Κοινωνία 04.11.2017 - 19:52

Όταν ο Thor συνάντησε την κωμωδία

Δυο λόγια για τον διαστημικό χαβαλέ του Thor:Ragnarok

Όταν η Marvel ξεκινούσε το κινηματογραφικό της ταξίδι πιθανότατα δεν περίμενε την ανέλπιστη και παγκόσμια επιτυχία που θα κατακτούσε μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια. Από τον πρώτο Iron Man το 2008 μέχρι το καινούριο (τρίτο κατά σειρά) κεφάλαιο του Thor έχουν μεσολαβήσει περί τις 15 (!) ταινίες, εκ των οποίων όλες έχουν σημειώσει εμπορική επιτυχία. Με το Thor:Ragnarok φτάνουμε και στο κλείσιμο της Τρίτης Φάσης των ταινιών, που οδηγεί στο πολυαναμενόμενο καινούριο Avengers την άνοιξη που μας έρχεται. Φυσικά, η Marvel έχει ήδη δρομολογήσει και ανακοινώσει ακόμα δέκα ταινίες για το άμεσο μέλλον, και η αγωνία των εκατομμυρίων φαν ανά τον κόσμο είναι στο τι θα ακολουθήσει μετά το…2020.

Πολλά ψεγάδια μπορεί βέβαια να βρει κανείς στον πολύχρωμο και φαντασμαγορικό υπερηρωϊκό κόσμο της Marvel. Όμως αν πρέπει με το ζόρι να εντοπίσουμε το «αδύνατο σημείο» της κινηματογραφικής μυθολογίας, αυτό θα το βρίσκαμε στον Θεό του Κεραυνού Thor.

Ενώ ο θρυλικός ήρωας αποτελεί σημαντική ατραξιόν στις πιο «συλλογικές» ταινίες (Avengers 1 + 2), οι αυτοτελείς του περιπέτειες [Thor (2011) και Thor:Dark World (2013)] είναι μάλλον αξιολησμόνητες, με φανερή δυσκολία στο να βρουν μια ταυτότητα και ένα ξεκάθαρο στυλ.

Η δυσκολία βέβαια είναι εύλογη: Ο Thor είναι ένας ήρωας εντελώς έξω από τα νερά των υπολοίπων (που είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι), κατοικεί σε ένα εντελώς διαφορετικό σύμπαν (στον επίπεδο πλανήτη Asgard) όπου έχει εντελώς διαφορετικού τύπου σκοτούρες: Παιχνίδια εξουσίας και διαδοχής εντός της βασιλικής αυλής του πλανήτη του και έναν ολόκληρο κόσμο από space fantasy στοιχεία: Ξωτικά, Frost Giants, κάθε λογής τέρατα κλπ. Όχι τυχαία, η Marvel ανέθεσε στον Kenneth Branagh την πρώτη ταινία, ποντάροντας πάνω στην θεατρική και κλασικότροπη ματιά του ώστε να δώσει μια «σεξπιρική» χροιά στον αλαζόνα γόη γιό του Odin. Το πρώτο πείραμα, μοιρασμένο ανάμεσα στην Asgard και τον πλανήτη Γη, αμφίβολο ως προς τις προθέσεις του για τον ήρωα (τότε η Marvel δεν σχεδίαζε με ορίζοντα δεκαετίας αλλά προσπαθούσε να καθιερώσει το σύμπαν της, βήμα το βήμα), κατάφερε απλώς να εισάγει στο κοινό τόσο τον Thor (Chris Hemsworth) όσο και τον δόλιο αδερφό του Λόκι (Tom Hiddleston), που φάνηκε από νωρίς πως ήταν το «δυνατό χαρτί» της υπόθεσης.

Αμέσως μετά ο Thor επέστρεψε στη Γη στους πρώτους θεαματικούς Avengers, έκανε το σόου του (μεταξύ των ανθρώπων ένας Θεός δεν μπορεί παρά να τα πάει καλά), ο Λόκι κράτησε το ρόλο του βασικού κακού και η Marvel ήξερε πια πως έχει στα χέρια της μια τεράστια μηχανή εσόδων. Η «συνέχεια» του Thor ήταν επιβεβλημένη, και κάπως έτσι προέκυψε το Thor: Dark World (2013).

