Πέρασες όλα τα παιδικά χρόνια και την εφηβεία μπροστά από ένα βιβλίο, έπαιρνες βαθιές ανάσες ανάμεσα από φροντιστήρια και δραστηριότητες.
Τα βιογραφικά σου έλεγαν πρέπει να χτίζονται από την αρχή της ζωής σου. Ίσως τελικά να μην είναι και ζωή, να είναι μόνο βιογραφικό.
Δεν ήξερες ακόμα ποιος είσαι, μάθαινες όμως ποιος θέλει η κοινωνία να είσαι. Πρώτα να έχεις βούλες σε σειρά και μετά επιθυμίες.
Πόσα ζεστά ανοιξιάτικα απογεύματα αφιέρωσες σε ένα διαγώνισμα, σε εξετάσεις, σε επαναλήψεις, ενώ άκουγες τις φωνές από τα άλλα παιδιά να παίζουν στα προαύλια των εκκλησιών και των σχολείων;
Πόσες στιγμές παράδωσες σαν όπλα στην Βάρκιζα πάνω σε έναν βωμό από μεγαλόστομες υποσχέσεις; Καλή ζωή, πολλά ταξίδια, κοινωνική αναγνώριση, ταξική άνοδο.
Κι ύστερα τα πανεπιστήμια, τα μεταπτυχιακά, η συλλογή πτυχίων και κάδρων.
Στα καλύτερα χρόνια της ζωής σου, εκεί που το σώμα σου και το μυαλό σου πιάνουν το πικ εσύ να χάνεις εκδρομές, ταξίδια, συναυλίες, θέατρα, ραντεβού, βόλτες, βουτιές, ποδηλατάδες για μια αναρρίχηση βαθμών, μια πλουσιότερη βιβλιογραφία, μια ακόμα διόρθωση της πτυχιακής, μια επανεξέταση των δεδομένων του εργαστηρίου, ένα ατέλειωτο κυνήγι θησαυρού για περισσότερες και καλύτερες σημειώσεις.
Άλλες φορές παράλληλα με μεροκάματα, με ξενύχτια, με εκμετάλλευση από γραφικά αφεντικά, σε δουλειές άσχετες που σου ρουφούσαν την ψυχή, σε δουλειές σχετικές, που δεν έδιναν ένα ευρώ πίσω «για να μάθεις», «για να αποκτήσεις εμπειρία», «για να κάνεις κύκλο γνωριμιών».
Κι άλλες φορές που έφυγες κι έξω για πιο ποιοτικές κι εξειδικευμένες σπουδές, για πιο πλούσια επαγγελματική εμπειρία σε νέες ιδέες, σύγχρονες μονάδες, καλύτερες τεχνολογίες, πιο καταρτισμένους συναδέλφους.
Και μόνο εσύ ξέρεις τι μοναξιά έφαγες, τι ρατσισμό κατάπιες, πόσο σου έλειπαν αυτοί κι αυτά που αγαπούσες, πόσα βράδια σου έκανε παρέα μόνο μια κλήση στο Skype, μια εξάδα από μπύρες, ένα τσαλακωμένο βιβλίο.
Μόνο εσύ ξέρεις πόσο πολύ κουράστηκες για να καταξιωθείς εκεί που ήσουν πάντα ο ξένος, σε μια γλώσσα που μπορεί να σου έπιανε σα φαρυγγίτιδα το λαιμό, σε μια κουλτούρα που μπορεί να μη σου ταίριαζε, να παλεύεις να αφομοιωθείς με το ζόρι, να ξαπλώσεις στο κρεβάτι του Προκρούστη να κόψεις κάτι από την ψυχή σου, να τραβήξεις κάτι από την καρδιά σου.
Να μην θες να κάνεις παιδιά γιατί δεν τα θες να σου να πάνε στα ξένα σχολεία, να μοιάζουν σε αυτούς, να μη μπορείς να τους πεις «σ’ αγαπώ» στη γλώσσα σου, να μην καταλαβαίνουν τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι.
Να βιώνεις σχέσεις και χωρισμούς από απόσταση, συμβατικές φιλίες και παγωμένα ραντεβού με ανθρώπους που σε κανονικές συνθήκες δε θα έλεγες καν καλημέρα, να συγκατοικείς με τυχαίους ξένους, να βρίσκεις ξερατά τους στο μπάνιο, να σου λείπει το φαγητό σου από το ψυγείο.
