Αϊ «κλιμακωθείτε» ρε !

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.  

Ερώτηση: Ποιες δυνάμεις στην ΟΛΜΕ, λίγο πριν την πετυχημένη ολοκλήρωση της πρώτης 5/ήμερης, την Πέμπτη 19-9 πρότειναν την μετατροπή της επόμενης 5/ήμερης σε 48/ωρη και μάλιστα τη βάφτισαν «κλιμάκωση»; 

Απάντηση: Οι δυνάμεις ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ και το … ΠΑΜΕ, αλλά πρέπει να πούμε πως το ΠΑΜΕ τη συνόδευσε με ένα πολιτικό πλαίσιο ανάλογο της συγκυρίας. 

Για την ΔΑΚΕ και ό,τι έχει απομείνει από ΠΑΣΚ δεν είχαμε καμία αυταπάτη. Οι πολιτικο-συνδικαλιστικοί αυτοί φορείς είναι το μάτι και το αυτί της κυβέρνησης και του υπουργείου μέσα στα σωματεία μας. Πουλώντας ρετάλι από ρουσφέτι συντηρούν την ύπαρξή τους, προσπαθώντας πάντα να δημιουργήσουν ρωγμές στο σώμα των συναδέλφων, διαιρώντας τους σε εκλεκτούς και μη. Εντάξει, γνωστά αυτά. 

Για το Κομουνιστικής προέλευσης και «κομουνιστικής» προοπτικής ΠΑΜΕ, όμως; 

Πρέπει να μιλήσουμε οπωσδήποτε γι αυτό. Το ΠΑΜΕ λοιπόν, είχε τεράστια ανάγκη να «διαφοροποιηθεί» βάζοντας ταξικό, αντιμονοπωλιακό, αντι-Ε.Ε. πλαίσιο-φύλλο συκής. 

Έτσι, μας λέει πως, αν ο αγώνας δεν έχει εκ των προτέρων τον προσανατολισμό που το ΠΑΜΕ επιθυμεί, δεν είναι διατεθειμένο να «βάλει πλάτη» σ’ αυτόν τον αγώνα. Ή, ίσως, θα το σκεφτεί να βάλει «μερική» πλάτη, επιφυλακτικά πάντα, ελέγχοντας κάθε δυο μέρες, κάθε 48 ώρες ακριβώς, με το ρολόι, αν ο αγώνας είναι, όπως πρέπει να ‘ναι ένας αγώνας, με τις σωστές «προδιαγραφές», με τους σωστούς «όρους και προϋποθέσεις». 

Οι «ειδικοί» της ταξικής πάλης του ΠΑΜΕ συσκέπτονται πάνω από μια εικονική κοινωνία, που την βλέπουν σαν σκακιέρα. Στη σκακιέρα τους, στην προσομοίωση των ταξικών μαχών που αυτοί φαντασιώνονται, δεν «κολλάνε» ποτέ όσοι αποφασίζουν να αγωνιστούν, πιεσμένοι απ’ τη βίαιη ανατροπή της ζωής τους, αφού οι αγωνιζόμενοι δεν πήραν την άδεια πρώτα από τους «επιτελείς». 

Βγαίνουν λοιπόν ντοπαρισμένοι απ’ τις σκηνοθετημένες παρτίδες που παίζουν στον σκακιστικό τους όμιλο και κουνάνε με κακεντρέχεια το δάχτυλο εκεί έξω, που έχει πέσει φτώχεια, εξαθλίωση και άγριο θανατικό και επιπλήττουν όποιον αποφασίζει να σηκώσει το κεφάλι και λένε: «δεν μετρηθήκατε καλά! Δεν μπορείτε! Πρέπει να μετριέστε κάθε μέρα! Άντε σας αφήνω να μετριέστε κάθε δυο μέρες. Δεν είστε σε θέση να αποφασίσετε για τη ζωή σας εσείς, αν δεν αποφασίσουμε εμείς!». 

Μόνο έτσι διασφαλίζεται, κατά τη γνώμη τους, η αποκλειστικά δική τους, κατά-δική τους απώτερη «κομουνιστική» προοπτική, η οποία, σύμφωνα με τον «αγωνιστικό» χάρτη τους, θα περάσει οπωσδήποτε, με … αεροπλάνο μέσα από το … κέντρο της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής κυριαρχίας.