Πολλά μπορούν να γραφτούν για το Dark World αλλά το βασικό πρόβλημα είναι το εξής ένα: Αν και έχω δει την ταινία δυο φορές, δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα από αυτήν. Σηματοδότησε απλώς την τελευταία εμφάνιση της Natalie Portman στο κινηματογραφικό σύμπαν (καλώς για όλες τις πλευρές που αποχώρησε) και έκλεισε με τον Λόκι να βρίσκεται στο θρόνο της Asgard. Όμως η ταινία έμοιαζε (και ήταν) απλά συμπληρωματική στο ραγδαία αναπτυσσόμενο σύμπαν της Marvel, που άρχισε να εισάγει τον ένα ήρωα μετά τον άλλο. Ο Thor επέστρεψε να κάνει τα δικά του στους Avengers 2 (Age of Ultron, 2015) σε έναν μάλλον άχαρο ρόλο όπου απλώς πέταγε με επιτυχία το σφυρί του (ο Joss Whedon δήλωσε τότε πως είχε κόψει πολλές σκηνές του Thor από την ταινία αυτή, για την οικονομία της ταινίας).

Με άλλα λόγια, μέχρι το Thor:Ragnarok που κυκλοφορεί στις αίθουσες, ο Thor ήταν ένας δυνατός και συμπαθητικός χαρακτήρας που βοήθησε στο να χτιστεί το σύμπαν της Marvel, όμως δεν θα έλειπε σε κανέναν αν σταματούσαν οι ταινίες του. Τελικά, ο Νορβηγικών καταβολών Θεός χρειάστηκε έναν ανερχόμενο πλην άσημο Νεοζηλανδό σκηνοθέτη για να βρει τον εαυτό του. Ο Taika Waititi ανέλαβε το επίφοβο franchise και πήρε μια πολύ σημαντική απόφαση.

Thor: Ο πλέον αστείος κινηματογραφικός ήρωας

Η απόφασή του λοιπόν ήταν απλή: Θα πάρουμε την πιο ακραία, σκοτεινή και δραματική ιστορία (Ragnarok σημαίνει κάτι σαν την Αποκάλυψη για τους Θεούς στην Asgard) και πάνω σε αυτήν θα στήσουμε την πιο χαβαλεδιάρικη, πολύχρωμη και κωμική εκδοχή του ήρωα. Με άλλα λόγια, θα ξεφορτωθούμε την σοβαροφάνεια και την «βαριά» αύρα του Thor και θα αναμίξουμε διάφορα άλλα στοιχεία:

Λίγο από Guardians of the Galaxy, που ήταν η ανέλπιστα πετυχημένη μας συνταγή.
Λίγο από vintage, 80’s κλπ που πουλάει πολύ, και έχοντας σαν πρότυπο την camp αισθητική του διαστήματος από το Flash Gordon.
Δεν θα τον αφήσουμε μόνο του, βάζοντας μέσα στο μιξ και τον επίσης αγαπημένο (και με αποτυχημένες solo ταινίες) Hulk, αλλά και ένα πολυπρόσωπο cast από κακούς και συμπληρωματικούς ήρωες.
Τέλος, θα δώσουμε στον Chris Hemsworth την ευκαιρία να μην είναι απλά ένας ομορφάντρας που περιφέρει ξανθιά κόμη και μούσκουλα, αλλά να δώσει και ερμηνευτικά διαπιστευτήρια στην κωμωδία.

Κάπως έτσι, προκύπτει μια ταινία που όχι απλά «δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά» αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να αυτοπαρωδείται συνεχώς και να παρωδεί ολόκληρο το κινηματογραφικό της σύμπαν. Το Thor: Ragnarok είναι 130’ λεπτά διαστημικού χαβαλέ, όπου το ένα καλαμπούρι διαδέχεται το άλλο (πολλές φορές μάλιστα, επαναλαμβανόμενο καλαμπούρι), το χιούμορ κινείται από αυτοαναφορικό μέχρι ανερυθρίαστα εφηβικό (τούμπες ηρώων, μια διαστημική χοάνη που αποκαλείται «ο κώλος του διαβόλου» κλπ) και όλες οι ερμηνείες είναι επιτηδευμένα ακραίες. Παρά τα trailer που φανέρωναν ένα κομμάτι αυτού του κλίματος, ο Thor του Waititi καταφέρνει συνεχώς να αιφνιδιάζει ευχάριστα με τις επιλογές του και τελικά, να «ξεμπουκώσει» τους κάπως μονοδιάστατους χαρακτήρες του Thor δίνοντάς τους και κάτι διαφορετικό να κάνουν.

