Γιατρέ μου, νομίζω ότι μόλις έφαγα τον Βουκεφάλα!

 

Από τότε που έμαθα, γιατρέ μου, ότι τα λουκάνικα και οι κεφτέδες που καταναλώνω αφειδώς και αδιαλείπτως είναι φτιαγμένα από άλογο, με έζωσαν τα φίδια, τα οποία παρεμπιπτόντως, άμα τα σοτάρεις με μπούκουβο, γίνονται μέγκλα. Φοβάμαι, γιατρέ μου. Φοβάμαι ότι πάνω στη λαιμαργία μου έφαγα τους τετράποδους ήρωες των παιδικών μου χρόνων. Πάνω στου φεγγαριού τη χάψη έχαψα την Μαύρη Καλλονή, μια νυχτιά μέσα στο μπαρ Ρετζίνα στην Μαρσίλια τραγάνισα το αλογάκι που καβαλούσε η Λώρα από το «Μικρό σπίτι στο Λιβάδι», δεμένος πισθάγκωνα στο μεσιανό κατάρτι πήρα μεζέ από το άτι του Λόου Ρέιντζερ. Και το χειρότερο όλων προχθές αργά στο μπαρ το Ναυάγιο καταβρόχθισα έναν κεφτέ που έμοιαζε με την Ντόλι του Λούκι Λουκ! Ναι, γιατρέ, μα το Αλογάκι της Παναγίας, που δεν έχω προλάβει να το σαβουρώσω ακόμη! Κι αν η μισή μου καρδιά είναι εδώ, γιατρέ, η άλλη μισή στην προβλήτα της Cosco βρίσκεται, εκεί που έφαγα ένα hot dog φτυστό με τον κακομοίρη τον Ραν-Ταν-Πλαν.

 

Τα συναισθήματά μου, γιατρέ, είναι ανάμεικτα, αλληλοπεριχωρούνται σαν το γιν με το γιανγκ. Από τη μια πνίγομαι στην οδύνη για τα αλόγατα που καταβρόχθισα, από την άλλη νιώθω δικαιωμένος απέναντι στα ρεμάλια τους φίλους μου, που όποτε βγαίνανε για φαγητό τους προειδοποιούσα: «Που να ξέρατε, ρε δύστυχοι, τι σκ... τρώτε!». Υπερβάλλεις, Γιώργο, υπερβάλλεις. Υπερβάλλω; Φάτε τώρα κινέζικες τάρτες με κόπρανα και πείτε κι ένα τραγούδι του Λάο Τσε!

 

Ο καπιταλισμός είναι ανίκητος, γιατρέ μου. Την ώρα που εμείς αναπτύσσουμε θεωρίες, αυτός αξιοποιεί τα πάντα, ακόμη και τα περιττώματα. Ο καπιταλισμός θριαμβεύει γιατί δίνει αξία στον έσχατο των ανθρώπων, στον άνεργο, στον συνταξιούχο, στον απόμαχο, που κάθεται όλη μέρα άπραγος και μόλις μπει στον ιερό χώρο της τουαλέτας γίνεται, ω του θαύματος, πάστρι σεφ. Στέλιος Παρλιάρος γίνεται ο απόμαχος. Ζαχαροπλάστης ήταν ο πατέρας σου; Ζαχαροπλάστης ήταν, αλλά δεν το ήξερε ο καημένος.

 

Τ' άλογο! Τ' άλογο! Ομέρ Βρυώνη / το Σούσι εχούμησε και μας πλακώνει.

 

Πηγή: Η ΑΥΓΗ