Επίσης, μας λένε πως χρειάζεται συντονισμός και παλλαϊκό μέτωπο. 

Καμιά αντίρρηση επ’ αυτού. 

Ας βγάλουν μια προκήρυξη, ας κάνουν ένα κάλεσμα, ας φτιάξουν το μέτωπο και, τέλος πάντων, ας μας πουν πότε θα το ετοιμάσουν το μέτωπο αυτό, μαζί να βάλουν να ηχήσει στη σωστή ώρα και το ξυπνητήρι του συντονισμού, για να μας επιτραπεί να ξανα-ξεκινήσουμε κι εμείς καμιά φορά, αν ζούμε ως τότε. 

Τόση Ιστορία κινημάτων κλεισμένη στα σεντούκια τους, σαν να ‘ταν ιδιοκτησία τους, δεν τους δίδαξε πως μέσα στην κίνηση χτίζονται τα μέτωπα, αφού για να υπάρχει συμπόρευση, πρέπει κάποιος να πορεύεται και να αγωνίζεται, να καλεί ανοιχτά την κοινωνία να τοποθετηθεί, να πάρει θέση, όπως έγινε και με τους καθηγητές όταν το αποφάσισαν. Το είδαμε με τα μάτια μας άλλωστε.

 Με την απεργιακή έκρηξη των καθηγητών κατέρρευσαν όλοι οι φόβοι που έσπερναν οι τηλεοπτικές ταΐστρες της συγκυβέρνησης και προδίκαζαν, δήθεν ανήσυχα, πως οι γονείς θα ήταν οπωσδήποτε εναντιωμένοι στην απεργία των καθηγητών. 

Οι αγώνες για μια ανθρώπινη ζωή με αξιοπρεπή μισθό και κοινωνικές παροχές που υποστηρίζουν τη ζωή μας την ίδια, 

οι αγώνες για Δημοκρατία σ’ έναν τόπο που οι φασίστες κυκλοφορούν με το σιδερολοστό και το λεπίδι στο χέρι, ξυλοκοπώντας άγρια μέλη του ΚΚΕ (στο Πέραμα) και κλιμακώνοντας πραγματικά τον τρόμο με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, 

την ώρα που οι δρόμοι σ’ όλη την Ελλάδα βούλιαζαν απ’ το βήμα των απεργών, 

δεν είναι καλοί αγώνες, σύμφωνα με το κριτήρια του ΠΑΜΕ. 

Δεν ανησυχεί κανείς στα γραφεία τους που η 18η Σεπτέμβρη, ημέρα Τετάρτη, θύμισε την 5η Μάη του 2010 και την τραγωδία στη Marfin. Άλλωστε, η συγκυβέρνηση μετέρχεται κάθε πρόσφορο μέσο και γνώριμο ταυτόχρονα. «Μαζεύει τα λουριά», όπως και όποτε βολεύεται. Πρώτα δολοφονεί, εκτρέπει το βλέμμα της κοινωνίας στο «άλλο» πρόβλημα, διαχέει τον απαραίτητο τρόμο και τέλος έρχεται ως ο μόνος «αρμόδιος τιμωρός» της βίας να βάλει τάξη στα παιδιά της που «ξέφυγαν». Την ίδια ώρα το ΠΑΜΕ μας λέει πως πρέπει να κάτσουμε φρόνιμα και να «ετοιμαστούμε». Έτσι μας έλεγε πάντα και συνεχίζει εκκωφαντικά να διατυμπανίζει τα τελευταία τριάμισι χρόνια που κατασπαράσσονται τα εργασιακά δικαιώματα από τις ύαινες της «ελεύθερης» αγοράς, αυτά τα δικαιώματα που μας κληροδότησε το Κομμουνιστικό Κίνημα του περασμένου αιώνα.

Όλες αυτές τις απαραίτητες προϋποθέσεις θέτει ο μοναδικός «αφέντης» του κινήματος για να μην καρπωθούν «άλλοι» τον κόπο του. 

