Λίγο πριν από την προσεχή κρίσιμη βδομάδα, του Παναγιώτη Καρακολίδη

Η φωτογραφία που παραθέτω έχει μια αντίφαση: μιλά για "όλη την κοινωνία" σε μια άδεια πλατεία. Ελπίζω ότι την ερχόμενη κρίσιμη βδομάδα δεν θα φαίνεται το πανό από τον κόσμο. Θα ήθελα να μοιραστώ μερικές σκέψεις, πριν τελειώσουν τα λόγια και περάσουμε πια σε πράξεις :

1) Σίγουρα, η ΟΛΜΕ δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και "πετά το μπαλάκι" στις Γενικές Συνελεύσεις βάζοντας διάφορες απεργιακές προτάσεις στο τραπέζι, με κίνδυνο να κατακερματιστεί ο ήδη  σπαρασσόμενος κλάδος. Αν όμως κάτι έχει πετύχει αυτός ο λαός στην Ιστορία, το πέτυχε μόλις ξεπέρασε τις ποικιλώνυμες ηγεσίες του, με πρώτο και καλύτερο το παράδειγμα του ΕΑΜ. Να μείνουν πίσω, λοιπόν, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και να βγει μπροστά ο καθένας μας. Δεν χρειάζεται να αναμασάμε ΤΩΡΑ τις παθογένειες του συνδικαλισμού. Τις ξέρουμε. Θα αναμετρηθούμε μ' αυτές αργότερα.

2) Το στοίχημα θα κριθεί στη στάση όλης της κοινωνίας, των εργαζομένων, των ανέργων. Όλων των πολιτών. Πρέπει να τους πείσουμε ότι η κρίση που βιώνουμε είναι πρωτίστως πνευματική κρίση, κρίση αξιών. Άρα, εύλογο είναι να ξεκινήσει από τους λειτουργούς της Εκπάιδευσης η ανάσχεσή της.

3) Οφείλουμε να αναμετρηθούμε και με τους εαυτούς μας. Μπορεί να μην αντέχουμε οικονομικά σε απεργίες διαρκείας, όμως ο καθένας πρέπει να υπερβεί τις δυνατότητές του και κυρίως να λειτουργήσει έμπρακτα η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια με συντονισμό των ΕΛΜΕ και όποιων άλλων μπορούν. Σε αυτήν την περίπτωση θα φανεί ότι όλες οι προηγούμενες "διαχωριστικές γραμμές" (ΑΣΕΠ, επετηρίδα, παλιοί, νέοι) είναι άνευ ουσίας. Επιπλέον, η συντεχνιακή αντίληψη για την "μεγάλη αναγκαιότητα" του μαθήματος που διδάσκει ο καθένας μπορεί ως ένα βαθμό να είναι δικαιολογημένη, όταν "παίζεται" το ψωμί του, είναι όμως αδιέξοδη για την αναζήτηση λύσεων για τα προβλήματα της εκπάιδευσης και των εκπαιδευτικών, για τα οποία θέλουμε να αγωνιστούμε ενωμένοι.

4) Ο αγώνας είναι δίκαιος, γιατί δεν γίνεται μόνο για το αυτονόητο δικαίωμα του καθενός στην εργασία, αλλά για το ίδιο το δημόσιο αγαθό της μόρφωσης όλης της κοινωνίας και επομένως περαιτέρω για την ίδια την υπόσταση της χώρας ως σχετικά κυρίαρχης χώρας ελεύθερων πολιτών και όχι ως μπανανίας με αμόρφωτους και υπόδουλους υπηκόους. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες : απολύουν, μετατάσσουν, θέτουν σε διαθεσιμότητα με την ίδια προχειρότητα με την οποία σχεδιάζουν (λέμε τώρα) την εκπαίδευση των νέων μελών της κοινωνίας. Δεν δίνουν απάντηση σε κανένα μεγάλο πρόβλημα της Δευτεροβάθμιας : ούτε στην αποστήθιση ούτε στην τυποποίηση της σκέψης ούτε στην κατάπνιξη κάθε μορφωτικού περιεχομένου από το εξεταστικοκεντρικό σύστημα ούτε στην έλλειψη αυτονομίας του Λυκείου που δεκαετίες τώρα είναι απλώς ... προθάλαμος του Πανεπιστημίου. Απ' αυτήν την άποψη καθιστούν για έναν ακόμη λόγο τους δεκαεξάχρονους και δεκαεφτάχρονους μαθητές χαμένη γενιά. Χαμένη γενιά πριν ακόμη βγουν στη ζωή...

5) Συνεχίζοντας την προηγούμενη σκέψη, νομίζω ότι αρκετοί από μας δεν θα έφεραν  πολύ βαρέως μια ενδεχόμενη διαθεσιμότητα/απόλυση, αν γινόταν από ένα κράτος δικαίου που είχε αντιμετωπίσει -ή είχε αρχίσει να αντιμετωπίζει- τα μεγάλα του προβλήματα (διαφθορά, φοροδιαφυγή, αναξιοκρατία) και με μείωση των Δημοσίων Υπαλλήλων βάδιζε προς τη σωτηρία. Σε μια ευημερούσα κοινωνία ίσως βρίσκαμε καλύτερη τύχη απ' αυτή του Δημοσίου Υπαλλήλου. Όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο και δεν θα χαρίσουμε σε κανέναν τον προσωπικό μας αγώνα -όποιος κι αν είναι αυτός- και τις θυσίες μας για να φτάσουμε στην τιμητική θέση του εκπαιδευτικού στο δημόσιο σχολείο.

6) Τέλος, ό,τι και να έχουμε να προσάψουμε σε κάποιους συναδέλφους (βολέματα, αντισυναδελφική συμπεριφορά, ανοησία, ατομισμό,α ριβισμό κ.τ.λ.) όλα είναι ελάσσονα μπροστά στους ολετήρες υπαλλήλους της Τρόικας, των οποίων το θράσσος (" τι εστί βερίκοκο") το μεγαλώνει η αδράνειά μας. Εκεί πρέπει να εστιάσουμε.

Καλόν αγώνα!

 

Παναγιώτης Καρακολίδης

μέλος του Δ.Σ της ΕΛΜΕ Ροδόπης