ­νων, ανύ­παρ­κτη  ια­τρι­κή πε­ρί­θαλ­ψη και υγειο­νο­μι­κή πρό­νοια, υπο­σι­τι­σμός και άν­θη­ση πα­ρα­ε­μπο­ρί­ου ναρ­κω­τι­κών και όπλων από δί­κτυα διε­φθαρ­μέ­νων υπαλ­λή­λων και επι­κίν­δυ­νων εγκλη­μα­τιών κυ­ριαρ­χούν στις επι­στο­λές δια­μαρ­τυ­ρί­ας κι­νή­σε­ων φυ­λα­κι­σμέ­νων προς την κυ­βέρ­νη­ση και τα ΜΜΕ.

 

Το μήνα που μας πέ­ρα­σε μια σειρά από γε­γο­νό­τα, που είναι αδύ­να­τον πια να απο­σιω­πη­θούν, φα­νέ­ρω­σαν την τρα­γι­κή κα­τά­στα­ση στο ευρύ κοινό.

 

Η ομα­δι­κή από­δρα­ση στα Τρί­κα­λα και η προ­σπά­θεια από­δρα­σης του Ριζάη χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν από την κυ­βέρ­νη­ση ως πρό­φα­ση για ακόμα σκλη­ρό­τε­ρη κα­τα­στο­λή κρα­του­μέ­νων, που δια­μαρ­τύ­ρο­νται για τις άθλιες συν­θή­κες δια­βί­ω­σης. Επι­στρα­τεύ­τη­καν ΕΚΑΜ και ΜΑΤ για να αδειά­σουν κελιά τρα­μπου­κί­ζο­ντας κρα­του­μέ­νους, ενώ δεν έλει­ψαν και οι κα­ταγ­γε­λί­ες για ξυ­λο­δαρ­μούς κρα­του­μέ­νων με πο­λι­τι­κά κρι­τή­ρια.

 

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρο πα­ρά­δειγ­μα των απα­ρά­δε­κτων υγειο­νο­μι­κών συν­θη­κών και της ανυ­παρ­ξί­ας ια­τρι­κής πε­ρί­θαλ­ψης στις φύ­λα­κες είναι ο θά­να­τος του 26χρο­νου κρα­του­μέ­νου στο Ναύ­πλιο από φυ­μα­τί­ω­ση. Ο θά­να­τος αυτός συ­νο­δεύ­τη­κε από επι­με­λή προ­σπά­θεια συ­γκά­λυ­ψης των αι­τιών του και κατ’ επέ­κτα­ση των αι­τί­ων της εξέ­γερ­σης των κρα­του­μέ­νων.

Συγ­χρό­νως, τα πε­ρισ­σό­τε­ρα κρα­τη­τή­ρια της αστυ­νο­μί­ας σε όλη τη χώρα έχουν με­τα­τρα­πεί σε μι­κρές φυ­λα­κές. Χι­λιά­δες μι­κρο­πα­ρα­βά­τες και κυ­ρί­ως με­τα­νά­στες πα­ρα­μέ­νουν για πολ­λούς μήνες στοι­βαγ­μέ­νοι σε λίγα τε­τρα­γω­νι­κά υπό άθλιες συν­θή­κες, κατά πα­ρά­βα­ση της σχε­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας. Μόνο στην Ατ­τι­κή υπο­λο­γί­ζε­ται ότι πάνω από 2.000 άτομα κρα­τού­νται στις υπη­ρε­σί­ες της ΓΑΔΑ.

 

Εν­δει­κτι­κά είναι τα όσα συμ­βαί­νουν στο Α.Τ. Δρα­πε­τσώ­νας. Σε κρα­τη­τή­ρια χω­ρη­τι­κό­τη­τας 70 ατό­μων κρα­τού­νται για δια­στή­μα­τα από ένα μήνα έως και ένα χρόνο ακόμα και 100 άτομα, ενώ δεν υπάρ­χουν υπο­δο­μές υγιει­νής για τό­σους αν­θρώ­πους, ούτε φυ­σι­κά προ­αυ­λί­ζο­νται, με συ­νέ­πεια τη με­τά­δο­ση ασθε­νειών και την ψυ­χο­λο­γι­κή εξό­ντω­ση των κρα­του­μέ­νων. Πριν λίγες μέρες, ο 28χρο­νος κρα­τού­με­νος Ιμπρα­χίμ Φαράζ (πρό­σφυ­γας από την Πα­λαι­στί­νη) απο­πει­ρά­θη­κε να αυ­το­κτο­νή­σει.

 

Η απά­ντη­ση της κυ­βέρ­νη­σης απέ­να­ντι στα δί­καια αι­τή­μα­τα των κρα­του­μέ­νων, που δεν ζη­τούν κάτι πα­ρα­πά­νω από στοι­χειώ­δεις αξιο­πρε­πείς συν­θή­κες δια­βί­ω­σης, είναι η σκλή­ρυν­ση του κα­τα­σταλ­τι­κού μη­χα­νι­σμού. Ήδη έχει απο­φα­σι­στεί ο εξο­πλι­σμός των φυ­λα­κών με βαριά όπλα, ενώ φαί­νε­ται πλέον να μπαί­νει στο σχε­δια­σμό η δη­μιουρ­γία μιας φυ­λα­κής υψί­στης ασφα­λεί­ας.

 

Ση­μα­ντι­κή λε­πτο­μέ­ρεια απο­τε­λεί ότι αυτές οι κι­νή­σεις πραγ­μα­το­ποιού­νται λίγα 24ωρα μετά την ερώ­τη­ση του Ηλία Κα­σι­διά­ρη προς αυτή την κα­τεύ­θυν­ση στη βουλή, γε­γο­νός που μάλ­λον δη­μιουρ­γεί αι­τια­κή σχέση με­τα­ξύ του αι­τή­μα­τος του βου­λευ­τή της ΧΑ και των απο­φά­σε­ων της κυ­βέρ­νη­σης.

 

Είναι εμ­φα­νές ότι το σχέ­διο ανα­διά­τα­ξης του σω­φρο­νι­στι­κού χάρτη με σκλή­ρυν­ση των συν­θη­κών φύ­λα­ξης και η πρό­σλη­ψη προ­σω­πι­κού μόνο σε αυτόν τον τομέα, παρά τις τε­ρά­στιες ελ­λεί­ψεις σε πολ­λούς άλ­λους, εντάσ­σε­ται σε μια γε­νι­κό­τε­ρη νο­ο­τρο­πία επι­βο­λής του δόγ­μα­τος «τάξη και ασφά­λεια». Η κοι­νω­νία πρέ­πει να αι­σθαν­θεί φόβο και απέ­χθεια για το σύ­νο­λο των κρα­του­μέ­νων, ώστε να δι­καιο­λο­γή­σει την αντι­με­τώ­πι­σή τους ως πο­λί­τες δεύ­τε­ρης κα­τη­γο­ρί­ας. Οι φυ­λα­κι­σμέ­νοι είναι μία από τις ομά­δες που χρη­σι­μο­ποιού­νται ως δού­ρειος ίππος για να συ­νη­θί­σου­με τη βαρ­βα­ρό­τη­τα. Ας μην το επι­τρέ­ψου­με.