Φωνές διαμαρτυρίας

Στο συγκεκριμένο σημείο, μία χούφτα άνθρωποι, αληθινοί δάσκαλοι με αληθινό χαμόγελο και δυνατή φωνή «δεν θα περάσει κανείς, κανείς αξιο-λογη-τής!». Το σύνθημα ακουγόταν παντού τριγύρω, έτσι όπως ήταν ανοιχτός ο χώρος, και δεν έσπαγε σε κανένα εμπόδιο η φωνή διαμαρτυρίας. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, τρεις ολόκληρες κλούβες με δυνάμεις των ΜΑΤ μας περικύκλωσαν. Είμαστε στη μέση, εγκλωβισμένοι, μικροί δάσκαλοι με μεγάλη ψυχή. Φωτογράφιζα και σκεφτόμουν: Τι φοβούνται από εμάς; Μήπως ετοιμάζονται να φέρουν τον υπουργό και παίρνουν αυτά τα μέτρα; Αδικαιολόγητο, από κάθε άποψη. Σε απόσταση ανάσας παρατάχθηκαν ακριβώς πίσω από το πανό και μας έκλεισαν τον δρόμο παιδιά 20χρονα με ασπίδες και κράνη… καταμεσήμερο κοιταζόμασταν, είχαμε γίνει ένα… τους παρατηρούσα μέσα από τον φακό της μηχανής… το βλέμμα τους μιλούσε. Βουβή η διαμαρτυρία για το κορίτσι που περίμενε μόνο του Σάββατο απόγευμα, για το κράνος που έσφιγγε το κεφάλι και περιόριζε τη σκέψη στην ανυπόφορη ζέστη, για τα 600 ευρώ που δεν έφταναν να βοηθήσουν για το δάνειο της οικογένειας. Τα συνθήματα επαναλαμβάνονταν κρατώντας αμείωτη την ένταση στη γέφυρα «Με ΜΑΤ και βία δεν γίνεται Παιδεία!».

Οι αξιολογητές -άλλοι προβληματισμένοι και άλλοι βέβαιοι πως έπρατταν το καθήκον- προσπαθούσαν να τρυπώσουν απαρατήρητοι μέσα από τους διαδηλωτές. Τους σταματούσαμε και γύριζαν πίσω. Ενδιάμεσα στην αναμονή κάποιοι προσπάθησαν με ταξί να φτάσουν μέχρι την είσοδο καλύπτοντας το πρόσωπο με χαρτοφύλακες ή αστείες δικαιολογίες. Και τα παιδιά με τις ασπίδες πίεζαν σε έναν ασφυκτικό κλοιό που χειροτέρευε τα πράγματα. Έτοιμοι να μας ψεκάσουν, απελπιστήκαμε, και η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. «Άδικο, άδικο για τον δάσκαλο που παλεύει για ψωμί, παιδεία, ελευθερία», μέρα μέσημέρι ακούστηκαν οι φωνές διαμαρτυρίας των γειτόνων-κατοίκων της περιοχής που δεν μπορούσαν να ηρεμήσουν από την παράσταση του δρόμου. Κάποιοι κατέβηκαν, ζητούσαν να μάθουν, και ενώθηκαν μαζί μας… Στο μεταξύ, κουστούμια και ταγέρ αξιολόγησης εμφανίζονταν από τα στενά στην πασαρέλα της γέφυρας και εμποδίζονταν από εμάς, εμείς από τα ΜΑΤ, και η κατάσταση επιδεινωνόταν.

Φωνές διαμαρτυρίας, φωνές αξιοπρέπειας, φωνές αφύπνισης συνειδήσεων, φωνές αγώνα, φωνές που ξεχώριζαν για το χρώμα τους και φωνές που γίνονταν ένα όλες μαζί, σε μια κοινή προσπάθεια να ακουστούν και να αλλάξουν τις τύχες του κόσμου, απέναντι σε μια πολιτική φίμωσης και εξουθένωσης του λαού και ιδιωτικοποίησης των πάντων. Το κάλεσμα της φωνής του δάσκαλου για αντίσταση, στο ξαφνικά παραδομένο στη σιωπή του σύμπαν, στοχεύει στο να πλάσει τη μορφή ενός κόσμου με οράματα και αξίες σε μια κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης.

 

Ανδριανή Στράνη