Ποιούς «άλλους» εννοεί; 

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ και η ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΣ είναι «οι άλλοι». 

Οι εκπαιδευτικοί είναι «οι άλλοι». 

Με άλλα λόγια, μας λέει καθαρά πως δεν θα ιδρώσει και πολύ για το Δημόσιο Σχολείο, αν δεν του υπογράψουμε συμβόλαιο πως θα ενταχθούμε στις γραμμές του και μόνο σ’ αυτές γιατί, μόνο το ΠΑΜΕ ξέρει πώς ακριβώς φτάνουμε, μέσα, πάντα, βεβαίως (βεβαίως), από τη λαϊκή εξουσία και κυριαρχία στο Σοσιαλισμό και από κει στον Κομουνισμό. 

Αν δεν μάτωνε ο λαός μας και ο τόπος μας κάθε μέρα, θα μπορούσε να γελάσει κάποιος με τους «ιδιοκτήτες» και συνάμα «αξιολογητές» του Κινήματος.

Επειδή, λοιπόν, επείγει να βάλουμε ένα «τέρμα πια στις αυταπάτες» και να ταχθούμε «ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες», δηλαδή την εργαζόμενη πλειοψηφία, τη νεολαία και τους άνεργους, ας συμπεράνουμε, επιτέλους, πως το ΠΑΜΕ δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο για να κλονίσει την πίστη των απεργών καθηγητών στην δύναμή τους και, μέσω αυτού, να υπηρετήσει την κυβέρνηση. Άλλωστε μαζεύει όλα τα συγχαρητήρια-παράσημα των μιντιακών σαλίγκαρων για τις «πολιτισμένες», προειδοποιητικές πάντα, διαμαρτυρίες του.

 Ας καταλάβει, πως το «κίνημα» που βλέπει στον προσομοιωτή ταξικής πάλης και που αποτελεί επινόηση των θεωρητικών της μόνιμης υποχώρησης, της αναστολής και της αναβολής, δεν αποτελεί απειλή για τη βαρβαρότητα που μας κυκλώνει, ούτε τα αφεντικά εσωτερικού και εξωτερικού το φοβούνται. 

Ας βάλουν κάποιον στο μπαλκόνι των γραφείων τους να φυλάει τσίλιες, να τους ειδοποιεί κάθε φορά που τη φωνή των διαδηλωτών διαταράσσει τις συσκέψεις τους και, ίσως, τους το φωνάξει να το ακούσουν εκεί μέσα, ότι έξω υπάρχει κόσμος που παλεύει και προσπαθεί να αντισταθεί.. Γιατί τα γραφεία τους έχουν πολύ καλή «μόνωση». 

Κι ένα ακόμη ερώτημα μένει αναπάντητο: Στις πόσες χιλιάδες νέες διαθεσιμότητες θα κάνουμε απεργία διαρκείας και θα αναστείλουμε την … αναστολή; 

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος να παίζουμε τις κουμπάρες, γιατί η τρόικα και η συγκυβέρνηση δεν αστειεύονται, γιατί παίζονται αληθινές ζωές. 

Και επειδή ενδέχεται να μας καλέσει για «κλιμάκωση» με μια … ποδηλατοδρομία, ας έχει κατά νου πως σκεφτόμαστε να κάνουμε πραγματικό αγώνα, συνεχίζοντας από κει που μείναμε και να πούμε: 

«αϊ «κλιμακωθείτε» ρε!»          

 

                                                                                     

Λένα Γκαραγκάνη ΠΕ 0402     (Καρδίτσα)

 

 

Υ.Γ. Το ΠΑΜΕ συνηθίζει να απαντά στους «προβοκάτορες». Να μην παραλείψει να βάλει μπόλικη ταξική, αντιμονοπωλιακή σάλτσα και βέβαια τη σωστή δόση Μαρξισμού-Λενινισμού στον «αγώνα» που θα μας προτείνει ως γεύμα, μήπως και καταφέρει να κρύψει την απουσία του … αγώνα, γιατί έχουμε μείνει νηστικοί από τα αγωνιστικά μενού που μας σερβίρει.