Να κλαις γοερά μέσα σου και να απαντάς στους γονείς σου «όλα καλά» κι αυτοί να καμαρώνουν στα καφενεία για το τι ωραία που είναι έξω και τι ευτυχισμένα που ζούνε τα παιδιά τους που έφυγαν και σώθηκαν.
Και να γυρίζεις πίσω στην Ιθάκη σου. Γιατί όσο κι αν δε μπορείτε να το καταλάβετε κάποιοι οι άνθρωποι είναι πιο σημαντικοί από το νούμερο που θα γράφει το app της τράπεζας όταν ανοίγεις το κινητό, γιατί μια καλημέρα αν είναι από την καρδιά ενός σημαντικού άλλου είναι η πραγματική ποιότητα ζωής κι όχι οι φωτογραφίες που θα ανεβάσεις στο Instagram από το κάθε τουριστικό φέρετρο που πήγες ή κάθε γκουρμέ φούσκα που έφαγες από τον κάθε ριαλιτζί μάγειρα για να φλεξάρεις την βλαχογκλαμουριά σου, γιατί το να είσαι κάπου που μπορείς να μιλάς τη γλώσσα σου και να καταλαβαίνουν την κουλτούρα σου είναι οξυγόνο, γιατί αν θεωρείς ότι η κουλτούρα σου έχει μόνο στραβά κι οι κουλτούρες των ισχυρών είναι διαμάντι 24 καρατίων, είσαι ραγιάς κι απόγονος ραγιάδων, γιατί αν θεωρείτε ότι στην Ελλάδα έχουμε τον κακό καπιταλισμό ενώ στη Δύση έχουν τον καλό καπιταλισμό και μου το παίζετε κι Αριστεροί είστε πολιτικά αναλφάβητοι.
Στην Ελλάδα της κρίσης άρχισε να ξυπνάει η ταξική μου συνείδηση, στην Αμερική και στην Αγγλία έβγαλε ρίζες, εκεί δικαιώθηκε ο Μαρξ μέσα μου, εκεί κατέρρευσαν όλα τα αφηγήματά τους.
Κι ενώ έχεις μια ζωή θυσιασμένη σαν τομάρι λιονταριού στην είσοδο του γραφείο σου, τα νιάτα σου καρφωμένα σαν τον Χριστό πάνω σε τοίχους βλέπεις τα χρόνια του θερισμού που σου έταξαν να είναι φτωχά κι άδεια, να σου γελάνε πίσω ειρωνικά.
Βλέπεις να έρχεται ένα ακόμα καλοκαίρι και να ξέρεις ότι δε θα πας διακοπές, όπως δεν πήγες και πέρσι και πρόπερσι, όπως δε θα πας και του χρόνου και του παραχρόνου. Ότι ίσως αναγκαστείς καμιά εβδομάδα να φορτωθείς στους δικούς σου για να γλιτώσεις τίποτα από την ΔΕΗ, να βλέπεις τα ρούχα και τα παπούτσια σου σκισμένα και να μην έχεις να πάρεις άλλα, να φοράς τα ίδια ρούχα 5 χρόνια, να ντρέπεσαι που τα φοράς, να πληρώνεις τον λογαριασμό του φυσικού αερίου σε δόσεις, να πρέπει να διαλέξεις ποια επίσκεψη στο σουπερμάρκετ θα αποφύγεις, να δουλεύεις 10 και 12 ώρες την ημέρα, κάποιες φορές σπαστό, να φεύγεις από το σπίτι στις 9 το πρωί να γυρίζεις στις 8.30 το βράδυ, να κάνεις και δεύτερη δουλειά και τρίτη, να ψάχνεις μια ακόμα συνεργασία, μια ακόμα πηγή εσόδων, 50% σου τα παίρνει το κράτος με τη μία κι από τα εναπομείναντα άλλο 24% με τον ΦΠΑ. Και να ξέρεις ότι αν σου συμβεί κάτι δεν υπάρχει πια δημόσιο νοσοκομείο, όταν γεράσεις δε θα πάρεις σύνταξη.