Στο πολύχρωμο αυτό χάος, ο Jeff Goldblum παίζει μοναδικά τον εαυτό του σαν να περίμενε καιρό μια ταινία να του δώσει αυτήν την ευκαιρία. H Cate Blanchett κρατάει το ρόλο του βασικού ανταγωνιστή, της Hela, και προσπαθεί απλώς να είναι γραφική και campy και sexy για όσο εμφανίζεται. Αποκαλύψεις μεγαλύτερης κλίμακας είναι η Valkyrie Tessa Thompson και ο ίδιος ο σκηνοθέτης που κάνει την φωνή του Korg, ενός ευγενικού διαστημικού μονομάχου.

Φυσικά, αυτή η γενική ελαφρότητα δεν επισκιάζει την δράση, όμως βασικός στόχος της ταινίας είναι από την αρχή το γέλιο: Όσοι περιμένουν τις πολλές (και λίγο κουρασμένες πια) διασυνδέσεις μεταξύ των ταινιών και τα λεγόμενα easter eggs θα βρουν αρκετά μεν, αλλά όλα σχεδόν στην μορφή κωμικού gag. Πολλοί θα πουν πως το όλο κλίμα του έργο είναι μια αντιγραφή της αυτοαναφορικού σαρκασμού του Deadpool, άλλοι πως χαραμίζεται ένα πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο στα κόμικ (το Planet Hulk) και άλλοι πως η ταινία είναι, σε μεγάλο βαθμό, άνευ κάποιου νοήματος. Όλα αυτά μπορεί να είναι σωστά, όμως το Thor:Ragnarok δεν υποκρίνεται πως είναι κάτι διαφορετικό. Μακριά από τα σοβαροφανή σκοτάδια της DC ή και των προκατόχων του ακόμα, η ταινία είναι ένα γεμάτο δίωρο ανούσιου χαβαλέ και campy υπερβολής.

Υπάρχει ωστόσο ένα πρόβλημα: Η αυτοαναφορικότητα και το θάρρος (;) να σατιρίσει το ίδιο κινηματογραφικό σύμπαν στο οποίο ανήκει, μπορεί να προσφέρει διασκέδαση στους «μυημένους» της marvel μυθολογίας (που μπορούν να αντιληφθούν και όλα τα συμφραζόμενα), όμως σίγουρα δεν είναι μια ταινία για να επισκεφθεί κανείς για πρώτη φορά την κινηματογραφική κούρσα της Marvel. Μπορεί δηλαδή να μην είναι μια «συμπληρωματική» ταινία όπως το Dark World ή «αναγκαστική» ταινία εισαγωγής του ήρωα όπως το πρώτο Thor, αλλά φαίνεται να έχει περισσότερο ανάγκη από αυτές όλο το υπόλοιπο MCU για να βρουν «στόχο» τα δεκάδες αστεία της. Βέβαια, ακόμα και ένας «πρωτάρης» αναμφίβολα θα διασκεδάσει με το Thor:Ragnarok, όμως το «κενό νοήματος» θα είναι πολλαπλάσιο σε αυτόν.

Όμως, επειδή τα σινεμά θα συνεχίσουν να βομβαρδίζονται με υπερ-ηρωικές ταινίες τα επόμενα χρόνια (πιθανότατα βέβαια χωρίς άλλες ταινίες του Thor), ας ελπίσουμε πως θα κρατήσουν το πνεύμα του Ragnarok στο να εμπιστεύονται νέους δημιουργούς και να εγκαταλείψουν τις αμήχανες προσπάθειες για σοβαροφάνεια