Να είσαι λέει με μπλοκάκι, μια άλλη μορφή ευέλικτης εργασίας, ανασφάλιστη κι απλήρωτη εργασία, να είσαι ο μαλάκας της υπόθεσης δηλαδή, να είσαι ένας «κρυφός» υπάλληλος ή να συντηρείς ένα γραφείο με τα δόντια και να σε βρίζουν οι συστημικοί ότι φοροδιαφεύγεις και να σε τιμωρούν με εξτρά φόρους, τι να κάνεις; Θα δουλέψεις και τα Σάββατα και την αργία και τον Αύγουστο.
Να ξέρεις ότι και να θες να κάνεις οικογένεια δε μπορείς, δε γίνεται, δε βγαίνει. Προφανώς να προστατέψουμε το δικαίωμα της έκτρωσης, αλλά μην πατάμε τη μπανανόφλουδα της Ακροδεξιάς, αυτά δε θα έπρεπε καν να τα συζητάμε, είναι αυτονόητα, αδιαπραγμάτευτα. Θα μιλήσουμε για το δικαίωμα της οικογένειας; Να έχεις τον γαμημένο χρόνο και τα γαμημένα λεφτά και τις παροχές να κάνεις οικογένεια, αν το θες. Δεν ασχολείται με αυτά όμως κανείς, ούτε η Αριστερά, μόνο ατομικά δικαιώματα. Η κοινότητα πέθανε, ζήτω το άτομο.
Εξαφανιζόμαστε λέει. Μα η πληθυσμιακή συρρίκνωση είναι η τελευταία κραυγή του λαού που τον έχεις πετάξει σε ένα καζάνι και τον βράζεις για να του πάρεις και την τελευταία σταγόνα λίπους. Είναι η μόνη του –μάταιη- εκδίκηση απέναντι στους δυνάστες του.
Ναι είμαι επιστήμονας, δεν είμαι ούτε αγρότης ούτε οικοδόμος ούτε ο τυπικός εργάτης της αφίσας του ΚΚΕ.
Είμαι όμως προλετάριος. Δεν έχω καμία προοπτική ταξικής ανόδου, δεν έχω καμία πιο ευνοϊκή συνδιαλλαγή με την αστική τάξη.
Είμαι προϊόν μιας φρικτής εκμετάλλευσης που ξεκίνησε από την παιδική μου ηλικία, τα προσόντα μου είναι κιμάς στη κρεατομηχανή του κέρδους τους. Δεν ζω, επιβιώνω, κυλιέμαι ανάμεσα σε εκβιασμούς κι αδιέξοδα. Υποφέρω, φοβάμαι, ματαιώνομαι, ντρέπομαι, έχω κουραστεί. Δε με ενδιαφέρει αν θα αλλάξει η κυβέρνηση. Δε με ενδιαφέρει αν θα μου κόψει κάποιο επίδομα ή θα μου κάνει μια καλύτερη φορολογική ρύθμιση ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης ή ο Τσίπρας.
Θέλω να αλλάξει ο κόσμος, θέλω αξιοκρατικά το μερίδιο από τον πλούτο που παράγω και τις υπηρεσίες που προσφέρω. Το ίδιο θέλω και για τους άλλους επιστήμονες, για τους πελάτες μου, για τους φίλους μου, για όλους τους κλάδους που ματώνουν μαζί μου, ανεξαρτήτως καταγωγής, σπουδών, φύλου, σεξουαλικότητας, θρησκείας.
Είμαι επιστήμονας κι είμαι προλετάριος κι ονειρεύομαι έναν κόσμο που η επιστήμη δε θα είναι όπλο στην φαρέτρα τους, αλλά το όχημα του ανθρώπου για έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο.
Από το fb Κυκλοθυμικός
Όλες οι σημαντικές και έκτακτες ειδήσεις σήμερα
2ος Γραπτός Διαγωνισμός ΑΣΕΠ: Η ύλη για 47.000 υποψήφιους ως 3/6 με τις λύσεις
Παν.Πατρών: Tο 1ο στην Ελλάδα Πανεπιστημιακό Πιστοποιητικό Τεχνητής Νοημοσύνης για εκπαιδευτικούς
Πανεπιστήμιο Αιγαίου: Το κορυφαίο πρόγραμμα ειδικής αγωγής στην Ελλάδα - Αιτήσεις έως 3/6
ΕΥΚΟΛΕΣ πιστοποιήσεις ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ - ΙΤΑΛΙΚΩΝ για ΑΣΕΠ - Πάρτε τις ΑΜΕΣΑ
